Her Sinful Husband

Chapter 40: Unbreakable Love

Third Person's POV

Sa sobrang gulat ng makita niya ang mukha ng sanggol ay natuod sa kinatatayuan ang binata, nahigit niya ang kaniyang paghinga.

All this time, he thought he already saved his own son.

But that's not seem the case...

“Kuya!”

“Son!”

Iyon ang huli niyang narinig bago siya hugutin ng kadiliman, ngunit bago pa man siya tuluyang mawalan ng malay ay isang salita ang lumabas sa kaniyang bibig.

'Patawad...'

'I'm so sorry, Bonita... I couldn't save our own son.'

__________

“How's my son, Doc? Is he alright? Does he needs something –”

“Mrs. Chan, everything seems fine with your son, but... I'm afraid that he wouldn't be able to wake up.”

“H-Ha? What do you mean?” nalilitong pagtatanong ng ina ng binata.

“I'm afraid to inform you, that it seems that the patient doesn't want to wake up...”

“W-What?”

“He's still traumatized with what happened to him, maybe because he didn't got to save his own son, that affects his brain and made illusions and now, he doesn't want to wake up... Wala nang magagawa ang kahit na sino jan, that's beyond our job, tanging ang pasyente lamang ang makakatulong sa kaniyang sarili.”

“N-No...” nanghihinang napaupo ang ginang, mabuti na lamang at naroon sa kaniyang tabi ang asawa at mabilis siya nitong naalalayan paupo ng maayos.

“H-Hon... S-Si Dos...”

“Shhh, he'll be alright –”

“Shut up! Tigilan mo ako sa kakasabi mo ng 'everything's gonna be alright where in fact it's not!” umiiyak nitong sigaw.

Lahat ng naroon ay natigilan at naagaw nila ang atensiyon.

“Hon...”

“D-Dos is having a problem...H-Hon...” umiiyak nitong sambit.

Kaya naman pilit na napangiti ang kaniyang asawa habang nakatitig sa kaniya.

“Anong gusto mong gawin ko? Hindi mo ba narinig ang sinabi ng Doctor? At isa pa, ano namang magagawa ng tulad ko? Eh sila ngang Doctor ay hindi alam ang gagawin.” malumanay na sambit nito.

Sa narinig ay napayuko ang ginang, she's just tired at the same time is worried.

“Like you, I wanna do something but what could possibly we do? We can't do anything but to wait and trust our son.”

“H-Hon...”

“I wanna save our son too, but I just can't do anything just because I wanted to, I need to make sure that my family is safe, before anything else... Just like what Dos did to his own family... Can't you see how Dos became a good father to his family?”

“...”

“We can't do anything but to trust him, he's a great father and I'll promise that he'll be.”

Tumango na lamang ang asawa at sunod-sunod na umiyak sa bisig ng kaniyang asawa. Umaatake na naman kase ang pagiging nerbyosa niya.

She can't help but to get worried about his son, lalo na't ibang sanggol ang nailigtas nito.

Hindi nila mawari kung bakit hindi ang anak mismo ng binata ang kaniyang niligtas, walang nakakaalam kung hindi si Dos lang.

Samantala ay mahimbing rin na natutulog sa kabilang silid ang dalaga, she's so exhausted to the point na magdamag itong tulog.

Her mother is worried about her, lalo na pag nalaman nitong nawawala pa din ang panganay niyang anak, kasabay ng nasa hospital din ang asawa niya.

Tanging hiling lamang ng kaniyang ina ay nawa'y makayanan ng dalaga ang pagsubok na nararanasan nila bilang mag-asawa.

“Stacy anak... Nawa'y makaya mo ang bawat pagsubok, dahil ito pa lamang ang simula ng problema at pagsubok sa buhay mag-asawa...” bakas ang pag-aalala na sambit ng kaniyang ina.

________

Days had passed, and still, Stacy and Dos didn't woke up.

Nag-aalala na ang kanilang pamilya.

Kasalukuyan na nag-aayos ng mga prutas at pagkain ang ina ng dalaga, ilang araw na ang nakalipas ngunit hindi niya magawang iwanan ang anak, gusto niya kaseng ngayong wala ang asawa nito ay siya ang magbantay rito.

Habang abala ay hindi niya namalayan ang dahan-dahang pagmulat ng mata ng kaniyang anak.

Nasilaw sa nakaliliwanag na paligid ang dalaga, kung kaya't papikit pikit ang kaniyang mata.

Nang maka adjust ang paningin ay napatitig sa puting kisame ang dalaga.

She's wondering what happened and where she is.

Unti-unting bumakas ang gulat at kaba sa kaniyang mukha ng unti-unti niyang maalala ang lahat.

'My baby!'

Sa taranta ay pilit niyang itinayo ang katawan, ngunit dahil sa mahina pa siya ay natumba lamang siya sa kaniyang kinahihigaan.

Nahulog lamang siya sa kawalang balanse.

Napatigil sa pag-aayos ang kaniyang ina at mabilis na dumulog sa kaniya.

“Stacy Anak!” gulat nitong sigaw ng makita na nakaupo ito sa sahig.

“Anak...”

“M-Ma... A-Ang baby ko... N-Nasaan si Prime? N-Naligtas ba siya? Kamusta siya?” nanginginig ang tinig niyang pagtatanong. Sunod-sunod ito, hindi niya magawang kumalma sa isiping nasa loob ng nasusunog na building ang kaniyang anak bago siya mawalan ng malay.

Sunod-sunod na tumulo ang luha sa kaniyang mga mata. Ang mga mata nito ay desperadang nakatitig sa kaniyang ina.

Nahabag ang kaniyang ina, parang may kung anong kumikirot sa kaniyang puso ngayong nasasaksihan niya kung gaanong nahihirapan ang kaniyang anak.

“Anak...”

“M-Ma...” humihikbing saad ng dalaga. Hindi nito magawang tumahan.

“M-Ma... S-Sagutin mo ang tanong ko, k-kamusta si P-Prime...” desperado niyang pagtatanong.

Hindi nakasagot ang kaniyang ina, kaya naman ay dahan-dahan siyang napatakip ng kamay sa kaniyang bibig.

Saka hindi napigilang mapatangis.

Hagulgol ng dalaga ang nangibabaw sa tahimik na silid. Walang magawa ang kaniyang ina, kung hindi ang mariing mapapikit.

At yakapin ng mahigpit ang kaniyang anak.

No words can express how the pain is slowly killing her.

“M-Ma...” umiiyak nitong sambit.

“Dos did everything he could, anak... T-tumakbo siya kahit na alam niyang walang kasiguraduhang makababalik pa siya ng buhay, he did save a baby...”

Dahan-dahan na natigilan ang dalaga sa narinig.

“But sadly, it's not your baby... It's a girl. We still don't know what happened to him inside and why the baby is a girl and not you son...”

Mariing napapikit ang dalaga. Hindi niya. Kayang ma absorb ang lahat-lahat.

“W-Where is he?” nakapikit ang mata niyang pagtatanong.

“He's currently on this hospital... Wala pa siyang malay anak...”

And again, pain crossed her face. Napayuko siya at napahagulgol. Wala siyang magawa kung hindi ang mapahagulgol.

She doesnt know what to do anymore.

Just when about she lost her sanity, someone opened her room.

Dahan-dahan siyang napatitig sa kung sino man ang pumasok.

It was none other her mother-in-law. Carrying a baby on her arms.

“Stacy my daughter,” malambing nitong saad. Kasabay ng paglapit sa kaniya ng ginang.

“Fyre is waiting for you... She needs you...”

A tear escape from her eyes as she stared the baby who's currently in front of her.

Sunod-sunod man ang luha sa kaniyang mata ay dahan-dahan niyang kinuha ang bata.

She hugged the baby tight...

Para bang dito siya kumukuha ng lakas, lakas para lumaban at makapag isip ng tama.

“Fyre...” she then utter her name.

And suddenly, fyre smiled at her. She laughed as she stared at her own mother.

Maybe she felt that this is her mother.

Unconsciously, everyone in the room smiled for an unexplainable reason. Nakakahawa ang ngiti ng sanggol na ito.

Namalayan na lamang ng dalaga na maliit siyang nakangiti habang nakatitig sa kanyang anak.

'Right... I still have my daughter, I need to pull myself together and act right, for Fyre's sake. I'm ready to do anything for her.'

Dahan-dahan niyang hinele ang sanggol, hanggang sa unti-unti itong makatulog sa kaniyang mga bisig.

The whole time that fyre is with her, her smile didn't fade out.

Fyre helped her to calm down.

Hindi niya alam kanina ang dapat na gawin, muntikan na siyang mawala sa wisyo.

And fyre saved her.

___________

Matapos makatulog ng kaniyang anak ay napagpasyahan niyang puntahan ang kaniyang asawa.

Dahil sa hindi niya pa kayang maglakad ay naka wheelchair siya ngayon.

Muling umalpas ang luha sa kaniyang mga mata. Pagod na pagod na ang kaniyang mata sa kakaiyak.

She slowly held his hands as she stared at him.

“Love... Gising ka na... I need you, Fyre and I still needs you, Dos...” umiiyak niyang sambit habang nakatitig sa kaniyang asawa.

Dahan-dahan niyang pinagsiklop ang kamay nilang mag-asawa.

“Kakakasal lang natin e, Kapapanganak ko pa lang... Nagsisimula pa lang ang buhay sa'tin, pero ito agad ang bumungad sa ating pagsubok...”

“...”

“Salamat Love, I heard that you insisted on saving our son, I'm so thankful and at the same time, I'm sorry... For putting you on a danger, and for giving you a heavy responsibility...”

“...”

“I'm sorry for acting dumb, g-gusto ko lang naman maligtas ang anak natin... ”

“...”

“Am I being selfish? Hindi ko na naisip ang nararamdaman at ang kapakanan mo, pasens'ya ka na... batid kong ang pagiging matigas ang ulo ko ang nag udyot sa iyo na tumakbo papasok sa nasusunog na building...”

“...”

“You did that instead of me, you made me sleep so that you can sacrifice yourself... I'm so sorry Love... For putting you in that situation... It's all my fault... So please, open your eyes... We still need you.”

Nagmamakaawang saad ng dalaga.

“Love please...”

_________

Napakunot naman ng noo ang binata ng marinig niya ang tinig ng kaniyang asawa na umiiyak.

Mabilis niyang nilingon ang kaniyang asawa at nakita niya naman na nakangiti ito habang hinehele sa braso ang panganay nilang anak na si Prime.

'Love... Gising ka na... I need you, Fyre and I still needs you, Dos...'

Muli niyang narinig.

Sa pagkakataong ito ay napatitig siya sa kaniyang asawa, napansin siya nito kaya naman ay agad siya nitong nginitian na matamis.

'Dos... Wake up, please... I need you...'

Muli niyang narinig. Napaluhod siya sa kaniyang kinatatayuan, hindi niya alam kung ano ang nangyayari sa kaniya.

“Arghhh!”

Dahil don ay dali-daling lumapit sa kaniya ang asawa.

“Dos, anong nangyayare sa iyo?” nag-aalala nitong sambit.

Napatitig siya sa kaniyang asawa.

Kasabay niyon ay muli niyang narinig ang tinig ng kaniyang asawa na umiiyak.

'Dos... Please... I know it's hard for you too, but... Please...'

Sa pagkakataong ito ay unti-unti niyang napagtatanto ang lahat lalo na ng matitigan niya ang panganay na anak.

Mabilis at sunod-sunod na tumulo ang luha sa kaniyang mga mata habang nakatitig sa kaniyang anak.

Unti-unting bumalik sa kaniyang isipan ang lahat.

Mula sa sunog...

Nanginginig ang kamay niyang dahan-dahan na hinawakan ang kaniyang panganay na anak.

Mariin siyang napapikit.

'I'm so sorry anak... I couldn't save you, daddy couldn't save you...'

_____________

Dahan-dahan na dumilat ang mga mata ng binata.

Hindi niya namalayan ang sunod-sunod na pagpatak ng luha sa kaniyang mga mata.

Napahigpit ang hawak niya sa kamay ng dalaga na pinagsiklop ang mga kamay nila habang siya ay walang malay.

Nagitla ang dalaga ng maramdaman iyon, kaya naman ay dahan-dahan siyang tumunghay at nakitang mulat na ang mga mata ng binata.

Sunod-sunod ang pagpatak ng luha niya kasabay ng paghigpit ng pagkakahawak nila sa kamay ng isa't isa.

Pilit itong umupo sa kinahihigaan. Dahan-dahan itong lumapit sa kaniya.

Dahan-dahan nitong inilapit ang noo mula sa kaniya.

'I'm so sorry... Bonita...' iiling-iling nitong sambit.

'I'm so sorry, I couldn't save our son...'

Mariin lamang na napapikit ang dalaga, "S-Shh... We'll make it, we'll find him no matter what... I-I'm just glad that you're okay now... Dos... I'm scared... I was scared that I might lose you too... H-Hindi ko makakayanan kung pati ikaw ay mawawala...”

“S-Shhh... Bonita, that's not gonna happened, I won't do that to you... You know how much I love you, right?”

Sunod-sunod namang tumango ang dalaga.

“I love you so much, Bonita... I love you...”

“Mas mahal kita, Dos... Sobrang mahal kita.”

“Let's start again, Bonita... Let's fix this together, let's find our son together... I'll not give up...”

“Hmm-mmm....”

To be continued...

K.Y.