ตอนที่ 8-2
1293 Words
“สวัสดีค่ะคุณกฤตยชญ์ มาทำงานแต่เช้าเลยนะคะ”
“ครับ...แต่ดูเหมือนพี่เก๋จะมาเช้ากว่าผมเสียอีกนะครับ” ชายหนุ่มยิ้มรับพลางพูดทักทายตอบโต้อย่างเป็นกันเองกับเกศรินทร์ หรือ เก๋ พนักงานสาวรุ่นใหญ่ในแผนกออกแบบดีไซน์ ซึ่งเป็นคนค่อนข้างเฮฮาและอารมณ์ดีอยู่ตลอดเวลา
“ต้องมาเช้าๆสิคะเผื่อเจ้านายใจดีเพิ่มโบนัสพิเศษให้...ใช่ไหมค่ะเจ้านาย!” เกศรินทร์พูดขึ้นดีเล่นทีจริง แต่ในใจก็แอบหวังให้ได้อยู่ไม่น้อย
“ได้อยู่แล้วครับ” ชายหนุ่มตอบรับยิ้มๆ
“ว๊ายตาย! พูดจริงเหรอคะเนี่ย” หญิงสาวรุ่นใหญ่อุทานตาตั้ง ก่อนจะฉีกยิ้มหวานให้เจ้านายหนุ่มอีกครั้งพร้อมกับส่งสายตาปิ๊งๆ
“งั้นผมขอตัวก่อนนะครับ” ชายหนุ่มตัดบทแล้วเดินเลี่ยงเข้าห้องทำงานไป
“เชิญค่ะ” เกศรินทร์ผายมือเป็นการเชื้อเชิญ ก่อนจะแอบจับแขนล่ำที่อุดมไปด้วยกล้ามเป็นมัดๆของ ธันวา เลขาหนุ่มสุดหล่อที่เดินตามเจ้านายไปเงียบๆ
“ตั้งใจทำงานนะจ๊ะ พ่อรูปหล่อของเจ้” เกศรินทร์หยอดคำหวานให้ได้ชุ่มช่ำหัวใจแม้จะได้รับเพียงแค่การพยักหน้ารับน้อยตอบกลับมาจากธันวาเหมือนเช่นเคยก็ตาม ก่อนจะมองตามจนหลับสายตา
“พี่เก๋!!”
“ว๊ายยย ตาเถน!! อ้าวอัญ!!”
เกศรินทร์ตกใจเมื่อจู่ๆก็มีมือดีมาจับที่ไหล่พร้อมทั้งเรียกชื่อเธอ
“ค่ะ...อัญเองทำไมต้องตกใจขนาดนั้นด้วย”
“ทำไมมาไม่ให้ซุ่มไม่ให้เสียงแบบนี้ละ พี่ตกใจหมด...แล้วนี่ไม่สบายหายดีแล้วเหรอเราน่ะ หายหน้าหายตาไปซะเกือบเดือนจนพี่คิดว่าลาออกไปแล้วซะอีก”
“ก็คิดอยู่เหมือนกันค่ะ” อัญญาดาเผลอพูดในสิ่งที่คิด
“อะไรนะ!! จะลาออกจริงๆเหรอ”
“ป่าวค่ะ อัญแค่พูดเล่น” หญิงสาวแก้ต่างยิ้มๆ พลางเข้าไปกอดเกศรินทร์หลวมๆ
“อัญจะทิ้งพี่เก๋ลงได้ยังไงกัน...นี่พี่สาวสุดที่รักของอัญทั้งคนเลยนะ”
“ไม่ต้องมาทำเป็นพูดดีเลย ไหนเป็นอะไรมาไม่เห็นบอกพี่สักคำ” พูดขึ้นน้ำเสียงแง่งอน
“อัญแค่ไม่สบายค่ะ แต่ตอนนี้หายดีแล้วพร้อมช่วยงานเต็มที่เลยค่ะ”
“ช่วยงานอะไรกันละ คุณกฤตยชญ์เขาย้ายอัญไปทำงานอื่นแล้วก็เล่นหายหน้าไปซะขนาดนั้น งานนี้ริษาก็เลยต้องรับไปเลยเต็มๆ”
“จริงเหรอคะ ไม่เห็นริษาบอกอะไรอัญเลย” อัญญาดากล่าวเสียงอ่อย รู้สึกผิดกับเพื่อนรักไม่น้อย อริสรามักจะแบกรับเรื่องต่างๆเอาไว้เพียงผู้เดียวเสมอด้วยเหตุผลงี่เง่าที่ว่า กลัวเธอไม่สบายใจ
“แล้วคุณกฤตยชญ์มาหรือยังคะ”
“พึ่งมาถึงก่อนหน้าอัญได้สักพักหนึ่งนี่แหละ มีอะไรรึป่าว?” เกศรินทร์ถามด้วยความสงสัยที่อยู่ๆอัญญาดาก็ถามหาเจ้านายหนุ่มทั้งที่ปกติ รุ่นน้องสาวคนสวยของเธอออกอาการไม่ชอบขี้หน้ากฤตยชญ์เอามากๆโดยที่เธอเองก็ไม่รู้ว่าเพราะอะไร
“มีเรื่องต้องคุยกับเขานิดหน่อยน่ะค่ะ งั้นอัญขอตัวก่อนนะคะพี่เก๋”
“จ้ะๆ” ตอบรับพลางชะเง้อชะแง้มองตามหลังร่างแน่งน้อยบอบบางไปจนลับสายตาด้วยความสงสัยใคร่รู้
ห้องทำงานประธานแพรพรรณดีไซน์กรุ๊ป
“งานของคุณแมทริกเรียบร้อยดีไหมธันวา”
กฤตยชญ์ถามขึ้นขณะกำลังนั่งอ่านเอกสารเล่มใหม่ที่เลขาคนสนิทเอามาให้ แม้ว่างานจะล้นมือแต่ชายหนุ่มต้องใส่ใจทุกงานอย่างละเอียดเพื่อป้องกันความผิดพลาดที่อาจเกิดขึ้น ซึ่งเขาเองในฐานะประธานบริษัทต้องเตรียมรับมือกับทุกสถานการณ์
“เรียบร้อยดีครับนาย คุณริษาจัดเตรียมทุกอย่างด้วยตัวเองทั้งเลือกเนื้อผ้าและออกแบบ ความละเอียดสูงมากครับ”
ชายหนุ่มพยักหน้ารับในใจก็คิดว่าอริสราเป็นผู้หญิงที่เก่งและมีความสามารถมากจริงๆ น่าเสียดายที่เธอแต่งงานไปเสียแล้ว
“แต่ว่า...”
“แต่อะไร?” กฤตยชญ์เงยหน้าขึ้นจากกองเอกสารก่อนจะขมวดคิ้วมองหน้าเลขาคู่ใจอย่างต้องการคำตอบ
“เนื้อผ้าของเราเป็นผ้าชั้นดี ช่างหลายๆคนไม่กล้าเสี่ยงที่จะตัดให้เพราะกลัวความเสี่ยงที่งานอาจผิดพลาด คุณริษาเองก็คงตัดคนเดียวไม่ไหว”
“แล้วปกติใครทำ ไม่ใช่ช่างพวกนี้หรือไง!”
“ปกติถ้าเป็นผ้าเนื้อดีราคาสูงขนาดนี้จะมีแค่คุณริษา กับคุณอัญญาดาครับ แต่หลายอาทิตย์มานี้ได้ยินว่าคุณอัญญาดาไม่สบายงานตรงส่วนนี้เลยค่อนข้างล่าช้า”
“ยังสำออยอยู่อีกรึไง!” กฤตยชญ์พึมพำกับตัวเอง
ปัง!
เสียงเปิดประตูกแรงๆจนกระแทกพนังห้องดังขึ้นเรียกความสนใจจากสองหนุ่มหล่อที่กำลังสนทนากันอยู่ ตามมาด้วยการปรากฎตัวของหญิงสาวร่างระหงในชุดเดรสรัดรูปสีน้ำเงินเข้ม
“คุณอัญญาดา! เข้ามาไม่ได้นะครับ”
“ไม่เป็นไรธันวา นายออกไปก่อน” กฤตยชญ์ยกมือขึ้นห้ามเมื่อเห็นธันวาทำท่าจะเข้าไปกันตัวหญิงสาวออกไปจากห้อง ก่อนจะบอกให้เขาออกไปก่อน
เมื่อร่างสูงของธันวาหายลับพ้นประตูออกไป ชายหนุ่มจึงหันมาเผชิญหน้ากับหญิงสาวที่ยืนมองเขาอยู่ก่อนแล้ว
“ไง!...หายสำออยแล้วเหรอ? นี่ฉันพึ่งรู้นะว่านอกจากเธอจะชอบยุ่งกับผู้ชายที่มีเจ้าของแล้ว ยังไม่มีมารยาทอีกด้วย”
“มารยาทน่ะ มีค่ะ...แต่เลือกใช้กับคนที่สมควรจะได้รับเท่านั้น!”
“ปากดี!!” ชายหนุ่มกดเสียงต่ำใบหน้าเคร่งขรึมขึ้นมาทันทีกับคำยอกย้อนของหญิงสาวตรงหน้า ก่อนจะถามกลับถึงการมาของเธอ
“แล้วเข้ามาหาฉัน มีธุระอะไรไม่ทราบ!?”
“ฉันได้รับคลิปวิดีโอที่คุณส่งมาให้แล้ว” หญิงสาวตอบเสียงนิ่งไม่แสดงสีหน้า
“แล้วไง...ลีลาฉันเร้าใจเธอดีไหมละ? อย่าบอกนะว่าติดใจ”
ชายหนุ่มหยักไหล่ไม่สะทกสะท้าน
“หึ!....คุณพลาดแล้วละ กฤตยชญ์”
“พูดอะไรของเธอ!” กฤตยชญ์ขมวดคิ้วเป็นปมกับท่าทีสะใจอยู่ในทีของหญิงสาวราวกับว่าเธอมีไพ่สำคัญอะไรอยู่ในมือที่เขาไม่รู้
“คุณพลาดที่คิดว่าในคลิปนั่นเห็นฉันแค่คนเดียวไงคะ” หญิงสาวพูดก่อนจะยื่นโทรศัพท์ของเธอให้เขา
ชายหนุ่มรับมาก่อนจะกดดูคลิปที่เขาเป็นคนอัดเองกับมือและคิดว่าไม่น่าจะมีอะไรผิดพลาด แล้วนี่มันเกิดอะไรขึ้นกับคลิปสวาทนี่กันแน่
“คนในกระจกข้างๆนั่นใช่คุณไหมคะ”
กฤตยชญ์เบนสายตาไปมองด้านข้างของคลิปก็พบว่าคนที่อยู่ในกระจกติดตู้เสื้อผ้านั่นคือเขาจริงๆ บ้าจริง! นี่เขาพลาดได้อย่างไร
“แล้วยังไง? ต่อให้เธอปล่อยไปเธอก็เสียหายเหมือนกัน”
“แต่ไม่เท่าคุณ! ฉันไม่ใช่คนมีหน้ามีตาไม่เหมือนกับคุณ อีกอย่างดูก็รู้ว่าคุณข่มขืนฉันตอนที่ฉันไม่มีสติด้วยซ้ำแล้วแบบนี้สังคมจะจดจำใครได้มากกว่ากันล่ะคะ ระหว่างผู้หญิงธรรมดากับนักธุรกิจหนุ่มไฟแรง”
“เธอต้องการอะไร!?” ชายหนุ่มตัดบท ถามออกไปเสียงเข้ม
“ถามแบบนี้ ให้ฉันได้เหรอคะ?” หญิงสาวยิ้มเหยียดอย่างคนถือไพ่เหนือกว่า
“อย่ามาเยอะกับฉัน!”
กฤตยชญ์เค้นเสียงตอบ ในหัวกำลังชั่งความเสียหายต่างๆที่อาจเกิดขึ้นตามคำพูดที่หญิงสาวหยอดเอาไว้
“ก็แค่...รับผิดชอบฉัน!”
- Writer
