Defne, yüksek topuklu terliklerinin ayağını nasıl ağrıttığını daha şimdi fark ediyordu. Cam kırıklarının üstünde yürüyormuş gibi acıyordu canı ama yamuk yumuk yolun izin verdiği bir hızda, serseri gibi arabasına yaslanmış halde bekleyen adama doğru yürümeye başladı.
“Sen utanmadan buraya mı geldin bir de!?” Onunla aralarında, belki on adım kaldığı anda bağırdı. Günün tüm hırsıyla doluydu ve patlayacağı kişi belliydi.
“Dur Defne, düşeceksin.” Kız, ayağındaki şu şeylerle nasıl yürüyordu aklı ermemişti Kenan'ın. Altın rengi bir çivinin üstünde yürüyormuş gibi görünüyordu buradan bakınca. Zaten bayılacak kadar bitkin bir hali vardı, o yüzden Defne’nin düşmesinden korkup üstüne doğru birkaç adım attı Kenan da.
Defne, onun hâlâ kendisini düşünüyormuş gibi numara yapmasına dayanamayıp aralar
