ได้กลับมาครานี้...ข้าจะไม่แต่งงาน

ตอนที่ 6 - 1 ภรรยาเอกที่มีไว้เพียงเพื่อประดับจวน

“นายหญิงใหญ่เจ้าคะ…” ชีโยวอดที่จะสงสารคุณหนูใหญ่ของนางมิได้ นายท่านทำร้ายจิตใจคุณหนูใหญ่มากเกินไปแล้ว ภายใต้สีหน้าที่แสดงความเย็นชาของคุณหนูเหตุใดนางจะมิล่วงรู้ว่าจิตใจของนางต้องเจ็บปวดมากถึงเพียงใด

“ข้ามิเป็นอันใดหรอก…พวกเจ้าสองคนไปนอนเถอะ ข้าก็จะนอนแล้วเช่นกัน”

ฉินเซี่ยหรูบอกก่อนที่จะลุกจากเก้าอี้ตัวยาวติดหน้าต่างเดินเข้าไปภายในห้องนอน ทั้งชีโยวและหุ้ยเจินถึงกับถอนหายใจออกมา นางทั้งสองเป็นเพียงบ่าวข้างกายจะทำอันใดได้นอกจากคอยอยู่เคียงข้างคุณหนูของพวกนาง บ่าวทั้งสองทำตามคำสั่งทั้งคู่ออกจากห้องไปหลังจากเตรียมที่นอนให้แก่นายหญิงใหญ่และดับไฟในตะเกียงเรียบร้อย

“ข้าไปทำอันใดให้ท่านกัน ท่านถึงได้ทรมานจิตใจข้าได้เลือดเย็นถึงเพียงนี้”

ฉินเซี่ยหรูพึมพำเบาๆ พลางปล่อยให้น้ำตาไหลรินลงมา ความเจ็บปวดที่มิอาจแสดงออกมาได้ทำให้นางรู้สึกอึดอัดและทนทุกข์ทรมานใจ นางร้องไห้จนตนเองผล็อยหลับไปโดยมิได้สนใจเสียงครางโหยหวนนั่นอีก

แม้จิตใจของนางจะบอบช้ำเพียงใดแต่พอฉินเซี่ยหรงที่แต่งงานออกไปก่อนนางสองปีพาหลานสาววัยหนึ่งขวบมาเยี่ยมเยือนนางก็พอจะทำให้ชีวิตของนางที่เคยห่อเหี่ยวมีความสุขได้บ้าง เสียงหัวเราะของหลานสาวทำให้นางรู้สึกลืมความเจ็บปวดไปได้ชั่วขณะ

“ท่านพี่… ท่านสบายดีหรือไม่” เห็นสีหน้าที่ยิ้มแย้มของพี่สาวฉินเซี่ยหรงก็พอวางใจว่าสกุลหวงคงมิได้แย่อย่างที่คนภายนอกนำไปติฉินนินทากัน

“พี่สบายดี เจินเอ๋อร์….หลานรักของป้า มาให้ป้าหอมแก้มเจ้าสักทีสิลูก”

เด็กหญิงวัยเกือบสองขวบเดินเตาะแตะเข้าไปหาผู้เป็นป้า สาวรับใช้คนสนิทของฉินเซี่ยหรูแม้จะรู้สึกคันปากยุบยิบอยากจะเล่าเรื่องที่เกิดขึ้นกับคุณหนูใหญ่ให้คุณหนูรองได้ฟังก็มิอาจบอกกล่าวต่อหน้าคุณหนูใหญ่ได้ มิเช่นนั้นนางคงจะโกรธเคืองพวกนางที่ไปเล่าเรื่องราวในจวนให้คนนอกฟัง

“อืม… ชื่นใจที่สุด แค่นี้ป้าก็มีแรงแล้วล่ะ” เด็กหญิงตัวน้อยยิ้มออกมาเมื่อถูกผู้เป็นป้าหอมแก้ม

“หุ้ยเจินเจ้าไปหยิบเอากล่องเครื่องประดับมาให้ข้าหน่อย ข้าจะให้ของขวัญแก่เจินเอ๋อร์ หลานสาวของข้า” นางส่งยิ้มไปให้สาวรับใช้ หุ้ยเจินรับคำสั่งก่อนที่จะเดินเข้าไปในห้องของนายหญิงแล้วหยิบกล่องเครื่องประดับออกมา

“เจินเอ๋อร์… ไหนลองเลือกสิว่าเจ้าชอบสิ่งใด ป้าจะยกให้”

บอกหลานสาวก่อนที่จะส่งกล่องเครื่องประดับเปิดฝาเผยให้เห็นเครื่องประดับมากมายอยู่ภายใน มือเล็กของเด็กหญิงยื่นไปหยิบเอาปิ่นปักผมสีเขียวมรกตออกมาถือเอาไว้ราวกับชอบมัน ริมฝีปากอิ่มของผู้เป็นป้าและมารดายิ้มออกมา

“หรงเอ๋อร์… ดูเจินเอ๋อร์จะชอบปิ่นนี่นะ พอนางอายุสิบห้าปีเจ้าใช้ปิ่นนี้ปักให้แก่นางด้วยล่ะ” เหมือนกับเป็นคำสั่งเสียที่ทุกคนมิอาจรับรู้ได้ในภายภาคหน้า

“เจ้าค่ะท่านพี่” ฉินเซี่ยหรงยิ้มออกมาเมื่อได้เห็นรอยยิ้มของพี่สาวที่ส่งมาให้ตน แม้รอยยิ้มจะสดใสแต่ทว่าแววตาของนางกลับมิได้มีความสุขเลย

หลังจากที่พาบุตรีเยี่ยมเยือนพี่สาวอยู่นานเกือบครึ่งชั่วยาม ฉินเซี่ยหรงก็ขอตัวพาบุตรีกลับเพราะจวนจะถึงยามที่สามีของนางกลับมาจากทำงาน แต่ก่อนที่จะกลับออกจากจวนสกุลหวงไปนางก็มิวายถามไถ่เรื่องราวของพี่สาวจากสาวรับใช้คนสนิทของพี่สาวของนาง

“เรื่องราวก็เป็นอย่างที่บ่าวเล่าให้คุณหนูรองฟังนั่นแหละเจ้าค่ะ คนที่จวนนี้เห็นคุณหนูใหญ่เป็นเพียงภรรยาเอก สะใภ้เอกไว้เพื่อประดับจวนสกุลหวงเท่านั้น บ่าวทราบดีว่าคุณหนูใหญ่ทุกข์ใจเพียงใด แต่บ่าวก็มิอาจจะพูดมากได้ สองปีแล้วนะเจ้าคะ สองปีกับการต้องทนอยู่กับพวกคนใจดำพวกนี้ โดยเฉพาะท่านเขย เขามิเพียงมิเคยร่วมเตียงกับนายหญิง ยิ่งนานวันเข้าก็ยิ่งหมางเมิน สร้างเรือนให้แก่อนุก็สร้างมิไกลจากเรือนใหญ่ ยามค่ำคืนก็มักจะส่งเสียงมารบกวนคุณหนูใหญ่อยู่บ่อยครั้งอีกด้วยเจ้าค่ะ” หุ้ยเจินเล่าเรื่องราวที่เกิดขึ้นให้คุณหนูรองฟังทั้งหมด ด้วยความคับอกคับใจ

“มีเรื่องราวเช่นนี้เกิดขึ้นด้วยหรือ ถึงว่าพี่ใหญ่ของข้านางมีแววตาที่แสนเศร้าเช่นนั้น นางบัดนี้มิได้สดใสเช่นกับยามเมื่ออยู่ที่จวนสกุลฉินเลย แล้วข้าจะทำเช่นไรได้บ้าง บัดนี้ข้าก็เปรียบเสมือนกับเป็นคนนอก จะเข้ามาก้าวก่ายเรื่องราวของต่างสกุลก็มิได้”

ฉินเซี่ยหรงถอนหายใจออกมาเมื่อรับรู้ถึงความทุกข์ของพี่สาว แต่นางจะช่วยเหลือพี่สาวนางได้เช่นไรเพราะนี่ถือว่าเป็นเรื่องราวภายในครอบครัวของพี่สาวนาง จะยื่นมือเข้าไปก็มิใช่เรื่องที่ถูกที่ควร

“เอาอย่างนี้… เดี๋ยวรอข้าไปปรึกษาหารือเรื่องนี้กับท่านพ่อท่านแม่ก่อนก็แล้วกัน ระหว่างนี้พวกเจ้าก็ช่วยกันดูแลและปกป้องพี่สาวของข้าด้วยนะหุ้ยเจิน…ชีโยว”

“พวกข้าจะดูแลปกป้องคุณหนูใหญ่เท่าที่จะทำได้เจ้าค่ะ”

ฉินเซี่ยหรงฝากฝังสองสาวรับใช้ก่อนที่จะเดินไปขึ้นรถม้าที่จอดรออยู่ด้านหน้าจวน สองสาวรับใช้คนสนิทของฉินเซี่ยหรูมองตามรถม้าของคุณหนูรองไปด้วยแววตาแห่งความหวัง ผู้ใดกันจะมาช่วยให้คุณหนูใหญ่ของพวกนางหลุดพ้นจากความทุกข์ใจในครานี้ได้ นี่หรือหน้าที่ของบุตรีที่ควรจะกระทำ แต่งงานออกมาก็กลายเป็นคนนอกสกุลไป หามีผู้ใดกลับมาสนใจไยดี แต่งงานทั้งทีสามีผู้นี้ก็มิได้เห็นค่า อีกทั้งยังทำร้ายจิตใจนางซ้ำแล้วซ้ำแล้วซ้ำเล่า