บทนำ
630 Words
บทนำ
“เราเลิกกันเถอะ”
ชายหนุ่มหน้าใส ผมสีน้ำตาลเกรียมแดด ใบหน้าหล่อเหลาราวเทพบุตรเอ่ยเสียงเรียบ เขาไม่เงยหน้าสบตากับหญิงสาวที่อยู่ตรงหน้าสักนิดเดียว
“งั้นเหรอ...แสดงว่าข่าวลือที่นายไปชอบผู้หญิงคนอื่นก็เป็นความจริงสินะ”
หญิงสาวถามกลับ แม้จะไม่มีน้ำตาแห่งความเสียใจไหลหลงมาสักหยด แต่ตอนนี้...หัวใจเธอก็ได้สลายไปพร้อมกับคำพูดของเขาแล้ว
“อืม ฉันชอบผู้หญิงคนอื่นแล้ว”
ชายหนุ่มตอบกลับอย่างเย็นชา
“โอเค ขอบใจนะที่บอกกันตรงๆ”
หญิงสาววางเงินค่าเค้กและเครื่องดื่มในส่วนของตัวเองไว้บนโต๊ะก่อนจะเดินจากไป
........................
................
........
“ฝันถึงเรื่องนี้อีกแล้วเหรอเนี่ย”
หญิงสาวใบหน้ารูปไข่กับทรงผมซอยสไลด์ระต้นคอทำให้มองเผินๆ แล้วเธอดูเหมือนเด็กหนุ่มเสียมากกว่าพึมพำขึ้น ก่อนจะดันตัวลุกจากเตียงเดินไปที่ห้องน้ำเพื่อเตรียมตัวไปโรงเรียน หลังจากได้ทุนโควต้านักกีฬาไปเป็นนักเรียนแลกเปลี่ยนที่ญี่ปุ่นเกือบสี่ปี เธอก็ได้กลับมาที่ประเทศไทย และวันนี้คือวันที่เธอจะได้กลับมาเรียนที่โรงเรียนเดิมอีกครั้ง...
โรงเรียนที่เต็มไปด้วย...เรื่องไม่น่าจดจำ
“แน่ใจนะสโนว์ว่าจะไม่ให้แม่ไปส่ง” มารดาของหญิงสาวเอ่ยถามขึ้น ก่อนจะส่งจานขนมปังกับนมให้เธอรับประทานก่อนไปโรงเรียน
“ไม่เป็นไรค่ะแม่ โรงเรียนอยู่ใกล้แค่นี้เอง ปั่นจักรยานไปแป๊บเดียวก็ถึง” หญิงสาวตอบ ก่อนจะรีบยัดขนมปังเข้าปากเพราะไม่อยากไปโรงเรียนสายในวันแรกของการเปิดเทอม
“งั้นก็ตามใจ วันนี้แม่คงกลับค่ำหน่อยนะ มีงานเลี้ยงส่งเจ้านายที่บริษัทน่ะ”
“ค่ะ แม่ไปเถอะ”
พูดจบหญิงสาวก็ยกนมดื่มทีเดียวรวดก่อนจะเดินออกจากบ้านไป เธอเข็นจักรยานคู่ใจที่ลงทุนเอากลับมาจากญี่ปุ่นด้วยไปที่หน้าบ้าน และปั่นไปทางโรงเรียนด้วยความเร็ว
สองข้างทางที่แม้จะไม่ได้เห็นมาสี่ปีแต่เธอก็ยังจำได้ไม่เคยลืม ริมฟุตปาธที่แฟนเก่าของเธอมักจะเดินมาส่งเธอกลับบ้านเป็นประจำ ตอนเช้าก็มารอที่หน้าบ้านเพื่อเดินไปโรงเรียนพร้อมกัน ช่วงเวลานั้นเธอมีความสุขมาก และคิดว่าจะเป็นความสุขที่อยู่กับเธอไปชั่วนิรันดร์ แต่แล้ว...ก็ไม่ใช่
“ไม่เปลี่ยนไปเลยแฮะ”
สายตาของหญิงสาวเหลือบไปเห็นสนามเด็กเล่นข้างทางซึ่งอยู่ไม่ไกลจากบ้านเธอนัก เครื่องเล่นทุกอย่างยังมีเท่าเดิม ไม่มีอะไรเพิ่มขึ้นมา แถมยังดูเก่ากว่าปกติซะด้วยซ้ำ จะมีก็แค่ชิงช้าสองตัวที่เธอและแฟนเก่าจะมานั่งเล่นด้วยกันเสมอ มันยังใหม่เหมือนเมื่อก่อน คล้ายกับว่ามีคนมาคอยทำความสะอาดมันอยู่เป็นประจำ หญิงสาวเบรกจักรยาน จ้องมองไปที่ชิงช้าสองตัวนั้นด้วยความสงสัย
“แปลกจริง สี่ปีแล้วนี่นา”
แล้วภาพที่เธอกับแฟนเก่าเคยนั่งเล่นชิงช้าด้วยกันอย่างสนุกสนานก็กลับเข้ามาในห้วงความคิดอีกครั้ง หญิงสาวมองเห็นภาพเด็กผู้หญิงหนึ่งคนนั่งอยู่บนชิงช้า โดยที่เด็กผู้ชายอีกคนยืนไกวให้อยู่ข้างหลัง ทั้งสองหัวเราะกันอย่างมีความสุข
“.....”
เมื่อนึกถึงช่วงเวลานั้นทีไร หญิงสาวก็จะรู้สึกว่าตัวเองทำผิดทุกที คล้ายกับเธอกำลังทรยศหัวใจของตัวเอง ที่ไปนึกถึงผู้ชายใจร้ายคนนั้น...
และวันนี้...เธอก็ต้องได้พบกับผู้ชายใจร้ายคนนั้นอย่างแน่นอน...
- Writer
