เพลิงพ่ายรัก

ตอนที่ 9

“สวัสดีครับ คุณ....ลักษมี เศรษฐกร”

            ลักษมีพยายามสกัดความรู้สึกเก่าๆ ที่ผุดขึ้นมาโดยไม่ทันได้จับสังเกตน้ำเสียงทุ้มที่เน้นหนักปานใดยามเรียกชื่อเธอ

            “ค่ะ...สวัสดีค่ะ”

หญิงสาวไม่ทันได้คิดด้วยซ้ำว่าเคยเจอผู้ชายคนนี้ที่ไหน ในขณะเดียวกันที่อีกฝ่ายพยายามเก็บทุกรายละเอียดของเธอไว้ราวจะให้มันประทับลงไปในความทรงจำส่วนลึกที่เต็มไปด้วยเพลิงพยาบาทเผา ชายหนุ่มจ้องมองหญิงสาวเนิ่นนานจนเธอต้องเบนสายตาไปทางอื่นด้วยรู้สึกถึงความร้อนในกายเริ่มแผ่ไปทั่วร่าง มันหาใช่ความเขินอาย ทว่าเป็นความรู้สึกประหลาดเพราะไม่เคยมีผู้ชายมานั่งจ้องกันซึ่งหน้าแบบนี้นอกจากผู้ชายคนนั้นของเธอ

            “อืม...คุณตรงเวลาดีนะ ผมขอแนะนำตัวในฐานะผู้บริหารที่นี่ ผม....ราม วิเศษณ์ธาดา”

เสียงนั้นเหมือนยาชาที่ซึมเข้าสู่กระแสเลือดของหญิงสาว ในโสตประสาทนั้นอื้ออึง เธอรู้สึกเหมือนแขนขาอ่อนแรงลงในทันใด หัวใจดวงนั้นราวโผผินหายไปในดินแดนสนธยาแล้วกระนั้น หญิงสาวพยายามเก็บกลั้นความรู้สึกบางอย่างไว้ ยากเหลือเกินที่จะเก็บความพลุ่งพล่านให้จมลงไปใต้จิตสำนึกที่ยังคงปวดเจ็บหนักหนา รามมองอากัปกิริยาของผู้ที่อยู่ตรงหน้าด้วยนัยน์ตาคมกริบราวใบมีด ทว่าชายหนุ่มก็ฉลาดพอที่จะไม่ทำให้เหยื่อไหวตัวทัน ยามนี้กระต่ายน้อยยังมองไม่เห็นเงาราชสีห์ ฉะนั้นท่าทีปกติที่เขาแสดงออกดูจะเป็นหนทางง่ายๆ ที่ทำให้เหยื่อหลงเข้ามาติดกับเอง

            “ทำไมคุณทำหน้าอย่างนั้นล่ะครับ คุณมีอะไรสงสัยหรือเปล่า”

            “เปล่าค่ะ...ดิฉันแค่สงสัยว่า...คุณราม..เอ่อ...ได้สัมภาษณ์คนอื่นหรือยัง”

            หญิงสาวเพิ่งสบตากับชายหนุ่มเป็นครั้งแรก ผู้ชายคนนี้คงเป็นพี่ชายคนเดียวของราชคนที่เขาเอ่ยถึงและเล่าให้ฟังบ่อยๆ ว่าอยู่เชียงใหม่ แต่ก็น่าประหลาดใจนัก ใยวังวนแห่งโชคชะตาจึงทำให้เธอยังคงต้องเข้ามาเกี่ยวข้องกับคนในตระกูลวิเศษณ์ธาดาอีก

            “ทำไมคุณต้องสงสัยเรื่องของคนอื่น...ถ้าผมจะเลือกคุณ”

เสียงนั้นกังวานและหนักแน่นจนลักษมีรู้สึกโกรธตัวเองที่พลั้งถามอะไรโง่ๆ ออกไป

            “ที่ผมเรียกคุณมาก็ไม่ได้จะสัมภาษณ์อะไรหรอก เพราะผมมีประวัติของคุณอยู่แล้ว”

เขาพูดพลางวางแผ่นกระดาษที่บันทึกประวัติของหญิงสาวในมือลงบนโต๊ะเพื่อเป็นการยืนยัน “ก็แค่จะบอกเงื่อนไขก่อนที่คุณจะมาทำงานให้ผมในฐานะเลขานุการส่วนตัวที่ต้องรู้ทุกเรื่อง”

            แววตาของหญิงสาววาววามขึ้นมาชั่วขณะ ท่าทีเอาจริงเอาจังของเขาทำให้เธอเริ่มไม่แน่ใจลึกๆ

            “ผมจะให้คุณเดือนละหนึ่งแสนบาท”

            “หนึ่งแสนหรือคะ...ทำไมเงินเดือนเลขามันมากมายอย่างนั้น คุณพูดผิดรึเปล่าคะ”

ชายหนุ่มเหยียดริมฝีปากออกก่อนตอบ “หนึ่งแสนสำหรับงานทุกอย่างที่คุณต้องทำให้ผม โดยไม่มีข้อปฏิเสธ ผมเรียกคุณเมื่อไหร่คุณก็ต้องมาหาผมได้ทุกเวลา มันไม่มากหรอกสำหรับคนจ้างงานที่จะได้ลูกจ้างที่ทำได้ทุกอย่าง”

            ลักษมีฉงนฉงายในใจยิ่งนัก ที่ทำงานเก่าเธอได้รับแค่เดือนละหมื่นห้า แต่ข้อเสนอที่มีคนเอามาวางไว้ตรงหน้าขณะนี้มันทำให้เธองุนงงยิ่ง หญิงสาวได้แต่อึ้ง อึ้งอยู่นานทีเดียว

            “ทำให้คุณได้ทุกอย่าง...หมายความว่า.....”

            “ก็หมายความอย่างที่พูด ผมขอซื้อเวลาของคุณ คุณจะต้องมีเวลาให้ผมคนเดียว ทุกนาทีของคุณคือเวลาของผม”

            “คุณรามคะ....ดิฉันคิดว่านี่ไม่ใช่เนื้องานของคนที่เป็นเลขา ถ้าเป็นอย่างที่คุณว่าดิฉันคงต้องขอปฏิเสธ”

            “สองแสนบาท!....ผมให้คุณไปคิดคืนนี้ ถ้าคุณรับข้อเสนอของผมได้ พรุ่งนี้ก็โทรมาแล้วกัน”

            รามทิ้งนามบัตรลงบนโต๊ะแล้วหันไปหยิบหนังสือขึ้นมาเปิดอ่านอย่างไม่แยแสปล่อยให้ลักษมีนั่งหน้าชาอยู่นิ่งนาน ที่สุดแล้วหญิงสาวก็ลุกจากที่นั่งก่อนจะเดินไปที่ประตูโดยไม่ยอมหยิบสิ่งใดติดมือไปด้วย

            “ถ้าคุณไม่สะดวกจะโทร ก็มาหาผมที่นี่แล้วกัน”ชายหนุ่มพูดทิ้งท้ายทำให้คนฟังชะงักไปชั่วครู่ ลักษมีมือชาไปหมด เธอรีบเปิดประตูแล้วเดินออกไปทิ้งไว้แต่คนที่นั่งอยู่เบื้องหลังเหยียดรอยยิ้มออกมาอย่างเหี้ยมเกรียม

            “หยิ่งเหมือนกันนะลักษมี ฉันจะทำให้เธอรู้ว่าเงินทำให้คนมีความสุขได้และก็ทำให้คนอย่างเธอตายทั้งที่ยังหายใจได้เหมือนกัน”

            หญิงสาวไม่รู้ว่าวันนี้เป็นวันอะไร หลังจากที่เธอได้พบคนที่แสนเย็นชาอย่างราม วิเศษณ์ธาดาแล้วก็ต้องรีบบึ่งรถไปโรงพยาบาลแทนที่จะเป็นบ้าน

            “ฉันจะไม่ยอมรับข้อเสนอบ้าๆ นั่นเป็นเด็ดขาด คุณรามฉันไม่มีวันให้เวลาของฉันกับคุณ”