รักนี้ที่เคยสัญญา

บทที่ 11 วางแผน

ร่างบางเดินถอนหายใจตลอดทาง ทำเอาคนเดินมาด้วยอดที่จะขำด้วยความเอ็นดูไม่ได้

หากเป็นคนอื่นคงจะตำหนิเธอไปแล้วแต่นี่เป็นไททัน พี่ที่รักและเอ็นดูน้ำอิงมากที่สุดไม่ว่าเธอจะทำอะไรในสายตาของเขาก็ดูว่ามันน่ารักไปซะหมด

ติ้ง!!

เสียงลิฟต์เปิดทั้งคู่เดินเข้าไปพร้อมกันโดยไม่มีใครกล้าขึ้นมาด้วยเลยสักคน เมื่อประตูลิฟต์ปิดลงน้ำอิงก็ดึงมืออกจากไททันทันที แต่ทว่าเขากลับจับมือเธอไว้แน่นไม่ยอมปล่อย

"ปล่อยได้แล้วค่ะไม่มีใครแล้ว"

"...!" ไม่มีการตอบกลับใดทั้งสิ้นมือของเธอยังคงถูกจับไว้เหมือนเดิม

"ปล่อยค่ะตรงนี้มีแค่เราไม่จำเป็นต้องแกล้งเป็นแฟนกันหรอกค่ะ"

"ใครบอกว่าแกล้งล่ะจำไม่ได้แล้วหรอว่าเราตกลงอะไรกัน เราจะไม่พูดถึงเรื่องนี้ เราจะเป็นแฟนกันจริงๆจนกว่าจะครบสัญญาไง"

'ก็จริง'

"แต่ว่า.."

"ไม่มีแต่ ตอนนี้เราเป็นแฟนกันแล้ว"

ไททันไม่สนใจยังคงจับมือนุ่มนิ่มของน้ำอิงต่อไป ถ้าไม่ติดว่ามันดูไวไปเขาอยากจะจับขึ้นมาหอมสักที

น้ำอิงถึงกับหน้าเหวอนี้เขาตีมึนเกินไปไหมเนี่ย

ติ้ง!!

เมื่อประตูลิฟต์เปิดออกชั้นที่12 น้ำอิงก็มองหาโต๊ะทำงานของตัวเองทันที

'ว๊าว!! โต๊ะทำงานสีชมพู' ตาคู่หวานเป็นประกายเธอชอบสีชมพูมาก

"นี่โต๊ะของเธอ ต่อไปนั่งทำงานตรงนี้นะหากมีใครมาขอพบพี่ก็โทรเข้ามาก่อนได้เลย" เขาพูดพร้อมจูงมือน้ำอิงมานั่งที่โต๊ะ

"ชอบไหม" เขาถามด้วยน้ำเสียงที่นุ่มนวล

"ชอบค่ะ" เธอตอบโดยที่ไม่ลังเลย ดวงตายังคงจับจ้องไปที่สิ่งของต่างๆที่วางอยู่บนโต๊ะปากกาโน๊ตบุ๊ค ตะกร้าต่างๆทุกอย่างล้วนเป็นสีชมพูทั้งนั้นเลย

"งั้นก็ดี เดี๋ยวชงกาแฟให้พี่กน่อยนะคับเอาหวานๆใสนมเยอะๆนะ"

"อื้มได้ค่ะ" เธอตอบแล้วกันมายิ้มให้เขาอย่าคนอารมณ์ดี ราวกับคนละคนกับเมื่อกี้ที่กำลังทำหน้าบึ้งอยู่เลย.

ไททันเดินเข้าไปนอนในห้องไม่นานกาแฟก็มาเสิร์ฟ

ก๊อกๆ

"ขอเข้าไปนะคะ"

"กาแฟได้แล้วค่ะ" น้ำอิงยกกาแฟไปวางไว้บนโต๊ะให้กับเขา

"ถ้าคุณมีอะไรให้น้ำอิงช่วยบอกได้เลยนะคะ"

น้ำอิงที่เห็นเอกสารวางกองอยู่เต็มโต๊ะเขาเลยถามขึ้น

"ไม่มีคับ แต่จะว่าไปก็มีอยู่เรื่องนึงนะครับ" รอยยิ้มเจ้าเล่ห์ผุดขึ้นทันที

"ค่ะ เรื่องอะไรคุณบอกมาได้เลยนะคะน้ำอิงยินดีช่วย"

ร่างสูงลุกขึ้นจากเก้าอี้เดินมาใกล้น้ำอิงที่ยื่นอยู่หน้าโต๊ะเขา มันใกล้จนเธอต้องเดินถอยหลังหนี

"คุณไททัน จะทำอะไรค่ะ" เสียงหวานเองขึ้นเธอถอยหลังหนีเขาจนตัวเองจะชิดกำแพงอยู่แล้วเนี่ย

"บอกให้เรียกพี่ไง จำไม่ได้หรอแบบนี้ลงโทษเลยดีไหมล่ะ" ไททันเอ่ยเสียงดุ

'คนอะไรพูดอยากจริงๆ แถมยังสมองปลาทองอีกตังหาก'

น้ำอิงเงยหน้าขึ้นเผชิญหน้ากับเขาใบหน้าของเขาและเธอห่างกันแค่คืบเดียว

"สรุปคุณอยากเป็นพี่ชายฉันใช่ไหมคะ?"

'เอาแต่บอกให้เรียกพี่เรียกพี่อยู่ได้ฉันไม่มีพี่ชายสักหน่อยฉันเป็นลูกคนเดียวจะบอกให้' ดวงตากลมโตจ้องไปที่ดวงตาคู่คมของเขา

'ไม่ใช่สักหน่อยฉันอยากเป็นผัวเธอต่างหากล่ะ' ทั้งคู่กำลังเล่นสงครามความคิดกันอยู่

"เอ่อคืออ..ฉันยังไม่ค่อยชินเท่าไรน่ะค่ะ" น้ำอิงเป็นฝ่ายหลบสายตาก่อน

'คนอะไรเอาแต่ใจชะมัด แถมยังดุเหมือนหมาอีก'

"เธอไม่คุ้นหน้าฉันมั่งหรอน้ำอิง"

"ไม่นะคะ เราเคยรู้จักกันหรอคะ?"

ซื่อบื่อชะมัดอะไรวะ แค่นี้ก็จำกันไม่ได้ เขาไม่สำคัญขนาดนั้นเลยหรอ ไททันถอนหายใจก่อนทีจะถอยหลังออกมาให้ห่างจากคนตัวเล็ก

"ไม่ก็ไม่ ไปทำงานได้แล้ว มัวยืนอยู่ทำไม" คนตัวโตหงุดหงิด ที่น้องจำเขาไม่ได้ แต่เขาไม่เคยลืมเธอเลยสักวัน

'อะไรของเขาเนี่ยเป็นไบโพล่าหรือเปล่า แค่นี้ก็ต้องดุด้วยบอกกันดีๆสิ '

ปั้ง!!

เธอปิดประตูเสียงดังแล้วเดินต่อไปโดยที่ไม่คิดจะหันกลับมาขอโทษ น้ำอิงเดินกลับไปที่โต๊ะทำงานตัวเอง

ไททันกอดอกยืนมองคนตัวเล็กที่เดินออกไป

"หึ แสบนักนะ"

น้ำอิงเดินออกมานั่งด้วยความหงุดหงิด "เจ้านายๆๆถ่องเอาไว้น้ำอิงเขาคือเจ้านาย!"

น้ำอิงสูดหายใจเข้า

"แล้วไงเจ้านายไม่ใช่เจ้าชีวิตสักหน่อย"

ตึ้ง! มือบางตบโต๊ะ

"อุ้ย! เอ่อ คุณน้ำอิงเป็นอะไรหรือเปล่าคับ" กิตเดินมาเห็นพอดีเขาถึงกับสะดุ้งตกใจ

"เปล่าค่ะ มาหาท่านประทานใช่ไหมค่ะเชิญด้านในเลยค่ะท่านประทานรออยู่" น้ำอิงพยายามพูดด้วยน้ำเสียงที่เป็นปกติที่สุด

"คับ งั้นผมขอตัวนะคับ"

น้ำอิงยิ้มพร้อมกับพยักหน้าหงึกๆ กิตรีบเดินเข้าไปในห้องทำงานเจ้านายทันที เพราะสายตาน้ำอิงในตอนนี้ดูไม่ค่อยเป็นมิตรเท่าไรนัก

"ท่านประทานเรียกผมมามึอะไรหรือเปล่าคับ"

"มี เดี๋ยวนายหาคนโทรหาน้ำอิงแล้วบอกว่าห้องที่เธออยู่กำลังจะถูกขายให้รีบย้ายออกภายในสามวัน" เขาคุยกับพ่อแม่ของน้ำอิงเรื่องคอนโดแล้วเพียงแต่จังไม่ได้บอกว่าจะให้เธอไปอยู่กับเขา

"เอ่อคือ..." กิตอึกอักเขาอยากถามเหลือเกินว่าเจ้านายของเขาทำไปเพื่ออะไร

"น้ำอิงคือว่าที่นายหญิงของที่นี่ เขาคือคู่หมั้นของฉัน นายมีอะไรสงสัยอีกไหมหืม" ไททันรู้ว่าลูกน้องของเขาคิดอะไรอยู่จึงบอกออกไป

"ไม่มีแล้วคับ" กิตรีบตอบออกไปทันที

'อ่อมันเป็นแบบนี้นี่เอง'

"แล้วเรื่องนี้จะให้จัดการตอนไหนคับ"

"ไม่รีบแต่ฉันต้องการให้เร็วที่สุด ออกไปได้แล้ว" เขาสั่งเสียงน้ำเรียบนิ่ง

กิตทำยิ้มแห้งๆออกมา 'ก็เป็นซะแบบเนี่ยบอกไม่รีบแต่ต้องการเร็วที่สุดเนี่ยนะ'

กิตเปิดประตูออกมาก็เจอกับน้ำอิงที่กำลังนั่งทำงานอยู่

ใบหน้าหวานยิ้มให้เขา เหมือนว่าตอนนี้เธอจะอารมณ์ดีขึ้นมาแล้ว

"จะไปแล้วหรอค่ะ"

กิตยิ้มให้เธอกลับ "คับผมขอตัวก่อนนะคับถ้าคุณน้ำอิงไม่เข้าใจตรงไหนเรียกถามผมได้ตลอดเลยคับ"

"ขอบคุณนะคะ"

กิตก้มก้มหัวรับ ก่อนที่จะเดินออกไป ตอนนี้เขาเข้าใจแล้วว่าตนไม่ได้จะโดนไล่ออกแต่เจ้านายกำลังมีความรัก