รักนี้ที่เคยสัญญา

บทที่ 5 รู้ใจทุกอย่าง

"เจ้านายบ้าอำนาจ ฉันจะแต่งตัวยังไงมันก็เรื่องของฉันสิบริษัทไม่มีกฎนี้ซะหน่อย"

น้ำอิงบนพึมพำเดินตามไททันเข้าไปในร้าน

"บ่นอะไรครับคุณเลขาไม่ใช่ว่ากำลังด่าผมอยู่หลอกนะ"

'หึ รู้ตัวด้วยหรอว่าตัวเองมันด่า'

"เปล่านี่คะน้ำอิงยังไม่ได้ว่าอะไรเลยใครจะกล้าด่าเจ้านายล่ะ"

น้ำอิงทำเป็นไม่รู้เรื่องรอยหน้ารอยตาดูเสื้อผ้าต่อ

"คุณผู้หญิงสนใจชุดไหนเป็นพิเศษไหมคะลองได้นะคะ"

"ค่ะ ขอดูก่อนนะ ว่าแต่ร้านนี้ไม่มีชุดที่มันเซ็กซี่กว่านี้หน่อยหรอคะ" ประโยคหลังเธอกระซิบคุยกับพนักงาน

ก็ร้านนี้มีแต่เสื้อผ้าที่มันเรียบร้อยกระโปรงก็ยาวเลยหัวเข่าเสื้อก็แขนยาวใส่แล้วร้อนตายเลย

"ต้องขออภัยคุณลูกค้าด้วยนะคะร้านนี้มีแต่ชุดแบบนี้ค่ะ"

'หว่าเซ็งเลยฉันต้องใส่ชุดแบบนี้มาทำงานหรอเนี่ย'

"เลือกได้หรือยังเดี๋ยวต้องกลับไปทำงานต่อนะฉันไม่ได้ว่างทั้งวันนะ"

น้ำอิงหันไปมองคนตัวโต 'แล้วยังไงใครใช้ให้พามาล่ะไม่ได้ขอสักหน่อยฉันนี่ต้องหงุดหงิดที่โดนบังคับมา'

"เอาชุดที่มีในร้านไซส์s ชุดไหนก็ได้ที่คิดว่าสวยมา5ชุด แล้วคิดเงินเลย" ไททันหันไปบอกสำนักงานสาว

"ได้ค่ะ"

"พี่ไททันจ่ายให้น้ำอิงใช่ไหมค่ะ" น้ำอิงถามก็ตอนนี้เธอมีเงินไมมากนักดูจากราคาเสื้อผ้าร้านนี้ถ้าให้เธอจ่ายเองทั้งหมด 5 ชุดเงินคงไม่พอแน่ๆ

"คับ พี่จ่ายให้เอง"

'เยี่ยมป๋าสุดๆ เพิ่งรู้จักกันก็เปย์ซะแล้ว'

"จะไม่หักน้ำอิงทีหลังใช่ไหมค่ะเนี่ย" เธอถามเขาให้แน่ใจอีกครั้ง

"เธอเห็นฉันเป็นคนอย่างไง ฉันไม่หักหรอก"

"ดีเลยค่ะงั้นน้ำอิงซื้อเพิ่มอีกได้ไหมพอดีว่ามีที่อยากได้อีกหลายชุดเลย"

ไททันพยักหน้าเป็นการอนุญาต

'ดีอยากซื้อให้มากใช่ไหมจะเอาให้เข็ดเลยคอยดู'

น้ำอิงเดินหยิบเสื้อผ้าโดยที่ไม่มองไม่เลือกไปอีกสิบกว่าชุด ทำเอาคนจ่ายเงินถึงขั้นต้องเหลือบมอง

'แสบนักนะเราน่ะจะซื้อไปแล้วไม่ใส่แล้วจะจับตีให้ดู'

"เอาแค่นี้แหละพอแล้วค่ะ" น้ำอิงบอกพนักงานที่เดินตามถือชุดให้เธอ

"จะลองไหมค่ะ"

"ไม่ค่ะคิดเงินเลย"

พนักงานรีบนำชุดไปคิดเงินให้เธอทันที

"เรียบร้อยแล้วค่ะ ทั้งหมด หกหมื่นห้าพันเก้าร้อยบาท "

ไททันหันไปมองหน้าน้ำอิงที่หันมองหน้าเขาเหมือนกัน

จากนั้นแต่ท่านก็หยิบเงินจ่ายให้พนักงานตามปกติ

'ทำเองที่เห็นอย่างนั้นก็ถึงกับงงทำไมเขาไม่พูดไม่ว่าเธอที่ซื้อของเยอะขนาดนี้ทั้งที่ยังไม่ได้ทำงานให้เขาเลยเนี่ยนะ จะไม่บ่นเลยหรอ?"

"ไปกินข้าวกันพี่หิวแล้ว"

'หึ ฉันว่าฉันเจอสายเปย์เข้าแล้วล่ะ'

"ค่ะไปคะ"

ว่าแล้วร่างสูงก็เดินนำไปที่ร้านอาหาร

พนักงานนำเมนูอาหารมาให้

น้ำอิงมองอยู่นานคิดว่าจะทานอะไรดึมีแต่ที่ชอบทั้งนั้นเลือกไม่ถูกเลย

'อันนี้ก็น่ากินปลาทอดก็น่ากินต้มยำก็น่ากินเป็ดปักกิ่งก็น่ากิน สั่งหมดเลยได้ไหมเนี่ย'

ถ้าเป็นเมื่อก่อนเธอคงไม่สนใจสั่งมาทุกอย่างให้มันจบๆไปกินไม่หมดก็ไม่เป็นไร แต่ว่าตอนนี้คงไม่ได้เธอต้องประหยัดที่สุด

แต่แล้วไททันที่มองอยู่นานก็ถามขึ้น

"ทานได้ไหม หรือว่ายังไม่ชินกับอาการไทย ไปร้านดีอื่นไหม" เขาลืมคิดไปว่าเธอเพิ่งกลับมาเมื่องไทยได้ไม่นานอาจจะไม่คุ้นชินกับอาหารไทยเท่าไรนัก

แต่ทว่าเขาคิดผิดความจริงแล้วน้ำอิงเลือกไม่ได้ต่างหากล่ะ

"ได้ค่ะน้ำอิงทานได้แต่กำลังคิดอยู่ว่าจะทานอะไรดีมีแต่น่ากินๆทั้งนั่นเลย"

น้ำอิงมองอยู่นานก็ตัดสินใจไม่ได้ จึงขอให้ไททันสั่งให้แทน

"พี่ไททันสั่งให้น้ำอิงหน่อยได้ไหมค่ะ น้ำอิงไม่รู้จะสั่งอะไรมันเยอะไปหมด"

"ได้สิ"

ไททันจัดการสั่งอาหารมาห้าหกอย่างอาหารที่เขาสั่งล้วนเป็นแต่ของโปรดของน้ำอิงทั้งสิ้น

'มีแต่ของที่เราชบกิน เขารู้ได้ไงนะ หรือว่าเขาเองก็ชอบเหมือนกัน' น้ำอิงทำหน้าครุ่นคิด

ไททันที่เห็นน้ำอิงเหมือนจะสงสัยก็ยิ่งทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้

ทั้งคู่นั่งทานอาหาร โดยที่ไม่มีใครพูดอะไรเลยสักคำ

อยู่ๆก็มีร่างนึงเดินเข้ามายังโต๊ะอาหารของพวกเธอ

"อ้าวๆๆ คุณหนูน้ำอิงนิ ได้ข่าวว่าทา่บ้านล้มละลายไม่ใช่หรอแล้วทำไมยังมานั่งในร้านอาหารหรูแบบนี้อยู่อีกล่ะ?' เสียงที่คุ้นเคยเอ่ยขึ้น

่

ไม่ใช่ใครที่ไหน ก้อยอดีตเพื่อนรักของเธอนนั้นเอง

น้ำอิงเบะปากมองบนไม่คิดว่าจะมีสัมภเวสีมาขอส่วนบุญในนี้ได้

"นั้นน่ะสิอย่างแกเหมาะที่จะไปกินส้มตำข้าวทางมากกว่านะ มากินร้านแบบนี้ถ้าไม่มีเงินจ่ายเขาเดี๋ยวจะแย่เอานะ ฮ่าๆๆ"

บีมเพื่อนอีกคนของเธอที่มากับก้อยเอ่ยขึ้น

"เอาแล้วนี่มากับใครอะ อย่าบอกนะว่าแฟนแกอะ แล้วนี่เขารู้เรื่องที่บ้านเธอหรือยัง ?"

ก้อยพูดพร้อมมองไปที่ไททัน

"นี่คุณ แม่นี้น่ะไม่รวยแล้วนะที่บ้านมันล้มละลายตังจะซื้อข้าวยังไม่มีเลยมั้ง ระวังจะถูกหลอกจนหมดตัวเอานะ"

"นี่แกให้มันน้อยๆหน่อยนะที่บ้านฉันล้มละลายแล้วมันไปหนักหัวอะไรพวกเธอไม่ทราบ "

ในเมื่อพวกนั้นไม่เห็นว่าเธอเป็นเพื่อนแล้วและยังไม่มีมารยาทใส่เธออีกเธอเองก็ไม่จำเป็นต้องเกรงใจพวกหล่อนเช่นกัน

ปากดีนักนะ ฉันตะดูสิว่าแกจะใช้ชีวิตอย่างไงคนเดียวลูกคุณหนูอย่างแกทำอะไรไม่เป็นสักอย่างระวังจะอดตายเอานะ อุ้ยๆๆที่พูดนี่ก็ไม่ใ่อะไรนะเป็นห่วงจ้ะ กลัวไม่มีเงินทำศพให้ตัวเอง"

นั้นปากหรอ?

"ไม่ต้องห่วงนะ ภึงฉันจะไม่มีเงิน แต่ถ้าเธอตายตอนนี้ฉันทีเงินค่าทำศพให้เธอแน่นอน "

"อร๊ายยยย อีน้ำอิง อีคุณหนูตกอับปากดีนักนะมึง" ก้อยและบีมเดินเขามาหมายจะตบน้ำอิง

ไททันทีก็นั่งฟังอยู่นานก็รีบลุกขึ้นมาบังน้ำอิงไว้