“ไม่มีอะไรค่ะคุณลู ทานต่อเถอะนะคะ”
ชายชาวเกาหลียิ้มไม่เซ้าซี้ถามต่อ ในขณะที่รามเหลือบไปมองหญิงสาวก็เห็นว่าเธอยกมือข้างหนึ่งกุมแขนเอาไว้ ชายหนุ่มนึกถึงเหตุการณ์ที่ตนเหยียบคันเบรกกะทันหัน โทสะชั่วแล่นของเขาทำให้เธอเจ็บตัว แต่ก็มิได้เอ่ยถามอันใดทั้งยังทำทีไม่ใส่ใจเช่นเดิม
“กว่าผมจะคิดคอนเซ็ปตกแต่งภายในอชันตาให้ตอบได้ตรงโจทย์คุณหญิงใช้เวลานานทีเดียว แต่คุณหญิงปารมีเป็นคนที่มองอะไรได้ลึกซึ้งทีเดียว ที่สำคัญท่านมีลูกชายที่เก่งมากอย่างคุณ ขอบคุณมากครับสำหรับอาหารมื้อนี้ และ...เลขาของคุณน่ารักมาก”
มิสเตอร์ลูเล่นชมกันซึ่งๆ หน้าทำเอาลักษมีหน้าแดงเรื่อแต่คนที่ยืนอยู่ข้างๆ สีหน้ากลับเปลี่ยนไปเล็กน้อย รามยิ้มกลบเกลื่อนท่าทีที่ตนเองก็ไม่เข้าใจว่าเกิดจากเหตุผลใดกันแน่
“ยินดีครับ อืม...คุณลูถือว่าเป็นคนที่ช่วยเนรมิตให้รีสอร์ทของเราดูหรูหราได้ขนาดนี้ก็ต้อ
