7
1590 Words
สิบทิศพูดคุยกับมารดาของพลอยเพชรอยู่นาน ก่อนที่เขาจะเอ่ยขอตัว
“จะกลับแล้วเหรอ อยู่กินข้าวกินปลากันก่อนสิ”
“ไม่เป็นไรครับคุณป้า เอาไว้วันหลังดีกว่า ขอบคุณมาก ๆ นะครับ”
“จ้ะๆ” คนตอบรับมีใบหน้ายิ้มแย้ม ก่อนที่พลอยเพชรจะเดินมานั่งคุยกับสิบทิศต่อที่หน้าบ้าน
“พี่มีเรื่องจะถามเพชรหน่อย” ประโยคของเขาทำให้เธอเข้าใจ อ้อมค้อมกันมาเสียนาน ในที่สุดก็เข้าเรื่องเสียที พลอยเพชรถอนใจพรืดใหญ่ ความลับไม่มีในโลก ยังไงก็ต้องถึงวันนี้จนได้
“เรื่องเวเหรอคะ”
“ใช่ครับ พี่อยากจะถามว่าเวคบหากับใครบ้างในตอนนั้น หลังจากที่พี่ย้ายไปอยู่กรุงเทพฯ แล้ว”
“พี่อยากรู้ว่าต้นกล้าเป็นลูกของผู้ชายคนไหนเหรอคะ” พลอยเพชรถามตรงประเด็น
“ใช่” เธอถามตรงประเด็น เขาก็ตอบรับอย่างตรงประเด็นเช่นกัน
“เวไม่ได้คบกับใครค่ะ คบกับพี่คนเดียวเท่านั้น”
“แสดงว่าเด็กคนนั้นเป็นลูกของพี่อย่างนั้นเหรอ”
“ตอนนั้นยายของเวป่วยหนักค่ะ เพชรขอโทษที่ทำที่อยู่ของพี่หาย แล้วพ่อกับแม่ของเพชรก็ป่วยหนัก เพชรคุยกับเวเรื่องพี่ บอกว่าพี่ย้ายไปอยู่กรุงเทพฯ เวก็พูดปัดว่าไม่อยากฟัง เพชรเลยไม่รู้จะทำยังไง พ่อก็เป็นเส้นเลือดในสมองตีบเดินไม่ได้ เพชรเลยต้องหันไปใส่ใจดูแลพ่อแม่ให้ดี ไม่ได้ตามเรื่องให้พี่อีก” พลอยเพชรพูดไม่หมด เพราะเธอไม่กล้าสารภาพความจริงนั่นเอง แต่เธอก็ต้องทำให้เพื่อนพ้นมลทินว่า เพื่อนไม่ได้ไปตั้งท้องกับผู้ชายคนอื่นตอนที่คบกับสิบทิศอยู่ เธอคงช่วยเวทิตาได้เพียงเท่านี้ ถือเสียว่าที่เวทิตากับสิบทิศไม่ได้ครองรักกันเมื่อหลายปีก่อนชะตาชีวิตก็อาจจะกำหนดมาว่ายังไม่ถึงเวลานั่นเอง
“พี่อยากรู้แค่นี้แหละ จะได้มั่นใจว่าเด็กคนนั้นเป็นลูกของพี่ และเวก็ไม่ได้มีใคร”
“เวไม่ได้มีใครหรอกค่ะ ตั้งแต่ที่พี่ย้ายไปอยู่กรุงเทพฯ ก็ไม่เคยมีใคร แม้จะมีผู้ชายมาจีบมากมายแค่ไหนก็ตาม” พลอยเพชรพูดตามจริง แต่เธอก็ไม่ได้เปิดเผยความเลวของตัวเองที่อยากได้ผู้ชายของเพื่อน
อย่างน้อยเธอก็พอลบล้างความเลวร้ายในใจได้บ้าง อดีตแก้ไขไม่ได้ แต่ปัจจุบันเธอก็พยายามทำให้มันดีที่สุด
“ขอบใจเพชรมากนะที่บอกความจริงกับพี่ พี่อาจจะต้องให้เพชรช่วย”
“เจอกันคราวนี้ไม่รู้จะต้องจากกันอีกตอนไหน เพชรมีเรื่องจะบอกพี่สิบทิศค่ะ” พลอยเพชรเอ่ยออกมา เธอรู้ดีว่าสิบทิศไม่มีวันรักเธอหรือรักผู้หญิงคนไหนนอกจากเวทิตาอีก แต่เธอก็ควรที่จะบอกความรู้สึกลึก ๆ ที่มีต่อเขา ให้เขาได้รับรู้ เพราะหากว่าชาตินี้เธอต้องตายจากเขาไป หรือไม่มีวันได้เจอกันอีก เธอก็คงจะไม่ได้บอกเขาอีกต่อไปแล้ว
พลอยเพชรรู้ดีว่าแม้เขาจะไม่มีวันรักเธอ แต่ขอให้เธอได้บอกเขา แค่นี้ก็ดีที่สุดแล้ว ผลที่ตอบรับกลับมาจะเป็นเช่นไร เธอก็ยินดีที่จะรับมันให้ได้
“เรื่องอะไรเหรอครับ”
“ความจริงแล้วเพชรแอบรักพี่สิบทิศมาตลอดเลยค่ะ แต่พี่สิบทิศไม่เคยคิดที่จะรักเพชรเลย พี่สิบทิศมองแต่เว นี่คือสิ่งที่เพชรอยากจะบอกพี่ มันอัดอั้นตันใจถ้าไม่ได้พูดออกมาให้พี่ได้รู้ เพชรไม่รู้ว่าอีกนานแค่ไหนที่จะได้เจอกัน หรือใครจะตายจากกันเสียก่อน ขอให้เพชรได้รักพี่ ได้บอกให้พี่ได้รู้แค่นี้ก็เพียงพอแล้ว พี่จะโกรธเพชร เกลียดเพชร หรือไม่รักตอบ ก็ช่างเถอะค่ะ เพชรดูแลพ่อแม่ป่วยมาหลายปี เจอความทุกข์มามาก เห็นความเจ็บป่วยแล้วรู้ว่าคนเรายืนอยู่บนความตาย ไม่รู้ว่าจะตายวันตายพรุ่ง เวลาของคนเราที่จะอยู่บนโลกใบนี้มันไม่นาน ดังนั้นจะทำอะไร จะบอกอะไรใคร จะพูดอะไรให้ใครรู้ ก็ควรที่จะทำตอนยังมีโอกาส เพชรจึงตัดสินใจที่จะบอกพี่ในวันนี้ค่ะ”
พลอยเพชรพูดเสียยาวยืดเธอหวังจะให้เขาได้รู้ความรู้สึกลึก ๆ ในใจของเธอ ไม่รักตอบเธอก็ไม่เป็นไร จิตใจของคนเราบังคับกันไม่ได้ เธอต้องการที่จะปลดล็อกความรู้สึกในหัวใจที่เก็บงำเอาไว้มานานแล้วออกไปเท่านั้นเอง
“พี่รู้ครับ เพชรเป็นคนดีต้องได้เจอคนที่ดี ผู้ชายดี ๆ อย่างแน่นอน ความรักที่เพชรมีให้แก่พี่ พี่ไม่สามารถรักตอบได้ แต่พี่ก็รับรู้ความรู้สึกดี ๆ ของเพชรนะครับ”
“รู้สึกโล่งจังเลยค่ะ” เธอถอนใจและยิ้มออกมา ได้บอกเขาว่ารักสักที อึดอัดใจมานานหลายปี อยากให้เขาได้รู้ เขาไม่รักเธอก็ไม่เป็นไร พลอยเพชรรู้ดีว่าความรักมันบังคับใจกันไม่ได้
“พี่สิบทิศคะ”
“ครับ”
“ถ้าเพชรเคยทำอะไรผิดกับพี่ด้วยความไม่ตั้งใจ พี่จะให้อภัยเพชรได้ไหมคะ” พลอยเพชรเริ่มกลัวในสิ่งที่เธอทำ
“ถ้าเพชรไม่ได้ตั้งใจ ก็ปล่อยมันไปเถอะครับ คนเราทำผิดพลาดกันได้ ถึงแม้ว่าเพชรจะตั้งใจแต่เพชรสำนึกได้ พี่ก็ให้อภัย อดีตปล่อยมันไปเถอะครับ”
ประโยคของเขาทำให้พลอยเพชรรู้สึกว่าเหมือนเขาจะรู้ว่าเธอเคยทำอะไรมาในอดีต หญิงสาวรู้สึกเย็นสันหลังวาบ เขาบอกว่าให้อภัยได้ แต่ถ้าเขารู้ว่าเธอนี่แหละคือสาเหตุที่ทำให้เขากับเวทิตาไม่ได้เจอกันก่อนเขาไปกรุงเทพฯ เขาจะยังพูดแบบนี้อยู่อีกไหม
“เพชรครับ พี่กลับก่อนนะ ขอบคุณสำหรับทุกสิ่งทุกอย่างที่เพชรทำให้พี่”
“ค่ะพี่สิบทิศ” เธอรับคำอย่างขมคอ ทุกสิ่งทุกอย่างเธอไม่ได้ทำให้เขา แต่เธอทำเพื่อตัวเธอเองมากกว่า ในตอนนั้นเธอคิดอิจฉาเวทิตา คิดเพียงแค่ว่า เธอไม่ได้เวทิตาก็อย่าหวังว่าจะได้สิบทิศ มันเลยเป็นตราบาปในใจของเธอมาจนถึงทุกวันนี้
“สิบทิศกลับไปแล้วเหรอ” มารดาของพลอยเพชรเอ่ยถามมาจากในบ้าน ทำให้พลอยเพชรหลุดจากภวังค์ความคิดอันแสนวุ่นวายของตนเอง
“กลับไปแล้วละ”
“แกนี่มันหน้าด้านนะไปบอกรักเขา แล้วที่ไม่ยอมมีผัว ไม่ยอมแต่งงานก็เพราะว่ารักมันเหรอ งั้นแกก็ขึ้นคานไปเถอะ” ประโยคของมารดาทำให้พลอยเพชรรู้สึกโกรธ
ความโกรธมันพุ่งขึ้น ถ้าเราไม่ไปยุ่งกับมันอีก ก็จะดับไป แต่สิ่งที่เธอต้องทำก็คือเดินหนีออกจากบ้านไปสงบสติอารมณ์
พลอยเพชรได้ยินเสียงมารดาด่าทอจนเงียบไปเธอจึงเข้ามาในบ้าน นำอาหารมาป้อนให้มารดา ชีวิตวนเวียนอยู่แบบนี้ตั้งแต่บิดามารดาป่วย จนบิดาเสียชีวิตเหลือแต่มารดา
ชีวิตวัยเรียน ที่ได้เที่ยว ได้ทำงาน มีเพื่อนฝูงมากมาย ได้หายไป หลังจากเธอเรียนจบ ปวส. เพราะการกลับมาอยู่บ้านดูแลพ่อแม่คือการติดแหง็กอยู่บ้าน ไม่ได้ไปเที่ยวไหน ค้างคืนที่ไหนหรืออะไรเลย ขนาดเพื่อนมาชวนไปเที่ยว พอต้องพักค้างคืนมารดาก็ด่า ว่าเธอแรดไปหาผู้ชาย เดี๋ยวจะท้องไม่มีพ่อ จึงไม่มีเพื่อน ๆ คนไหนกล้ามาชวนเธอไปไหนอีก
มารดาชอบเปรียบเทียบเธอกับเวทิตา ท่านบอกว่าเวทิตาอยู่แต่กับบ้าน ไม่ไปเที่ยวเตร่ที่ไหน หน้าตาสวยเลยมีผู้ชายมาชอบเยอะ นี่ถ้าได้ผู้ชายรวยๆ ก็สบายไปแล้ว
เธอเถียงมารดาออกบ่อยว่าคนเราถ้าเลี้ยงตัวเองได้ก็ไม่จำเป็นต้องหาคนรวยมาแต่งงานด้วย เขารวยก็เงินของเขา ถ้าเขาทิ้งเราหรือเลิกกับเรา เราก็จนเหมือนเดิม แต่ถ้าเราหาเงินเองได้ เรารวยก็เงินของเรา ไม่ว่าในโลกนี้จะมีใครทิ้งเราสักกี่คน เราก็ยังรวยอยู่เหมือนเดิม เลี้ยงตัวเองได้อยู่เหมือนเดิม คนเราต้องยืนหยัดด้วยลำแข้งของตัวเอง
เธอไม่ได้ไปทำงานประจำเหมือนคนอื่นก็เลยเปิดร้านซักรีดเสื้อผ้า นำเสื้อผ้ามือสองมาขายบ้าง เลือกที่ทันสมัยราคาไม่แพง ก็สามารถขายให้พวกวัยรุ่นในหมู่บ้านได้แล้ว ก็ถือว่ากิจการของเธอไปได้สวย
ทางด้านสิบทิศนั้น เขารีบเดินทางไปยังบ้านของเวทิตาเมื่อได้รับคำตอบจากพลอยเพชร บ้านของเธอไม่เหมือนเก่า เพราะมันดีกว่าเก่า เธอมีร้านเล็ก ๆ ขายสินค้า และพืชผักปลอดสารพิษอยู่ข้างบ้าน จะเรียกว่าร้านขายของชำเล็ก ๆ ก็ย่อมได้ ด้านหน้ายังติดป้ายว่ารับทำข้าวกล่อง จากผลิตภัณฑ์พืชผักปลอดสารพิษ
- Writer
