“ครับ...บรรยากาศตรงนี้ดีมาก คุณแม่ท่านให้ขุดสระไว้ ท่านชอบที่มีน้ำ อาจเป็นเรื่องฮวงจุ้ยด้วย อ้อ...ผมชื่อรามนะครับ นี่ราชน้องชายผม ช่วงนี้เขามีเรื่องไม่สบายใจก็เลยยังไม่พร้อมที่จะพูดคุยกับใครได้ ต้องขอโทษแทนด้วย”
“ดิฉันนีรนุชค่ะ เรียกนุชก็ได้ นุชมากับแม่เขมนิจกับพ่อพงพจน์ค่ะ ท่านมาเยี่ยมคุณหญิงป้า ยินดีที่ได้รู้จักคุณรามนะคะ”
นีรนุชรีบแนะนำตัวแววตามีประกายระยิบระยับ เด็กสาวรู้สึกว่ามีบางอย่างพลุ่งพล่านขึ้นมายามที่ได้พูดคุยกับชายหนุ่มตรงหน้า เธอมองตามร่างสูงที่เดินไปหยุดตรงหน้าร่างที่นั่งนิ่งไม่ไหวติง รามล้วงมือทั้งสองข้างไว้ในกระเป๋ากางเกง สายตาคู่นั้นจับจ้องบนใบหน้าของน้องชายในยามนี้เหมือนคนที่อยู่ได้เพียงลมหายใจหล่อเลี้ยง ดวงตาเหม่อลอยทอดยาวไปไกลประหนึ่งเฝ้ารอฝั่งฝันที่ไม่มีวันไปถึง หัวใจดวงนั้นคงไปอยู่ที่ไหนสักแห่ง รอสักวันที่มันจะโบยบินกลับมาหาเจ้าของ หากว่ามันไม่หมดแรงไป
