“เสี่ยคะ!”
ดอกแก้วเผลอขึ้นเสียงใส่ เมื่อจู่ๆ เสี่ยก็ผละออกห่าง เธอกำลังจะได้ขึ้นไปบนปุยเมฆนั่นอยู่แล้วเชียว แต่เสี่ยกลับทิ้งเธอไว้กลางทางดื้อๆ แบบนี้
คนใจร้าย
“เด็กดื้อ ขึ้นเสียงใส่ฉันหรือ?”
“ก็เสี่ย...” ดอกแก้วตื่นเต็มตา สติต่างๆ กลับมาจนครบ เธอหันหน้าหนีไปอีกทางไม่ยอมพูดต่อ ทั้งอาย ทั้งกลัว
อาย... ที่ตัวเองเผลอทำตัวเหมือนเป็นผู้หญิงร่านรัก แค่เขาออกห่างก็โวยวายหน้าไม่อาย
และกลัว... กลัวว่ากิริยานั้นจะทำให้เสี่ยรำคาญกัน คนแบบเสี่ยคงไม่เคยมีใครกล้าขึ้นเสียงใส่มาก่อน แล้วเธอล่ะ... เก่งกล้ามาจากไหนกันถึงทำแบบนั้น
พิธานอาศัยจังหวะนั้นขยับขึ้นไปคล่อมทับดอกแก้ว เขาใช้แขนดันกับฟูกนอนไว้เพื่อรับน้ำหนักของตัวเองบางส่วน เพราะไม่อยากทับเธอเต็มๆ ตัว
“ง่วงหรือเปล่า?” เขาถาม จงใจไม่พูดเรื่องที่ค้างคาต่อ เพราะมันไม่ได้สำคัญอะไร เขาไม่ใช่คนเอาแต่ใจที่จะโกรธเธอเพราะเรื่องแค่นี้ และที่สำคัญ... ตอนท
