พิษรัก

พิษรัก - 7

เช้าวันต่อมา

"อืมมม"ดารินปล่อยเสียงครางในลำคอออกมาเบาๆก่อนที่ดวงตากลมสวยจะเปิดขึ้นเพื่อรับแสงจากเช้าวันใหม่ มันควรเป็นเช้าที่สดใสแต่ทำไหมเธอกลับไม่รู้สึกเช่นนั่นล่ะ ร่างบางพยุงตัวขึ้นนั่งพิงเข้าที่หัวเตียงใบหน้าเบียงหันไปมองที่ระเบียงที่มีแสงทอส่องเข้ามา จากนั่นนํ้าตาที่แห้งหายไปเมื่อคืนค่อยๆไหลหยุดลงมา เธอเจ็บ เสียใจ ผิดหวัง ไม่คิดเลยว่าคนที่เธอรักจะหักหลังเธอแถมยังโกหกว่าจะไปทำงานกับเพื่อน หึ เพื่อนนอนล่ะสิไม่ว่า ระหว่างที่เธอกำลังคิดเรื่องของชายคนรักอยู่ ร่างสูงของซันก็เดินเข้ามาในห้องพร้อมกับชามข้าวต้ม จะว่าเขาตื่นเช้าก็ไม่ใช่นะเพราะเขายังไม่ได้นอนเลย ยิ่งเห็นใบหน้าผู้หญิงที่เขารักมากแปดเปื้อนไปด้วยนํ้าตามันยิ่งทำให้เขาใจเสีย ตั้งแต่ที่เขาคบกับดารินมาเขายังไม่เคยทำให้เธอเสียนํ้าตามากขนาดนี้มาก่อนเลย

"หืมม"ระหว่างที่กำลังนั่งคิดอะไรเรื่อยเปื่อยเธอก็จะกลิ่นหอมของข้าวต้ม แต่เอ๋? ทำไมกินของมันเหมือนอยู่ใกล้หรือว่าเธอหิว ดารินคิดก่อนจะหันหน้าไปตามทางของกลิ่นหอม เธอก็พบกับร่างสูงของซันที่ยืนถือชามข้าวต้มอยู่ เป็นไปได้ยังไงเขากลับมาตั้งแต่เมื่อไหร่ หรือพึ่งกลับมา?

ซันเดินอ้อมเข้ามาหาดารินที่นั่งอยู่อีกฝังของเตียงซันวางชามข้าวต้มไว้ที่เตียงก่อนจะนั่งลงข้างรา่งเล็กของดาริน ตอนนี้หัวใจของเขามันเต้นแรงมาก เพราะสายตาที่เคยมองเขาด้วยความรักตอนนี้มันมีแค่ความว่างเปล่า ไม่นะ เขาไม่ยอมเด็ดขาด

"ที่ระ...."มือหนาที่กำลังจาเอื้อมไปจับมือบางของคนรักถึงหยุดชะงักไปพร้อมกับนํ้าเสียงของเขาด้วย เมื่อเธอชักมือกลับพร้อมกับล้มตัวลงแล้วนอนหันหลังให้เขา

"​ฟังซันอธิบายก่อนสิที่รัก..."มือหนาแตะเข้าที่ไหร่มนที่ตอนนี้มันกำลังสั่นคลอนตามแรงสะอื้นที่เธอพยายามไม่ให้เขาได้ยิน

"อึก..."ร่างหนาล้มตัวลงนอนข้างๆหญิงสาวเขากอดกระชับร่างเธอไว้แน่นเธอพยายามดิ้นขัดขืนแต่ก็ไม่เป็นผลจนเธอยอมหยุดนิ่งแล้วอยู่เฉยๆ

"ที่รักกำลังเข้าใจผิดนะ ซันกับผู้หญิงคนนั่นมันไม่ได้มีอะไรเลยนะ เธอพยายามเข้ามาหาซันแต่ซันไม่ได้เล่นด้วย ส่วนเรื่องมือถือตอนนั่นซันอาบนํ้าอยู่ซันไม่รู้ว่าเธอเข้ามาตอนไหน แต่มันไม่มีอะไรจริงๆนะ"ดารินยังคงนอนนิ่ง ซันก็ยิ่งใจเสียเขาอธิบายไปหมดแล้วถ้าเธอไม่เชื่อแล้วทิ้งเขาไปเพราะความเข้าใจผิดแบบนี้เขาคงรับไม่ได้ เพราะเขารักเธอมากมากจนให้เธอได้แม้แต่ชีวิต

"ทะ ที่รัก อึก..."ซันถึงกลับปล่อยนํ้าตาออกมาเมื่อดารินผละออกจากอ้อมแขนแล้วลุกขึ้นหันหลังให้เขา มือเรียวหยิบมือถือของตัวเองขึ้นมาก่อนจะโทรไปหาใครบางคน ซันมองการกระทำของคนรักอย่างไม่เข้าใจแต่ท่าว่านํ้าของเขาก็พังเหมือนเขื่อนแตกเมื่อได้ยินประโยคที่เธอสนทนากับปลายสาย

".........."

"ค่ะ หนูจะไปเรียนต่อที่เมกา"

"........."

"ค่ะ รักแม่ค่ะ"ก่อนกดว่างสาย

"อึก มะ ไม่เอาแบบนี้ อึก ไม่ให้ไป"ร่างหนาขยับเข้าไปกอดช้อนรักบางจากทางด้านหลังพร้อมกับร้องไห้ฟุมฟายออกมาอย่างหนัก

"ฮื่ออ อึก มะ ไม่ไป นะ ไม่ทิ้งซันนะ"ตอนนี้ซันไม่ต่างจากเด็กน้อยวัย5ขวดที่กำลังร้องห่มร้องไห้อ่อนวอนแม่ให้ซื้อของเล่นให้ก็ไม่ปาน

"หยุดร้อง"มันเป็นประโยคแรกที่เธอพูดกับเขา ซันได้ยินดังนั่นรีบทำตามคำสั่งของดารินทันที เพราะตอนนี้เขากลัวไปหมดกลัวเธอจะทิ้งเขาแล้วไปเรียนต่อต่างประเทศ แม่ของเขาเคยพูดเรื่องนี้ตั้งแต่ดารินจบป.ตรีท่านอยากให้เธอต่อโท ไม่ใช่ไม่อยากไปนะแต่ตอนนั่นซันขอและอ่อนวอนเธอไว้ เธอจึงปฎิเสธไปและเมื่อไม่นานมานี้ท่านก็โทรมาถามเธออีกครั้งเธอเลยข้อเวลาคิดก่อน แต่ตอนนี้เธอตอบตกลงไปแล้วก็ไม่มีเหตุผลอะไรต้องปฏิเสธท่านอีก

ส่วนเรื่องของซัน เธอเชื่อที่เขาพูดเป็นความจริงแต่ถึงยังไงซะความรักที่มันเป็นความลับแบบนี้มันก็คงเป็นไปไม่ได้และมันก็คงจะเป็นแค่ความรับอย่างนี้ตลอดไป

จะมีใครรับและเข้าใจเธอกับเขาไหม สังคมจะรับเรื่องของเราได้หรือเปล่าถึงเราสองคนจะไม่ได้เกี่ยวคล้องกันทางสายเลือดแต่เราสองคนก็มีพันธะครอบครัวที่เกี่ยวข้องกัน ยังไงเราสองคนก็เป็นพี่น้องกัน ทำไมนะการที่เรารักใครสักคนแต่ต้องให้มีเรื่องทำให้เราสองคนรักกันไม่ได้ พึ่งเข้าใจว่าความรักที่มันมาผิดทีผิดเวลามันเป็นแบบนี่นี้เอง

"ไม่ไปนะ"ดารินหันหน้ากลับมามองซัน ดวงตาคมแดงกํ่าเพราะพึ่งผ่านการร้องไห้มาอย่างหนักถึงแม้ตอนนี้หยดนํ้าตาจะเลื่อนหายลงไปแล้วก็ตาม

"ซัน มันคงถึงเวลาที่เราต้องหยุด"จุก คำพูดของดารินเหมือนมีมีดเข้ามาจักที่อกข้างซ้ายของเขา ไม่มีทางเขาไม่มีทางปล่อยเธอไปแน่

"ไม่ ไม่ ที่รักโกรธซันเรื่องนั่นใช่ไหม มันไม่มีอะไรเลยซันรักที่รักคนเดียว ซันไม่เคยนอกใจที่รัก ไม่เคยคิด"

"ดาเชื่อ"

"เชื่อ ถ้าที่รักเชื่อก็โทรไปบอกแม่ว่าที่รักจะไม่ไปเรียนต่อแล้ว นะๆ"ซันยิ้มออกมาอย่างดีใจที่หญิงสาวเชื่อเขา

"ไม่ได้หรอก"

"ทำไม"ซันที่ตอนนี้เขาเริ่มจะครอบคุมสติของตัวเองไม่ได้ตะคอกถามดารินกับเสียงดัง

"ก็อย่างที่ดาบอก เรากลับมาเป็นพี่น้องกันเหมือนเดิมนะซัน"เธอรู้ว่ามันยากแต่เธอกับเขามันถลำลึกมากกว่านี้คงไม่ได้แล้ว เธอและเขาต้องคิดถึงความรู้สึกคนรอบข้างที่รักพวกเขา ถ้าเกิดเขารู้เรื่องราวระหว่างซันกับเธอ

"พี่น้อง เหอะ พี่น้องที่เอากับทุกคืนเนี้ยนะ"เส้นความอดทนของเขาขาดสบั้นเมื่อได้ยินคำว่าพี่น้องจากปากเธอ ให้กลับไปเป็นพี่น้อง ไม่มีวัน มาไกลถึงขนาดนี้แล้วจะให้กลับไปเป็นพี่น้องพูดง่ายว่ะตลกคนอย่างเขาไม่มีทางยอมอะไรง่ายๆหรอก

"ซัน ดาขอล่ะ ยังไงซะวันหนึ่งมันก็ต้องจบแบบนี้อยู่ดี ซันก็รู้ว่ามันไม่มีทางที่จะเป็นไปได้ เราไม่มีทางที่จะรักกันได้ ได้ยินไหมซัน ว่าเราไม่มีทางที่จะรักกันได้"ไม่ใช่ว่าเธออย่าทำแบบนี้ แต่ยังไงไม่ช้ามันก็ต้องจบลงแบบนี้อยู่ดี พูดจบกันตอนนี้เลยไม่ดีกว่าหรือไง

"ไม่ กูไม่สน ยังไงกูก็ไม่เลิก แต่ถ้ามึงยังคิดที่จะทิ้งกู กูทำได้ทุกอย่างแม้จะต้องตัดแขนตัดขามึงกูก็จะทำ"

พรึ่บ

ซันผลักร่างบางของดารินที่ค้างติงจากคำพูดของชายหนุ่มนอนราบลงไปกับเตียงก่อนเขาจะตามมาขึ้นคร่อมทับร่างเธอไว้ ดารินได้สติกลับคืนเมื่อมือหนาของซันกำลังบีบคั้นหน้าอกของเธออยู่ ตั้งแต่ที่เธอรู้จักและคบหากับซันมาเธอไม่เคยเห็นเขาเป็นแบบนี้มาก่อนไหนจะคำพูดคำจาที่เขาพูดอีก หรือนี้จะเป็นตัวตนที่แท้จริงของเขามันดูน่ากลัวทั้งสีหน้าสายตาและท่าทางที่เขาแสดงออกมา มันเหมือนไม่ใช่ซันคนที่เธอรู้จักเลยสักนิด

"ซะ ซัน"

"หุบปาก"