รักนี้ที่เคยสัญญา

บทที่10 บังคับ

เช้าวันต่อมา

ก๊อกๆ! ก๊อกๆ!

"ค่ะๆ! มาแล้วค่ะ" น้ำอิงเพิ่งเดินออกมาจากห้องน้ำพอดีดูเวลา6:30

'สงสัยข้าวที่สั่งมาส่งแล้วแน่เลย'

ร่างเล็กที่เพิ่งอาบน้ำเสร็จไม่ได้สวมเสื้อผ้ามีเพียงผ้าขนหนูตัวจิ๋วผืนเดียวที่ปิดร่างเล็กอยู่ น้ำอิงเดินไปเปิดประตู เธอไม่ได้คิดอะไรเพราะปกติเธอสั่งไว้ว่าให้พนักงานผู้หญิงขึ้นมาส่งอาหารให้เธอเท่านั้น

แกร็ก!

ตึ้ง!!!!

เมื่อประตูเปิดออกก็ต้องปิดลงทันที น้ำอิงยืนนิ่งเธอรวบรวมสติแล้วลองเปิดดูใหม่

"เมื่อกี้ฉันต้องตาฝาดไปแน่ๆ"

แกร็ก!!

น้ำอิงจ้องไปที่คนตรงหน้าดวงตาคู่หวานพลันเบิกโตด้วยความตกใจ

"ทะท่านประทาน!! "

'อะไรกันนี่มันเพิ่งจะกี่โมงเอง มาทำไมแต่เช้าเนี่ย!!!'

ไททันในชุดสูทสุดเนี้ยบก็กำลังยืนอึ้งอยู่เหมือนกัน ดวงตาคู่คมค่อยๆไล่มองร่างงามตั้งแต่ข้างบนลงล่างแล้วก็ไล่ขึ้นไปใหม่ สัดส่วนโค้งเว้าของเธอกำลังดี ก่อนที่สายตาจะหยุดกับ เนินอกอันคับแน่นมันใหญ่จนผ้าขนหนูจะปิดไม่มิด หน้าลองเอานิ้วเกี่ยวเอาผ้าออกมาก

อึก!! เขากลืนน้ำลายลงคอโดยที่ไม่รู้ตัว

น้ำอิงเห็นอย่างนั้นก็รีบยกมือเรียวขั้นมาปิดซึ่งมันก็ไม่ได้ช่วยอะไรได้เลย

"นี่! เก็บอาการหน่อยค่ะ มองจนน้ำลายย้อยแล้ว" เสียงหวานเอ่ยน้ำเสียงดุ

ไททันได้ยินถึงกับสะดุ้งเขากำลังมองเพลินๆอยู่เลย

"ยังไม่ย้อยสักหน่อย" เขายังคงจ้องมองร่างสวย

"มาทำไมแต่เช้าค่ะ?"

"มารับคู่หมั้นไปทำงานคับ"

"แต่มันยังไม่ถึงเวลา คุณรอก่อนแล้วกันน้ำอิงขอแต่ตัวก่อน" มือเรียวรีบเอื้อมไปจะปิดประตู แต่ก็ไม่ทันเพราะไททันคว้าเอาไว้ก่อน ขายาวรีบก้าวเข้ามาในห้อง

"นี่คุณ จะเข้ามาทำไม!"

"นั่งรอน้ำอิงแต่งตัวไง เมื่อกี้บอกให้พี่รอไม่ใช่หรอ" เขาเดินเข้ามาในห้องของน้ำอิงโดยที่ไม่สนใจเลยว่าเจ้าทำหน้าไม่พอใจเขาอยู่ ร่างสูงเดินตรงไปนั่งที่โซฟาอย่างหน้าตาเฉย น้ำอิงจึงต้องปล่อยเขาไปอย่างช่วยไม่ได้

ร่างบางถอนหายใจ ก่อนที่จะเดินกระทืบเท้าอย่างแรงเข้าไปในห้องแต่งตัว

'หงุดหงิดแต่เช้าเลย'

ไททันนั่งมองร่างบางเดินเข้าไปในห้องอย่างอารมณ์ดี เขารู้สึกมีความสุขที่ยัวโมโหเธอได้

ดวงตาคู่คมมองสำรวจรอบๆห้องของเธอภายในห้องถูกตกแต่งด้วยเฟอร์นิเจอร์ราคาแพง สิ่งของเครื่องใช้ต่างๆถูกจัดวางอย่างเป็นระเบียบ

เขาเดินสำรวจไปรอบๆห้อง ดูรูปถ่ายที่ถูกจัดวางไว้ตามมุมต่างๆก่อนที่จะไปเจอกับรูปหนึ่งเป็นรูปถ่ายของเด็กผู้หญิงและเด็กผู้ชายที่ใต้ต้นไม้ใหญ่ เขามองไปยิ้มไป ไม่คิดว่าน้ำอิงจะเก็บรูปถ่ายของเธอกับเขาตอนเด็กไว้ด้วย และเขาก็ไม่คิดเหมือนกันว่าน้ำอิงจะจำเขาไม่ได้

"ทำอะไรคะ?" น้ำอิงเดินมาจากทางด้านหลังเห็นไททันกำลังดูรูปภาพของเธอจึงถาม

"นี่ใครหรอน่ารักจัง" เขาแกล้งถามเธอ

"น้ำอิงตอนเด็กค่ะ"

"อ่อแล้วอีกคนล่ะ"

"จำไม่ได้ค่ะ ไม่รู้เหมือนกันว่าเป็นใคร" ความจริงเธอจำได้แต่เธอแค่ไม่อยากพูดถึงพี่ชายในรูปก็แค่นั้นเพราะตอนเด็กเธอชอบพีชายคนนี้มากแต่ว่าอยู่ๆเขาก็กลับหายไปหนีเธอไปเรียนต่างประเทศโดยที่ไม่บอกไม่กล่าวและไม่ติดต่อเธอมาอีกเลย

"จำไม่ได้หรอ" เขาพึมพำออกมาเสียงเบา

เมื่อไททันได้ยินน้องบอกว่าจำตนเองไม่ได้ก็รู้สึกเจ็บแปลบๆ ทั้งที่เมื่อก่อนสนิทกันมากแท้ทำไมถึงจำกันไม่ได้ล่ะ

กรี๊งง !! กรี๊งง!!

น้ำอิงไปเปิดประตูก่อนนะ

ร่างบางรีบเดินไปเปิดประตูรับอาหารที่เธอสั่งมา

ไททันจัดการวางรูปภาพไว้ที่เดิมก่อนจะเดินตามร่างบางออกไป

"มาทานข้าวด้วยกันไหมค่ะ" น้ำอิงที่กำลังเดินหิ้วถุงอาหารมาเอ่ย

"ดีเลยคับมีอะไรทานมั่งนะ" เขารับอาหารมาจากน้ำอิงด้วยรอยยิ้มรีบเทใส่จานที่เตรียมไว้ แล้วเขาก็ต้องเปลี่ยนสีหน้าทันทีเพราะมื้อนี้เขขาต้องทานอาหารรสจัดอีกแล้ว

'ต้องกินแบบนี้สองมื้อติดเลยหรอวะเนี่ย' จากคนที่ไม่ทานอาหารรสจัดกลับต้องมาทานสองมื้อติดทำหน้าผิดหวังเล็กน้อย แต่เขาก็ต้องทำใจ เพราะต่อจากนี้เขาคงจะต้องทานแต่อาหารแบบนี้แน่นอนเพราะว่าน้ำอิงต้องย้ายไปอยู่บ้านเขาแล้ว

"ทานสิค่ะเดี๋ยวก็เย็นหมดหรอก" น้ำอิงที่เห็นว่าไททันมัวแต่จ้องอาหารไม่ยอมทานสักทีเอ่ยขึ้น

พายุยิ้มและพยักหน้าเล็กน้อยก่อนที่จะตักอาหารเข้าปาก

'อื่มก็ไม่แย่เท่าไรนัก'

"อร่อยไหมค่ะ"

"อื้ม อร่อยคับ"

ทั้งคู่ทานอาหารกันต่อจนอิ่มจากนั้นก็เดินทางไปที่บริษัท

เมื่อขับรถมาถึงหน้าบริษัทไททันก็เดินลงจากฝั่งคนขับจากนั้นก็มาเปิดประตูรถให้น้ำอิง

มือหนายื่นมาให้เธอจับ

'โอ๊ยยฉันจะบ้าตาย'

สายตาคู่หวานมองไปที่มือเขาสลับกับมองหน้าเธอลังเลที่จะจับมันไททันเห็นอย่างนั้นจึงคว้ามือเธอมาจับแทน

ร่างบางเดินลงมาจากรถด้วยความอาย เพราะสายตาของทุกคนบริเวณนั้นต่างจับจ้องมาที่เธอ

"เอารถไปเก็บ" เขายืนกุญแจรถให้กับกิต

พร้อมกับจูงมือน้ำอิงเดินเข้าไปในบริษัท น้ำอิงก้มหน้าหลบสายตาผู้คนที่มองมา

"สวัสดีค่ะท่านประทาน"

"สวัสดีคับท่านประทาน"

พนักงานต่างทำความเคารพท่านประทานหนุ่ม

พร้อมกันนั้นบางคนก็ยืนซุบซิบกันด้วย

'ตกลงข่าวเมื่วานที่ว่าท่านประทานกับเลขาคนใหม่กิ๊กกันเป็นเรื่องจริงหรอเนี่ย'

'นั้นสิน่าเสียดายท่านประทานทั้งหล่อทั้งหนุ่มดูดีไปหมดน่าจะอยู่เป็นโสดให้พวกเรามโนไปนานไปเนาะ'

กึก ร่างแกร่งหยุดเดินทำเอาพนักงานต่างพากันเสียวสันหลังวาบ กลัวว่าไททันจะได้ยินที่พวกเขาคุยกันแล้วไม่พอใจ

"นี่น้องคับเดินมากับพี่มันน่าอายนักหรอเอาแต่ก้มหน้าอยู่ได้" เขาพูดด้วยน้ำเสียงที่สุภาพแฝงไปด้วยการประชด

นิ้วมือเรียวจับคางเธอเชยขึ้นมา น้ำอิงตกใจกกับการกระทำของเขา ดวงตากลมโตจ้องไปที่ไททันอย่างเอาเรื่อง

"คุณคิดจะทำอะไรน่ะถ้าจะทำอะไรไม่ดีบอกไว้ก่อนเลยนะฉันไม่อยู่เฉยๆแน่" เธอเอ่ยด้วยน้ำเสียงที่จริงใจตาคู่หวานจ้องไปที่ใบหน้าหล่ออย่างเอาเรื่อง

เมื่อได้ยินอย่างนั้นไททันก็หัวเราะออกมาเบาๆ

"พี่ไม่ได้จะทำอะไรสักหน่อยก็น้ำอิงทำเหมือนโดนบังคับให้เดินมากับพี่เลยทำหน้าดีๆสิเดียวคนอื่นก็เขาใจผิดหมดหรอก"

"เข้าใจผิดอะไรกันล่ะ ก็ฉันโดนบังคับจริงๆนิ"

"เงยหน้าขึ้นแล้วเดินไปดีๆ" เขาพูดเชิงบังคับเธอ

น้ำอิงทำอะไรไม่ได้นอกจากทำตามคำสั่งเขาเธอเดินไปพร้อมกับสีหน้าที่ไม่สบอารมณ์เท่าไรนัก

'คนอะไรชอบออกคำสั่วอยู่เรื่อยเลย นี่ถ้าไม่ติดว่าให้เงินเยอะนะไม่อยู่แล้วบริษัทนี้อะเจ้านายเอาแต่ใจเกิน!!' น้ำอิงคิดแล้วหันมามองค้อนใส่ไททันก่อนที่จะหันกลับไป