สายลมอ่อนไหลเอื่อยเข้ามาทางระเบียงที่บานกระจกเลื่อนเปิดทิ้งไว้ แสงสีแดงสาดตกกระทบลงที่บานกระจกบนโต๊ะเครื่องแป้งสะท้อนเงาร่างบางระหงในชุดราตรีไหล่เบี่ยงผ้าไหมสีน้ำเงินที่เนื้อผ้าดูระยับเมื่อต้องประกายแดดยามอัสดง ภาพที่สะท้อนออกมาเป็นใบหน้างดงาม ดวงตาและแก้มถูกฉาบไล้ด้วยสีชมพูอ่อน ริมฝีปากบางเป็นประกายด้วยลิปสติกเคลือบโทนสีเปลือย ผมยาวดำขลับในวันนี้ถูกปล่อยสยายไว้ด้านหลังขับเน้นดวงหน้าให้ดูอ่อนโยนราวเทพีแห่งความรัก
“มีมี่อย่าส่องกระจกมากรู้มั้ย”
“เอ๊ะ!...ทำไมล่ะราช ผู้หญิงทุกคนในโลกชอบส่องกระจกกันทั้งนั้นล่ะ”
“คนที่ชอบส่องกระจกแสดงว่าหลงเงาตัวเอง โรคนี้เขาเรียกว่าโรคนาซิสซัส นาซิสซัสน่ะหลงรักเงาของตัวเอง ถ้าที่ไหนสะท้อนภาพของนาซิสซัสเขาจะไม่ไปไหนเลย คอยดูแต่ตัวเองและบอกกับเงาของตัวเองว่า ไม่มีใครดูดีเท่านี้อีกแล้ว”
“ถ้าไม่มีกระจกมีมี่ต้องทาลิปสติกจากปากถึงแก้มแน่”
“ก็ไม่ต้องทา ผมชอบให้ม
