“ที่ฉันมีกินมีใช้เพราะฉันไม่ได้งอมืองอเท้า ขยันทำงานต่างหากล่ะ”
“แกทำแต่งานงกๆ ข้างบ้านรก หญ้าก็ไม่รู้จักถาก ต้นไม้ก็ไม่รู้จักรดน้ำ ถ้าฉันเดินได้ ฉันทำไปแล้ว”
“วัน ๆ หนึ่งฉันยุ่งจะตาย ไม่ทำงานแล้วจะมีกินไหม”
“แกนี่มันบ้าแล้วก็ดื้อไม่เหมือนพี่แก เถียงคำไม่ตกฟาก ลูกที่ดีเขาไม่ให้เถียงพ่อแม่เข้าใจไหม แกทำงานจนตายก็ไม่รวยหรอก”
“ถ้าผิดฉันก็อธิบายไงแม่”
“พ่อแม่พูดอะไรลูกไม่ควรเถียง จะผิดจะถูกก็เงียบปากเอาไว้ไม่ได้รึไงวะ”
“ฉันไม่ใช่คนรุ่นแม่นะ พ่อแม่พูดอะไรผิดห้ามอธิบาย ยอมรับในสิ่งที่พ่อแม่พูด”
“เอ๊ะ! นังนี่”
“ไม่ทำงานแล้วจะมีเงินหรือไง”
“อย่าพูดว่าไม่มีเงินนะ ฉันเคยสอนแกแล้ว พูดว่าไม่มีเงินก็จะไม่มีเงิน มันจะเป็นไปตามปาก”
“คนสมัยก่อนนี่สั่งสอนลูกหลานกันยังไง มีความเชื่อผิด ๆ ตรรกะป่วยๆ ตลอด” พลอยเพชรทำหน้าเมื่อย เหนื่อยกายเหนื่อยใจจนอยากจะจากโลกนี้ไป ไม่ก็อยากที่จะหายไปอยู่ที่ไหนสักแห
