“คุณพิธานรีบกลับไทยหรือเปล่าครับ?” คำถามภาษาจีนกลางจากคนที่เดินเคียงข้างดังขึ้นในตอนที่ทั้งคู่และคนติดตามอีกหลายคนกำลังเดินออกจากห้องอาหารของโรงแรมหรู พิธานได้ยินคำถามนั้นชัดเจน และเขาฟังภาษาจีนออก รวมถึงฟังออกด้วยว่าอีกฝ่ายมีความหมายแฝงในคำถามนั้นอย่างไร แต่ถึงจะรู้แบบนั้นนักธุรกิจหนุ่มก็ผินหน้ามองคนข้างกายด้วยรอยยิ้ม ก่อนใบหน้าหล่อเหลาจะส่ายไปมาเบาๆ “ดีเลย พรุ่งนี้ซูฮวาลูกสาวผมว่างพอดี เธออยากเจอคุณ”
คิดไว้แล้วไม่มีผิด
พิธานยิ้มกว้างขึ้น ในสายตาของคนที่มองมาคงคิดว่าชายหนุ่มกำลังยิ้มด้วยความชอบใจที่จะได้เจอสาวงามที่ถูกหมายตาให้เป็นว่าที่ภรรยาเจ้าของบริษัทส่งออกน้ำหอมชื่อดังจากไทยมาหลายปี แต่สำหรับพิธาน เขาเพียงแค่ยิ้มเพราะรู้สึกขบขันที่ตัวเองทายความคิดของชายวัยกลางคนถูกต่างหาก
ก็มีอยู่แค่เรื่องเดียว ที่ประมุขแห่งตระกูลหวังต้องการจะทำให้มันเป็นชิ้นเป็นอัน อาจจะจริงจังกับเรื่องนี้มากกว่า
