ใต้ความปรารถนา NC25+

2. มาโผล่อีกที่

ซ่าส์~

เสียงคลื่นทะเลซัดกระทบชายฝั่งซ้ำๆ ในช่วงบ่ายของวันใหม่ บรรยากาศริมเกาะแห่งนึงไร้ผู้คน กระตุ้นให้ชายหลับไหลสะดุ้งตื่น

"เชี้ยแล้วกู! ที่ไหนว่ะเนี้ย!" พาเรนดีดตัวลุกนั่งทันที ไม่ว่าเขาจะขยับส่วนไหนของร่ายกาย ย่อมเจ็บปวดตามบริบท

ก้มสำรวจตามสภาพร่างกาย พบร่องรอยบอบช้ำยังสวมชุดเดิมก่อนสลบไป มันขาดรุ่ยสะบักสะบอมไม่เหลือเค้าโครงมาเฟียน่านับถือ

"ใครแมร่งทำกูวะ..ไอเวรเอ้ย!" มือใหญ่ขยี้ศรีษะอย่างหัวเสีย ไม่มีสิ่งของใดติดตัวสักชิ้น แถมยังมาโผล่ที่ไหนก็ไม่รู้จัก

ร่างสูงทรงตัวขึ้นยืนไปคว้าเอาท่อนไม้ถือเป็นอาวุธ พยามก้าวขายาวบนเม็ดทรายแม้จะทรมานตอนขยับ

เขาเดินไปตามริมหาดทรายขาว มันไม่ได้สกปรกมีขยะสักชิ้นเดียว ราวกับมีคนคอยดูแลเก็บกระทั่งเศษใบไม้

"อย่าให้รู้นะว่าใครกล้าทำกู!" แดดร้อนจัดเริ่มส่งผลต่อคนพึ่งฟื้น เลยเลี่ยงเข้าไปหลบใต้ต้นไม้บริเวณนั้น ยกมือทาบตรงอกแกร่งมันปวดระบมเหมือนถูกทำร้ายมา

"ลุงภพคะ ตรงนี้มีรอยเท้าใครด้วย มีใครแอบเข้ามาหรือเปล่า" น้ำเสียงหวานดังขึ้นดึงความสนใจ ราวกับว่ามีคนไล่ตามรอยเท้าเขามา

"ใช่จริงๆด้วย" แล้วเสียงชายอายุราวๆห้าสิบกว่าบอก นั่นทำให้เขาชะโงกหน้าไปมอง

"เฮ้! พวกเธอที่นีมันที่ไหนกัน? มาเที่ยวหรืออยู่กันที่นี่เหรอ" ร่างสูงขยับตัวออกจากใต้ร่มไม้ ยกมือทักทายเจ้าของเสียงหวานเมื่อกี้นี้

ทว่าใบหน้าเธอสวยจนสะกดสายตาคม ผิวขาวละเอียดในชุดเดรสสายเดี่ยวสีชมพู บวกกับผมสลวยสีน้ำตาลอ่อน นั่นทำให้เขาเผลอยิ้มออกมาไม่รู้ตัว

"คุณมาอยู่ที่เกาะนี่ได้ยังไง" ลุงภพเอ่ยถาม ยกมือขวางทางไม่ให้ชายคนแปลกหน้าเข้าใกล้คุณหนูของเขา

"ไม่รู้ ตื่นมาก็นอนอยู่ข้างหาดตรงนู้นแล้ว" มือใหญ่ชี้ย้อนไปทางที่อีกฝ่ายพากันเดินมา

"เขาโดนทำร้ายมาหรือเปล่าคะ พวกเราแจ้งตำรวจดีไหม" แครอทเอียงไปกระซิบบอกชายใกล้วัยชรา แม้จะมองท่าทีคนบาดเจ็บดูไม่น่าไว้ใจ แววตายิ่งกว่าชายเจ้าชู้เวลาเห็นผู้หญิงสวยๆ

"ไม่ได้นะครับ มันจะเป็นเรื่องใหญ่ถึงบ้านนั้นได้"

"งั้นให้เขาไปรักษาตัวในบ้านก่อนก็ได้ค่ะ"

"ไม่ได้เด็ดขาดนะครับ" ลุงภพยังเอ่ยห้าม เพราะกลัวว่าชายหนุ่มจะนำเรื่องร้ายมาสร้างปัญหาให้กันอีก

"ถ้าไม่ช่วยเขาไว้ เขาต้องตายแน่ๆ นั่นแหละเป็นปัญหาถึงบ้านนู้นจริงๆค่ะ"

"ฉันมีเงินนะแล้วฉันก็รวยมากด้วย อยากได้เท่าไหร่บอกมาเลยถ้าพาฉันออกไปจากเกาะบ้าๆนี่ได้" เขาเห็นคนตรงหน้ากระซิบกระซาบกัน เลยเอ่ยบอกไปเผื่อมันจะช่วยให้การเจรจาง่ายขึ้นดั่งพวกนักธุรกิจที่ทำกัน

"ให้ได้เท่าไหร่คะ" เสียงหวานถามกลับ ก้าวเท้าเรียวมายืนข้างลุงภพอย่างกับสนใจ

"ถ้าพาฉันออกไปจากที่นี่ได้ ไม่ก็โทรหาลูกน้องฉัน มันจะมาพร้อมกับเงินทันที" ถึงความสวยของหญิงสาวจะน่าสนใจขนาดไหน แต่ตอนนี้เขาควรกลับไปอยู่ในที่ของตัวเองก่อน

"ที่นี่ไม่มีสัญญาณโทรศัพท์ แต่จะมีเรือเข้ามาที่นี่อีกอาทิตย์หน้า" ลุงภพบอก ยังไงก็ไม่มีทางไว้ใจคนแปลกหน้าคนนี้ ที่อยู่ดีดีโผล่มาในสถานที่ส่วนตัวเจ้านาย

"อาทิตย์หน้า? มันเกิดเรื่องแบบนี้กูได้ยังไงว่ะ! โครตเฮงซวยชะมัด!" มือใหญ่ยกกุมขมับท่าทีโมโห เวลาเป็นเงินเป็นทองของเขาดูสูญเปล่าไปในทันที

"ไปรักษาตัวก่อนตายดีกว่าไหม ถ้าเป็นอะไรขึ้นมา ฉันไม่อยากขุดหลุมฝังกับลุงภพ"

"ถ้าไม่ติดว่าสวยเกินนะ จะบี้หน้าให้" เขายอมเดินตามหญิงสาวไปกับชายมีอายุอีกคน

มันก็น่าแปลกใจเหมือนกัน การแต่งกายผ่านชุดมีราคาของเธอ ต้องไม่ใช่แค่ชาวบ้านที่บังเอิญเก็บเสื้อผ้าคนอื่นมาใส่แน่

นาทีต่อมา_

"......" ทั้งแครอทและลุงภพต่างมองหน้าหล่อไม่กระพริบ แม้เขาจะทำแววตารำคาญเพียงใด หลังจากพวกเธอพามายังบ้านพักหลังนึง มีอุปกรณ์ของใช้ครบครันแล้วเสื้อผ้าบางตัวสำหรับผู้ชายใส่ได้

"จ้องอย่างกับอีกาจะจิก อยากถามอะไรก็ว่ามา" ร่างสูงยกขายาวข้างนึงชัน ระหว่างที่นั่งขอบระเบียงมองดูน้ำทะเลยามเย็น มีแสงแดดกระทบเป็นคลื่นสะท้อน ทำให้นึกถึงแสงสีในผับสถานเริงรมย์

"นายโผล่มาที่นี่ได้ยังไง ก่อนสลบไปจำอะไรไม่ได้เลยหรือไง" น้ำเสียงหวานรวมถึงใบหน้าสวย ผิดจากการกระทำดูแข็งกระด้างโยนซองสำลีใส่อีกฝ่าย

".....จำได้" นัยน์ตาคู่สีเทาปิดซ่อนความคิด หยิบหลอดยาทาแก้ฟกช้ำบีบทาตรงแผงอกกว้าง ตอนปลดกระดุมถอดเสื้อเชิ้ตสีอ่อนออก เห็นตอนดวงตากลมโตกระพริบปริบๆ

"ว่ามาสิรอฟังอยู่" เธอยิ่งชะโงกหน้าไปใกล้รอฟัง ด้วยนิสัยอยากรู้อยากเห็น

"เอากับผู้หญิงเสร็จ ออกมาก็โดนทุบหัว"

"ไปแย่งเมียชาวบ้านชัวร์เลย ลุงภพคะ...จับเขาไปโยนทิ้งที" เธอเอี้ยวตัวหันไปบอกชายใกล้วัยชรา ไม่ได้รอฟังคำอธิบายของคนเจ็บอีก

"ทิ้งเป็นหรือทิ้งตายครับ?" ลุงภพรีบถามต่อ

"เฮ้ย! อะไรว่ะ! ฉันมีเงินซื้อกินต่างหากล่ะ!" ให้ตายเถอะ! ทำไมดวงเขาถึงซวยดูจนตรอกแบบนี้ ปล่อยหญิงสาวธรรมดามาถือไพ่เหนือกว่า

"ทีหลังนายก็หัดบอกเร็วๆสิ ว่าแต่พวกเขาจะทุบหัวนายทำไม นายเป็นคนดังมีค่าหัวเหรอ?" มือเล็กยกโบกให้ลุงภพชะลอฟังคำสั่ง พลางใช้สายตามองขยะแขยงกับความมักมากของเขา

"ก็พอประมาณ"

"นายชื่ออะไรล่ะ ไม่ได้ทำผิดกฎหมายมาก่อนใช่ไหม" เธอไม่ได้คาดหวังว่าเขาจะตอบความจริงทั้งหมด ถึงอย่างไรก็ไม่มีทางวางใจคนแปลกหน้าอยู่ดี

"พาเรน" เขามองตำหนิผ่านทางหางตา อีกฝ่ายทำอย่างจะซักประวัติไปทำค้นหาอาชญากรรม

"ไม่คุ้นหูแฮะ...แต่ฉันชื่อแครอทนะ ส่วนนั่นก็ลุงภพคนดูแลฉัน ห้ามก่อกวนเวลาที่อยู่ที่นี่"

"เยอะฉิบ!"

"นายว่าอะไรนะ?" อีกฝ่ายพึมพำเหมือนไม่ต้องการให้เธอได้ยิน

"ว่าแต่เธอเถอะ ที่นี่ชื่อเกาะอะไร? ทำไมถึงอยู่กันแค่สองคน" กลายเป็นเขาเขยิบตัวมาจ้องจับผิดแทน หญิงสาวกับชายชราดูมีความลับซ่อนอยู่

"เรื่องส่วนตัวขอไม่ตอบ" ใบหน้าสวยเบือนหนี

"อ้าว...ทีถามฉัน ฉันยังตอบเธอได้ทุกอย่างเลย งั้นก็ไม่แฟร์ดิ"

"เกาะที่นี่ของครอบครัวฉัน แต่ทำไมถึงอยู่กันสองคน ขอไม่บอก...ฉันแฟร์พอล่ะนะ"

"เหอะ! ซวยแล้วซวยอีกนะกู!" เสียงเข้มบ่นกับตัวเอง ถึงเขาจะมองว่าการมาโผล่บนเกาะนี้ไม่ถึงขั้นเอาชีวิตแลก แต่การมาเจอหญิงสาวซ่อนความลับมากมาย มันไม่ต่างอะไรกับการถือมีดรอแทงข้างหลัง

"ซวยอะไรของนาย มาเจอฉันก่อนใครนี่คือสวรรค์ชัดๆ ใช่ไหมคะลุงภพ" น้ำเสียงสนทนาสำหรับสองคนต่างกันสิ้นเชิง

"ถ้าคุณเจอคุณหนูช้าไปอีกนิดเดียว อาจจะโดนพวกสัตว์ในป่าทำร้ายไปแล้วนะครับ" ลุงภพเอ่ยบอก

"แต่อยู่กันแค่สองคน?" หัวคิ้วคมเข้มรับสันจมูกโด่งขมวดยุ่ง มันน่าสงสัยแล้วสงสัยอีก

"ใช่! แล้วนายก็โผล่มาแบบไม่อยากเจอ" แครอทดีดตัวลุกพรวด แถมยังโยนกล่องปฐมพยาบาลส่งให้พาเรน

ตอนเห็นสุนัขพันธุ์โกลเด้นวิ่งมาบนหน้าหาดทราย คาบของเล่นมาอวด

"เหอะ! ถ้าเธอรู้ว่าฉันเป็นใคร เดี๋ยวก็ได้นอนอ้าขาเหมือนคนพวกนั้นอยู่ดี" เขากระตุกยิ้มเจ้าเล่ห์ตามแผ่นหลังบาง ท่าทีหยิ่งยโสมันน่าจับมาอยู่ใต้อาณัติ

ทว่าต้องรีบกลบเกลื่อนใบหน้านิ่งทันที ตอนเห็นแววตาชายใกล้ชราจ้องเขม่ง

..............................................................

มั่นหน้าให้100%