เขาลงจากเตียงเดินมาอุ้มกันตา แล้วเดินย้อนกลับไปหย่อนเธอไว้บนเตียง กันตาคงเพลียหนัก เธอหลับลึกจนไม่รู้สึกตัวแม้จะถูกอุ้ม คีรีเอนตัวลงนอน เขาบ่นพึมพำเบาๆ “เตียงมันแคบจริงว่ะ” จากนั้นก็พยายามใช้พื้นที่บนเตียงให้น้อยที่สุด เขายอมทนความอึดอัดเพียงแค่มี ‘เพื่อนเก่า’ อยู่ในอ้อมกอด
คีรียอมทิ้งห้องนอนขนาดเท่าบ้านหนึ่งหลังมานอนเบียดกับกันตาบนเตียงเก่าๆ และแคบจนอึดอัด เขามั่นใจว่าที่นี่ทำให้เขาหลับสนิทได้ อารมณ์กำหนัดเกิดขึ้นก็จริง แต่เขากลับอดทนได้ เมื่อเห็นสภาพอิดโรยของกันตา
แอร์เก่าๆ ทำงานเต็มที่ แต่อุณหภูมิที่ได้ก็ยังไม่ถึงขั้นที่คีรีพอใจ
เขาพึมพำก่อนที่จะหลับสนิท “ฉันจะโยนเตียงนี่ทิ้ง รวมถึงแอร์กี่นั้นด้วย” แต่คีรีก็ยอมทนนอนบนเตียงแคบๆ ที่เขาบ่นพึมพำตลอดนั่นจนกระทั่งตื่นเพราะกลิ่นอาหารที่หอมฟุ้งไปทั้งห้องนอนแคบๆ นี่
“ตื่นแล้วเหรอ หิวมั้ย?” กันตาถามแก้เก้อ
เธอตื่นขึ้นมาพร้อมกับความรู้สึกแปลก
