“ไม่รู้ว่าโชคดีหรือโชคร้ายที่ได้เจอมัน” เว่ยซือหลางที่เว้นช่วงไปนานเพราะมัวแต่คิดถึงคุณและโทษจากผึ้งมรกตกล่าวอีกครั้ง
“ผึ้งมรกตมีพิษรุนแรงและอันตรายมาก แต่น้ำหวานของมันก็วิเศษมากพอที่เราจะลองเสี่ยงเหมือนกันนะขอรับพี่ใหญ่” แม้จะรู้ว่าอันตรายแต่เว่ยซือเหลียงไม่ยินดีตัดใจ
ตอนนี้ไม่เพียงเจ้าสงสงเท่านั้นที่อยากกินน้ำผึ้งหยก เว่ยซือเหลียงยังไม่อาจตัดใจ แล้วเว่ยซือหงจะปล่อยผ่านหรือ นางไม่เพียงอยากได้น้ำผึ้งหยกเท่านั้น นางอยากได้ผึ้งมรกตไปเลี้ยงด้วย!
“อาหงคิดว่าเราโชคดีนะเจ้าคะ”
“ใช่! โชคดีที่หงเอ๋อร์เจอน้ำพลังปราณ สมบัติวิเศษที่ไม่ว่าจะคนหรือสัตว์อสูรก็ยากจะปฏิเสธ” เว่ยซือหลางตอบพลางยิ้มเจ้าเล่ห์ เขาให้น้องนำน้ำพลังปราณที่ใส่ในโหลแก้วใบใหญ่ออกมา แล้วตนเป็นคนถือไว้เอง
หึ่ง หึ่ง
พลันนั้นผึ้งมรกตที่เกาะรังผึ้งนิ่ง ๆ ราวไม่มีชีวิตพลันแตกออกจากรัง ก่อนผึ้งตัวใหญ่เท่ากาน้ำชาจะปรากฏด้านหน้าร
