8
กลายเป็นว่าในที่สุดบีเอ็มก็ได้เข้ามาอยู่ที่เต็นท์สำหรับนักกีฬาด้านในสนามได้เป็นกรณีพิเศษ เพราะฉันไม่กล้าเข้ามาคนเดียวจริงๆ ตอนนี้บีเอ็มเลยนั่งยิ้มแฉ่งหน้าบานเป็นจานดาวเทียมที่ได้อยู่กับฉัน โดยที่คนอื่นๆ นั่งอยู่ที่สแตนด์คนดูปกติ
“เต็มที่เลยนะทุกคน! อย่าคิดว่าเป็นการแข่งขัน คิดซะว่านี่คือการเล่นสนุกๆ เล่นเพื่อผ่อนคลาย อย่าเครียดเป็นอันขาด”
ฉันบอก ซึ่งทุกคนในทีมพยักหน้ารับอย่างเข้าใจ ไม่เว้นแม้แต่บีไอ ตกลงฉันหรือบีไอกันแน่นะที่เป็นโค้ช -*- แล้วฉันเป็นผู้จัดการทีมหรือเป็นหัวหน้าชมรมกันแน่ =*=
“จำคำที่ฉันบอกไว้ล่ะ ถ้าเบสบอลมีชีวิตและพูดได้ มันคงไม่ดีใจหรอกถ้าคนที่รักมันจะต้องมาเครียดเวลาที่ได้เล่นมันน่ะ”
“ครับ!”
“ดีมาก! เอาล่ะ ได้เวลาแล้ว ทุกคนพร้อมนะ!”
ฉันตะโกนเสียงดังเพื่อเรียกพลังใจของทุกคน แต่ก็ยังหลีกเลี่ยงที่จะอยู่ใกล้และสบตากับบีไออยู่ดี ดูเหมือนเขาจะเริ่มกังวลแล้วที่ฉันเป็นแบบ
