Eve girdiğim anda, annem yine kapıda karşıladı beni. Hemen ayağımdaki yüksek topukluları çıkarıp terliklerimi giydim ve sımsıkı sarıldım ona. Garip bir gece geçirmiştim ve anneme sarılmaya ihtiyacım vardı. Kendimi suçlu mu hissetmeliydim, mutlu mu bilmiyordum. Bildiğim tek şey Kenan ve Metin'e karşı borçlu hissettiğimdi.
Yüzümü güldürmek için en içten şekilde çaba gösterdikleri açıktı. Eğer onlar olmasa bu gece kendimi dolduruşa getirip Doğukan’a karşı aşırı melankoli içeren bir konuşma yapacaktım muhtemelen ve benim artık duygusallaşmadan onunla konuşabilmeyi başarmam gerekiyordu.
Kenan'ın söylediği şeylerin doğruluğundan her ne kadar şüphelensem de, haklı olduğu bir nokta vardı; bu ilişki bana yakışmıyordu artık.
Doğukan kendi değerimi unutturuyordu bana uzun zamandır. Bir gülüp beş
