คีรีโผล่หน้ามาประเดี๋ยวประด๋าว ทั้งที่ผู้ชายสายปาร์ตี้อย่างมันควรอยู่จนถึงงานเลิก แต่คีรีกลับหายหัวไปดื้อๆ
“มึงเดาเก่งเกินไปแล้ว” คีรีพึมพำ
“กูว่าแล้ว มึงใจลอยเหมือนมีความคิดบางอย่างค้างอยู่ในหัว ท่าทางก็แปลกๆ ด้วย เหมือนไม่ใช่มึงคนเดิม”
“มึงเห็นแบบนั้นหรือไง”
เอกทศพยักหน้ารัวๆ แล้วก็ยกมือเกาใต้ปลายคาง “ตกลงมึงกับยัยแว่นกันตา เป็นอะไรกันแน่วะ?”
“เลิกบูลลี่ตาได้แล้ว แว่นนั่นเธอเลิกสวมนานแล้วนะ”
เอกทศตบหัวเข่าดัง ฉาด!! “มึงอาการหนักแล้วไอ้เคนท์ ออกตัวปกป้องขนาดนี้ มึงมีใจให้ยัยนั่นแล้วหรือไง”
คีรียกมือโบกไปมา “ไม่ใช่แบบนั้น กูไม่ชอบให้มึงทำตัวเป็นผู้ชายปากเปราะ ผู้หญิงไม่ค่อยชอบให้ใครพูดถึงปมของเธอหรอก”
“ฟังไม่ขึ้นว่ะ เหตุผลมึงอ่อนไป” เอกทศจ้องหน้าเขม็ง
“เรื่องของกู” คีรีกัดฟันพูด
“ก็แค่นั่นแหละ เรื่องส่วนตัวมึง กูไม่เสือกก็ได้”
เอกทศพูดหางเสียงสะบัด ท่าทางดีดสะดิ้งจนคีรีหมั่นไส้ไ
