รักนี้ที่เคยสัญญา

บทที่9 ข้อตกลง

"สองพัน" น้ำอิงฉีกยิ้มกว้างทันทีสองพันพอคุยกันได้หน่อย

เธอเปลี่ยนจากที่เขากอดเอวอยู่กลายมาเป็นคล้องแขนเขาไว้แล้วก็ยิ้มจนเดินมาถึงหน้าประตูที่มีรถจอดอยู่ มือหนาเปิดประตูให้ร่างบางขึ้นไปนั่งก่อนที่เขาจะอ้อมไปขึ้นอีกฝั่ง

ภาพที่เธอกับเขาจับมือเดินออกจากบริษัทพร้อมกันต่างก็ถูกพูดถึงกลายเป็นข่าวใหญ่แพร่กระจายในบริษัทอย่างรวดเร็ว

"นี่เลขาคนใหม่ของท่านประทานไม่ใช่หรอทำไมถึงได้..."

"นั้นน่ะสิหรือว่าเขาเป็นแฟนกันอยู่แล้วแต่ก็สวยเนาะเหมือนดาราเลย"

พนักงานต่างก็พูดคุยกันนี่ดีนะที่เลิกงานแล้วถ้าเป็นเวลาทำงานอยู่คงจะเม้าท์มอยกันจนไม่เป็นอันทำงานอย่างแน่นอน

"นี่คุณจะพาฉันไปไหนคอนโดฉันไปทางนี้ที่ไหนกัน" เสียงหวานพูดเพราะทางที่เขาพาไปไม่ใช่ห้องของเธอ

"นี่คุณทำไม่ไม่ตอบล่ะ จะพาฉันไปฆ่ารึเปล่าเนี่ย!!"

"เธอจะบ้าหรอ นั่งเงียบๆได้ไหม คำถามเยอะจังเลย"

"ก็ไม่แน่หรอกเราเพิ่งจะรู้จักกันใครจะกล้าไว้ใจ" น้ำอิงพึมพำเบาๆ

"หึ!" ร่างบางนั่งกอดอกมองออกไปนอกรถอย่างเงียบๆ

สายตาคู่คมแอบมองเธออยู่เป็นระยะโดยที่เธอไม่รู้ตัว

'ยังน่ารักเหมือนเดิม' เขายิ้มออกมาอย่างไม่รู้ตัว

เอี๊ยด!! รถหรูขับมาจอกที่หน้าบ้านหลังใหญ่

"บ้านใครค่ะ?"

"บ้านพี่เอง"

'ห้ะ!! บ้านเขาแล้วจะพามาทำไหมเนี่ย!!'

"....?"น้ำอิงเอียงคอเชิงถามว่าพาเธอมาทำไม

"พามากินข้าวน่ะ เข้ามาก่อนสิ"

คนตัวเล็กทำได้แค่เดินตามเข้าไปในบ้าน

"ความจริงน้ำอิงกลับไปทานที่คอนโดได้นะคะ" เสียงหวานพยายามปฏิเสธ

ทำเอาคนตัวโตถึงกับหันมาดุด้วยสายตา

น้ำอิงที่เห็นอย่างนั้นก็ถลึงตาใส่คืน

'กลัวซะที่ไหนไม่ได้พูดอะไรผิดสักหน่อย'

ไททันได้แต่ส่ายหน้าจะดุมากก็ไม่ได้กลัวน้ำอิงจะงอนตอนเธอรู้ความจริง

เห้ออ! น้ำอิงถอนหายใจออกมาทำไมชีวิตเธอมันยุ่งยากอะไรขนาดนี้

"มานั่งนี่" เสียงทุ้มเรียกคนตัวเล็กให้มานั่งข้างๆ น้ำอิงเดินไปนั่งตามที่เขาบอก

"ฮู้!!! มีแต่ของโปรดน้ำอิงทั้งนั้นเลย" ใบหน้าสวยฉีกยิ้มกว้างดวงตาคู่หวานเป็นประกาย ก่อนที่จะหันมาหาเจ้าของบ้าน

"รู้ได้ไงค่ะว่าน้ำอิงชอบทานแบบนี้" ใบหน้าสวยยังคงยิ้มกว้าง

'ไม่มีเรื่องอะไรในชีวิตเธอที่เขาไม่รู้หรอกนะ' ไททันที่เห็นน้ำอิงดูชอบมากเขาก็อดที่จะยิ้มตามเธอไม่ได้

"ไม่รู้หรอก ปกติพี่ก็กินแบบนี้" ใช่ซะที่ไหนล่ะปกติเขาชอบกินอาหารจืดๆ ไม่ชอบกินอาหารทอดมันเค็มเพราะมันไม่ดีต่อสุขภาพ

อะไรที่น้ำอิงชอบกินมันตรงกันข้ามกับเขาทั้งหมดแต่ไททันก็กินได้ขอแค่น้ำอิงชอบก็พอแล้ว

'อะไรมันจะบังเอิญขนาดนี้นะแต่ก็ช่างเถอะดีเหมือนกัน กินดีกว่ามีแต่ของชอบทั้งนั้นเลย ชิมอันไหนก่อนดีนะ'

"น้ำอิงลองกินดูนะไม่รู้จะถูกปากรึเปล่า"

"งั้นน้ำอิงไม่เกรงใจแล้วนะคะ"

"อืมมม ต้มยำอร่อยมากเลยค่ะ"

"แกงส้มก็อร่อยนะลองชิมดูสิ" มือหนาตักแกงส้มของโปรดน้ำอิงใส่จานให้เธอ

"ขอบคุณค่ะ" หญิงสาวยิ้มให้ตามมารยาท

"อืม อร่อยมากเลยค่ะ"

"อร่อยก็กินเยอะๆนะคับ"

เธอพยักหน้ารับ หงึกๆ

มื้อนี้น้ำอิงเจริญอาหารเป็นพิเศษ ส่วนทางด้านไททันนั้นแค่เห็นน้ำอิงกินแบบมีความสุขเขาก็อิ่มแล้ว

"อิ่มแล้วหรอหืม?" เขาพูดขึ้นเพราะเห็นน้ำอิงยกน้ำดื่ม

"ค่ะ กินเยอะขนาดนี้ไม่อิ่มก็ไม่ไหวมั้งค่ะ" เธอยิ้มแบบเขินๆ รู้สึกว่าตัวเองกินเยอะเกินไป

ทีแรกเธอคิดว่าจะกินแค่นิดเดียวพอเป็นพิธีไปๆมาๆกินอาหารจนเกือบหมดทุกอย่างได้อย่างไรก็ไม่รู้

ถ้างั้นตามพี่มานี่ก่อน เขาพาเธอเดินไปที่ห้องรับแขก

"ค่ะ? คุณไม่ทันมีอะไรจะคุยกับน้ำอิงหรอค่ะ"

"นั่งลงสิ"

เธอนั่งลงตรงกันข้ามกับเขา ทำให้ไททันไม่ค่อยพอใจเท่าไรนัก

'ทำไม่มานั่งข้างๆต้องให้บอกด้วยรึไง หรือว่าเธอรังเกียจฉัน'

"มานั่งนี่สิทีหลังต้องมานั่งข้างๆฉันนะเธอเป็นคู่หมั้นฉันไปนั่งตรงนั้นเดี๋ยวใครเขาก็คิดว่าเราทะเลาะกันหรอก"

"แต่ตรงนี้ไม่มีใครอยู่ในนี้ค่ะ"

"ก็ฝึกไว้ให้ชินไงล่ะไม่ต้องเถียงเลยมานั่งตรงนี้" เขาเผลอตะคอกเธอออกมา

น้ำอิงทำหน้าไม่พอใจเรื่องแค่นี้เองทำไมต้องใส่อารมณ์ด้วยล่ะร่างบางลุกขึ้นมาแล้วเดินมานั่งข้างๆเขา

"ก็แค่นี้" ไททันกระตุกยิ้มมุมปากแววตาดูมีความสุขอย่างผู้ชนะ

"ว่ามาค่ะมีอะไร"

"มีแน่ เธอต้องมาเป็นคู่หมั้นฉันเป็นเวลาหนึ่งปี"

"ห้ะหนึ่งปีเลยหรอฉันคิดว่ามันนานเกินไปค่ะ"

"ฉันจ่ายให้เดือนละห้าแสน ไม่รวมเงินเดือนเลขา" ไททันพูดด้วยน้ำเสียงเรียบนิ่งแววตาคู่คมจับจ้องมาที่คนตรงหน้าอย่างเอาคำตอบ

"ว่าไงคับคุณเลขา" เขาเปลี่ยนเป็นสายตายิ้มยั่วยวนแทน

"ฉันมีทางเลือกไหมค่ะ"

"คิดว่าไงล่ะคับ"

"ถ้าอย่างนั้นก็ไม่น่าถามตั้งแต่แรก" น้ำอิงถึงกับมองบน

"เอาน่าเป็นคู่หมั้นพี่น้องมีแต่คุ้มกับคุ้มนะคับทั้งได้เงินมีหน้ามีตาการทำงานราบรื่นอีกต่างหากคิดดูสิมีอะไรคุ้มกว่านี้ไหม" รอยยิ้มเจ้าเล่ห์ผุดขึ้นอีกครั้ง

น้ำอิงครุ่นคิด 'ก็จริงอย่างที่เขาว่า เอาเถอะลองดู'

"อื้มได้ค่ะ ว่าแต่เราต้องทำสัญญาอะไรกันไหมค่ะ" ใบหน้าหวานเงยขึ้นมาถามตาแป๋ว

มือหนาตีไปที่หน้าผากบนเบาๆ

"โอ๊ย..!! เจ็บนะ!" เธอแสร่งทำว่าเจ็บมาก

"เว่อร์น่า พี่ตีเบาๆเอง" เขาคลี่ยิ้ม รอยยิ้มมีเสน่ห์จนทำให้เธอใจเต้นรัว

"ฮ่า ๆ!"

น้ำอิงหัวเราะกลบเกลื่อน

"ไม่มีสัญญาหลอก น้ำอิงดูละครมากไปหรือเปล่าที่ต้องทำสัญญาคบหาอะไรเนี่ย แต่ถ้าดูก็น่าจะรู้นะว่าถ้าความลับแตกมีคนเจอหลักฐานสัญญาก็กลายเป็นว่ามัดตัวเราจนดิ้นไม่หลุดแก้ตัวอะไรก็ไม่ได้"

น้ำอิงคิดตามที่ไม่ทันพูด ก็จริงอย่าที่เขาว่า ผลสุดท้ายคนที่แกล้วคบกันก็โดนเปิดโบงไปซะทุกเรื่อง

"งั้นคุณจะเอาอย่างไงค่ะ"

"งั้นเอาเป็นว่าคุณก็คิดซะว่าเราคบกับเป็นคู่หมั้นกันจริงๆ ส่วนเงินที่ผมให้ทุกเดือนก็ให้ด้วยความรัก แล้วเราจะไม่คุยเรื่องนี้กันจนกว่าจะคบหนึ่งปีเป็นไงคิดว่าดีไหม"

น้ำอิงถึงกับอึ้ง 'อะไรกันเนี่ยแบบนี้ก็ได้หรอ?'

แต่เธอยังไม่ไว้ใจจึงถามเขาต่อ

"แล้วมีเงื่อนไขอะไรอีกไหมคะ?"

"มีคับ"

"นั้นไงว่าละ"

"ฟังก่อนสิ"

"น้ำอิงต้องออกงานสังคมกับพี่ในฐานะคู่หมั้น อละในระหว่างนี้ห้ามคุยหรือคบหากับใครเด็ดขาด" น้ำอิงพยักหน้าเรื่องแค่นี้เธอไม่มีปัญหาอยู่แล้ว

"อีกเรื่องคับ"

'อะไรอีกกก!!!'

"น้ำอิงต้องย้ายมาอยู่กับพี่ที่นี่!"

"ห้ะ!! จะบ้าหรอ?" ใบหน้าสวยเบิกตากว้างด้วยความตกใจ

***อร๊าย ร้ายนักนะคุณไททัน