“ถ้าคุณบอกว่าคุณรู้จักความรัก บอกผมหน่อยเถอะลักษมีว่าทำไมคุณถึงให้มันกับน้องชายผมไม่ได้...ทำไม”
“คุณอยากได้คำตอบไปทำไมกันคะ...คุณราม...คุณจะรู้ไปทำไมถ้าต้องเกลียดฉันมากอยู่แล้ว เราต่างคนต่างอยู่ในฐานะของคนที่ไม่จำเป็นต้องเห็นใจกัน สำหรับฉันไม่มีอะไรดีไปกว่านี้ ฉันยอมให้คุณเกลียดฉันยังดีเสียกว่าการแสดงความเห็นใจและสังเวช ถึงฉันจะต้องทนรับความเจ็บอย่างนี้ไปอีกหลาย ๆ ครั้ง นานไปฉันก็จะชินไปเอง จนกว่าจะสิ้นสุดสัญญาระหว่างเรา หรือถ้าฉันจะต้องตายไปเสียก่อน โลกของคุณมันก็ไม่ได้มีอะไรที่เปลี่ยนแปลงเลย เราอยู่กันคนละโลกจริง ๆ ค่ะคุณราม”
แขนของชายหนุ่มกอดรัดแน่นขึ้นกว่าเดิม คำพูดตัดพ้อนั้นเสียดแทงเข้าไปถึงก้นบึ้งของคนฟัง ความจริงอย่างหนึ่งที่เขามิอาจปฏิเสธนั่นคือความรู้สึกของเขาเองที่ยิ่งเกลียดเธอมากเท่าไหร่ก็ยิ่งเจ็บปวดมากขึ้นเท่านั้น หากแต่ทิฐิมานะทำให้ชายหนุ่มต้องฝืนหัวใจตัวเองก้าวขึ้นไปยืนบนฝั
