ไร่ร้อน เรือนเสน่หา

9 ปีก่อน “กลับไปซะนังหนู ต่อให้บ้านเธอจะอยู่ไกลเป็นพันกิโลฯ หรืออยู่ในซอกหลืบลึกแค่ไหน ถ้าดีจริงฉันจะพาหลานไปหาเอง ไม่ต้องถ่อมาให้ลำบากขนาดนี้หรอกนะ กลับบ้านเธอเถอะ ไป!” คุณฉวีวรรณ ยายของเขาตะเพิดไล่เด็กสาวใจแตกวัยสิบสี่ปีที่ยังอยู่ในชุดนักเรียนมัธยมต้นหอบเอาเสื้อผ้ามาอยู่กับหลานชายของเธอ เห็นอย่างนี้แล้วก็อดที่จะยืนมองเฉยๆไม่ได้ เธอจึงออกโรงขับไล่เอง “ค่ะ” ใบหน้าเรียวมอมแมมชื้นเหงื่อ กับทรงผมสั้นประมาณติ่งหูผงกรับด้วยสีหน้าหงอย เธออุ้มกระเป๋าเป้ใบใหญ่วิ่งหัวซุนลอดรั้วไม้ออกจากเขตแดนไร่ภูผาไปในกลางดึก ตุ่บ ฝ่ามืออวบทุบลงบนโต๊ะ “หน็อย นังคุณนายฉวีวรรณไล่แกงั้นหรือโมรี?” เธอเอ็ดตะโรเสียงดังกลางวงเหล้า มือหยิบเอาเมล็ดทานตะวันที่กองบนโต๊ะขึ้นมาแทะ แต่ก็ยังไม่คลายจากอารมณ์ขุ่นมัว นึกถึงหน้าคุณนายฉวีวรรณตอนขับไล่ลูกสาวเธอแล้วก็โมโห “ถุ๊ย!” เธอพ่นเปลือกเมล็ดทานตะวันออกพลางบ่นพึมพำ “แต่ก่อนตัวมันก็เป็นแค่คนใช้ในไร่ ใช้แผนการประเคนลูกสาวให้ลูกชายเจ้าของไร่ล่ะว้า กูน่ะเห็นมันเข้าบ่อนเล่นไพ่ประจำ มาทำดัดจริตเป็นผู้ดีเอาตอนแก่” โสภี คุณแม่ลี้ยงเดี่ยวผู้ทำงานบริการในร้าน ‘ริมทาง คาราโอเกะ’มานานกว่ายี่สิบปี บ่นพึมพำให้กับ ‘ฉวีวรรณ’ ผู้เคยเป็นไม้เบื่อไม้เมากันมานาน อาจจะเพราะมีนิสัยคล้ายๆกัน และเคยแย่งผู้ชายคนเดียวกันเมื่อหลายปีก่อนนั้น ทำให้เธอยังรู้สึกเกลียดขี้หน้าไม่หาย แต่ไม่วายยังแอบประเคณลูกสาวตัวเองให้หลานชายคุณนายฉวีวรรณเพื่อครองตำแหน่งว่าที่คุณนายเมียเจ้าของไร่ในภายภาคหน้า เรียกว่า ‘เกลียดตัวกินไข่ เกลียดปลาไหลกินน้ำแกง’ แล้วกัน เพราะความลำบากยากจนทำให้เธอต้องดิ้นรนทำทุกอย่างให้ลูกสาวมีชีวิตที่สุขสบาย จะได้ไม่ต้องเจริญรอยตามแม่มัน ทำงานในร้านเหล้าเอาใจแขกตั้งแต่สาวยันท้องไม่มีพ่อ และอยู่มาจนแก่ขนาดนี้ ก็ยังเกษียรตัวเองออกมาไม่ได้ ก็เพราะที่นี่รายได้ดี เหมาะกับบุคลิกนิสัยเธอที่ช่างพูดช่างจาประจบประแจงจนแขกติดกันตรึม ทำให้เธอสามารถส่งลูกสาวร่ำเรียนในโรงเรียนดังประจำจังหวัดหวังเจอสังคมที่ดี โดยเฉพาะ การที่ลูกสาวเธอได้เจอผู้ชายดีๆอย่างเจคอป เด็กหนุ่มในวัย19ปี แต่เรียนอยู่ชั้นม.6ที่เมืองไทย เขาย้ายมาจากต่างประเทศตอนขึ้นมัธยมชั้นปีที่ 1ถึงอย่างนั้นก็ยังพูดไทยไม่คล่อง พอได้เจอกับโมรี เมื่อปีก่อน เธอช่วยสอนภาษาไทย และพูดคุยกันทุกวันจนเขาเก่งขึ้นมาก “เชอะ แทนที่จะขอบคุณที่ลูกกูทำให้หลานชายมันเก่งภาษไทยขึ้น” “พอเหอะแม่” โมรี ผู้นั่งอยู่ในท่ากอดเข่าบนแคร่ไม้ไผ่อยู่ด้านหลังคอยปรามไม่ให้แม่พูดมากไปกว่านี้ สังเกตขวดเบียร์เปล่าๆกองพะเนินใต้โต๊ะก็รู้แล้วว่าแม่เธอนั้นกำลังเมาได้ที่ พร้อมจะปะทะคารมกับทุกคนที่ขวางหน้า เพื่อนร่วมงานที่อายุอ่อนกว่ารู้จักนิสัยแม่เล้าคนนี้ดีจึงต่างพร้อมใจกันเข้าข้าง พูดจาผสมโรงไปกับฉวีวรรณ “แล้วนังโมรีของเรา หน้าตามันก็ไม่ได้ขี้ๆด้วยนะพี่โสภี” “ใช่ๆ บังอาจมาไล่เราได้ไง” “นังโมมรีมันโชคดีที่สวย ไม่เหมือนเราเนอะ ไม่สวยแถมดวงไม่ดี คืนนี้ไม่มีแขกเรียกไปร้องเพลง ชงเหล้าให้เลยแฮะ” “เนี่ย! ลูกกูมันก็ต้องสวยได้กูสิโว้ย” โสภีเอ่ยด้วยเสียงภาคภูมิใจ มือทุบอกอวบในทั้งที่ร่างโงนเงน คออ่อนคอพับ “แล้วนี่ หลานชายเค้ารู้มั้ยว่าแกโดนไล่ ป่านนี้ไม่รอแกเก้อแล้วรึ?” พี่นวล สวยหุ่นอวบผิวพรรณขาวผ่องหน้าตาดี เพิ่งเดินออกมาจากห้องร้องเพลงโซนvip ลากเก้าอี้เข้ามานั่งใกล้ๆเพื่อซักไซ้เธอ โมรีที่กำลังฟุบหน้าร้องไห้อยู่ผงกศีรษะขึ้น “ฮึก..หนูไม่รู้ โทรหาก็ไม่รับเลย สงสัยโดนที่บ้านยึดมือถือไปแล้วแน่ๆ” “โถ่ เด็กน้อย” พี่นวลลูบผมเผ้าที่ยุ่งเหยิงของเธอไปทัดใบหู ก่อนเลื่อนฝ่ามือลงมาแตะที่หน้าท้องแบนราบของเธอ “แล้วเนี่ย จะทำยังไงกับเด็กในท้องล่ะ?” “ฮึก หนูไม่รู้” เธอร้องไห้โฮออกมาปนเสียงสะอื้น “โง่ ทำอะไรไม่ปรึกษากูก็งี้ ไงล่ะ ใครเค้าจะเอาเด็กอย่างมึงไปเป็นสะใภ้ ควายย ไม่มีสมอง ต่อไปนี้มึงต้องเดินเกมตามแผนกูเท่านั้น!” เสียงแม่ของเธอก่นด่าขึ้นแทรก ผสมปนเปกับเสียงเคาะขวดชนแก้ว ร้องเพลงบรรเลงกันของสาวคาราโอเกะในคืนสิ้นปี เสียงพลุดังขึ้นพร้อมแสงไฟหลากสีกระจายขึ้นเต็มท้องฟ้าในยามค่ำคืน โมรีแหงนขึ้นมองพลุ . . นัยน์ตาคู่หม่นแหงนมองพลุจากริมหน้าต่างบนชั้นสองของบ้าน มือหยิบกล้องส่องทางไกลดูอีกครั้ง “เห้อ” เขาเฝ้ารอโมรีนานหลายชั่วโมง แต่เธอก็ไม่มาตามนัด โทรติดต่อก็ไม่ได้ เพราะพ่อของเขายึดมือถือตั้งแต่เมื่อตอนเย็นข้อหาที่พบบุหรี่ในกระเป๋ากางเกงนักเรียนของเขา จึงโดนทำโทษด้วยวิธีนี้อีกเช่นเคยเพื่อกันไม่ให้เขาออกไปพบปะกลุ่มเพื่อนอันธพาลในยามวิกาลชวนกันก่อเรื่องวิวาท ขับรถแข่งกันเสียงดังจนผู้พ่อได้ออกไปประกันตัวที่โรงพัก “ฟู่ว..” ร่างสูงโปร่งทรุดตัวลงนั่งพลางสูบบุหรี่พ่นออกนอกหน้าต่าง คว้าเอากีตาร์ขึ้นมาดีดเพื่อฆ่าเวลาระหว่างรอเธอ ..จนสว่าง