ตอนที่ 8
1075 Words
“หนูจะพาแม่ไปหาหมอนะคะ แม่ทำใจดีๆ”
“ไม่เป็นไรลูก...ไป...ไปสัมภาษณ์งานก่อนนะ มีมี่อย่าห่วงแม่ เดี๋ยวสักพักแม่ก็หาย”
“แม่พูดแบบนี้ทุกที อาการแม่ก็ไม่ดีขึ้นเลย หนูจะพาแม่ไปหาหมอเองนะคะ”ไม่ทันที่มิ่งขวัญจะตอบว่ากระไรก็มีใครคนหนึ่งโผล่หน้ามาที่ประตูพร้อมกับเสียงแหลมเล็ก
“แม่ขวัญจ๋า...แม่ขวัญ ฉันเอายาย้อมผมสีใหม่มาให้ อ้าว!...แม่ขวัญเป็นอะไรไปนั่น”
เสียงป้าตุ๊กร้านเสริมสวยข้างบ้านดังโหวกเหวกขึ้น ร่างอวบนิดๆ ในชุดแซกสีแดงสดขับผิวขาวนวลเดินนวยนาดเข้ามาข้างใน มือข้างหนึ่งที่ถือกล่องน้ำยาย้อมผมรีบวางลงบนโต๊ะรับแขกก่อนจะเข้าไปดูใกล้ๆ
“ตายแล้ว...แม่ขวัญเป็นอะไร ไม่ได้...ไม่ได้....ต้องรีบพาไปหาหมอละ มีคนพาไปรึยัง...ไม่มี...เดี๋ยวๆ ฉันจะโทรให้ตาอ่ำผัวฉันมารับ” ถามเองตอบเองเสร็จสรรพ ว่าพลางป้าตุ๊กก็รีบกรีดนิ้วลงบนปุ่มหมายเลขบนโทรศัพท์มือถือที่ห้อยคอไว้
“ไม่ต้องก็ได้จ้ะ...แม่ตุ๊ก อย่ารบกวนแม่ตุ๊กเลย” มิ่งขวัญกลั้นใจพูดด้วยเสียงแหบโหยด้วยสำนึกว่าตนเองทำให้คนที่อยู่รอบข้างลำบากกันเสียหมด
“มีมี่รีบไปสัมภาษณ์งานก่อนเถอะลูก แม่ไม่เป็นอะไร”
“อ้าว...หนูมีมี่มีธุระรีบไปเหรอ...ไปเถอะ...ไปเถอะ ฉันจะให้ตาอ่ำพาแม่ขวัญไปโรงพยาบาลเอง จะคิดอะไรมากคนบ้านใกล้เรือนเคียง ไปมาหาสู่กันเช้าค่ำ แค่พาไปโรงพยาบาลแค่นี้ไม่ใช่เรื่องเดือดร้อนอะไร...ไป๊...ไป๊....”
ลักษมีเงยหน้ามองป้าตุ๊กที หันกลับไปมองมารดาทีอย่างลังเล ป้าตุ๊กเป็นสาวงามเมืองเชียงรายแต่มาแต่งงานอยู่กินกับตาอ่ำชาวภูเก็ตและเปิดร้านเสริมสวยอยู่ติดกับรั้วบ้าน แทบทุกวันต้องมานั่งสนทนาพาทีกับมารดาจนดึกดื่น ป้าตุ๊กบอกว่าแม่ขวัญเป็นคนที่คุยถูกคอกัน ระยะหลังมานี้มารดาไม่ค่อยสบายป้าตุ๊กจึงมาหาบ้างเป็นบางวัน แต่ถ้าพูดถึงเรื่องความมีน้ำใจสาวเชียงรายมีเต็มเปี่ยม
ลักษมีจำต้องยอมให้ลุงป้าข้างบ้านพาแม่ไปโรงพยาบาล แล้วบ่ายหน้าไปยังอชันตารีสอร์ททั้งที่ลึกๆ แล้วเธอยังคงเป็นกังวลอยู่หนักหนา หากแต่ก็จำเป็นต้องทำสิ่งที่คิดว่าจะช่วยแบ่งเบาภาระของมารดาได้ ยามนี้เหลือเพียงเธอและมิ่งขวัญเพียงสองคนเท่านั้นตั้งแต่บิดาหย่าร้างกับมารดาไปแต่งงานใหม่กับสาวสังคมทั้งไม่เคยกลับมาหาครอบครัวเก่าอีกเลย วันนี้หญิงสาวเลือกสวมชุดแซกผ้ามัสลินสีขาวเรียบๆ เพื่อให้เหมาะกับการสัมภาษณ์งาน บนเรียวหน้ารูปไข่ไล้ด้วยบรัชออนสีส้มจางๆ และแต้มลิปสติกสีโอรสอ่อนใสบนริมฝีปากบาง ผมยาวตรงดำขลับถูกรวบเป็นหางม้าเรียบตึงไว้ด้านหลังเผยให้เห็นความงามตามธรรมชาติของใบหน้าที่มิต้องฉาบทาด้วยความคมเข้มของสีสันใดๆ
รถโคโรลล่าสีบรอนซ์เงินค่อยๆ แล่นเข้าไปจอดในบริเวณอาคารรับรองของรีสอร์ทหรู ร่างบางระหงในชุดแซกสีขาวก้าวลงมาจากตัวรถอย่างหมิ่นเหม่ ลักษมีหันไปดูนาฬิกาดิจิทัลที่คอนโซลหน้ารถ ตอนนี้เก้าโมงสี่สิบนาทีแล้ว หญิงสาวโล่งใจนิดหนึ่งที่มาถึงก่อนเวลาเล็กน้อยแต่ก็ตื่นเต้นนิดๆ กับความคิดที่มีไปสารพัดว่าใครจะเป็นผู้สัมภาษณ์ คนเข้ารับการสัมภาษณ์จะเยอะมั๊ย คำถามล่ะ....จะยากหรือง่าย
“สวัสดีครับ มีอะไรให้ผมช่วยไหมครับ”
เสียงทุ้มลึกดังขึ้นทำให้หญิงสาวที่ยืนเก้ๆ กังๆ อยู่ข้างรถรีบหันไปทางชายหนุ่มในชุดสูทสีดำซึ่งมายืนอยู่ข้างหลังเมื่อไรไม่รู้
“สวัสดีค่ะ....ดิฉันมาสัมภาษณ์งานตามที่รีสอร์ทโทรไปนัดหมายน่ะค่ะ คือ...ดิฉันไม่รู้ว่าห้องสัมภาษณ์อยู่ที่ไหน”
หญิงสาวพูดพลางหันรีหันขวางโดยไม่ทันได้สังเกตว่ามีบางอย่างฉายวาบขึ้นมาในแววตาของอีกฝ่าย
“คุณลักษมีใช่ไหมครับ ผมเทวา ผมเองเป็นคนโทรไปแจ้งคุณเมื่อเช้านี้ เชิญทางนี้ครับผมจะพาคุณไปพบกับ คุณราม เจ้าของที่นี่ เขาจะเป็นคนสัมภาษณ์คุณ”
ลักษมีอ้าปากจะถามต่อแต่ก็ไม่ทันร่างสูงที่เดินจ้ำอ้าวนำหน้าไปเสียก่อน หญิงสาวรีบหันไปหยิบกระเป๋าสะพายในรถก่อนจะรีบเดินตามไปยังเรือนไม้สักหลังเล็กริมชายหาด
“เชิญเข้าไปได้เลยครับ คุณรามอยู่ด้านใน”
เทวายิ้มให้ก่อนจะเดินกลับออกไป หญิงสาวทำท่าลังเลก่อนจะวางนิ้วลงบนลูกบิดหมุนเปิดเข้าไป กลิ่นน้ำหอมปรับอากาศจางๆ ลอยมาแตะจมูก เป็นกลิ่นดอกไม้ไทยๆ ที่หญิงสาวคุ้นเคยจากที่ทำงานเก่า ทว่าลักษมีก็มิได้ฉุกใจคิดอะไรเลย เธอมัวให้ความสนใจกับบรรยากาศภายในห้องที่โอบล้อมด้วยกระจกซึ่งมองจากภายในจะเห็นหาดทรายสีขาวตัดกับน้ำทะเลสีเขียวข้างนอกชัดเจน ในห้องไม่มีใครอื่นนอกจากเธอที่บัดนี้ยืนอยู่หน้าโต๊ะทำงานไม้สักขนาดใหญ่ และใครอีกคนบนเก้าอี้นวมแต่ยังหันหลังให้ผู้รับการสัมภาษณ์โดยดูเหมือนกำลังตรวจสอบเอกสารอะไรบางอย่าง
“นั่งก่อนสิ”
เสียงนั้นคล้ายล่องลอยอยู่สายลม ลักษมีค่อยๆ ทรุดร่างลงบนเก้าอี้ที่อยู่อีกฝั่งของผู้สัมภาษณ์ ความคิดของหญิงสาวยามนี้ยังคงวนเวียนอยู่กับอาการเจ็บป่วยของมารดา มิได้รู้สึกสักนิดว่ามีบางสิ่งบางอย่างกำลังคืบคลานมาหา สักพักผู้ที่นั่งอยู่ตรงข้ามกับหญิงสาวค่อยๆ หมุนเก้าอี้กลับมา ร่างสูงใหญ่และใบหน้าคมเข้มนั้นทำให้ลักษมีผงะไปชั่วครู่ หญิงสาวบอกตัวเองว่าเค้าโครงหน้าของผู้ชายคนนี้มีหลายอย่างคล้ายกับคนที่เธอรู้จัก ไม่ว่าจะเป็นคิ้วเข้ม จมูกโด่งรับกับโหนกแก้มสูงและริมฝีปากหนาน้อยๆ นั่น
- Writer
