ความสุขของสกุลหวงมีอยู่ได้ไม่นานเพราะหลังจากไม่กี่เดือนต่อมาฮูหยินผู้เฒ่าก็ตายจากไปด้วยโรคที่ท่านหมอก็มิอาจรักษาให้หายได้ หวงจิงอวี่ที่เหลือเพียงมารดาเท่านั้นก็ถึงกับเศร้าโศกเสียใจ เมื่อนึกไปถึงคราที่มารดายังมีชีวิตอยู่แล้วเขาละเลยไม่ใส่ใจนางจนทำให้ไม่เคยรับรู้ว่ามารดากำลังป่วย เขาพาลไปโกรธบรรดาภรรยาของตนที่อยู่จวนตลอดแต่กลับละเลยมารดาของเขา ผู้ที่เคยรับใช้ฮูหยินผู้เฒ่าถูกเขาสั่งโบยและขายออกไปจนหมดเพราะถือว่าปกปิดต่อเขาว่าฮูหยินผู้เฒ่าป่วย
“ท่านพ่อเจ้าคะอย่าได้โมโหไปเลยเจ้าค่ะ ลูกรู้ดีว่าท่านย่ามิอยากให้ท่านพ่อต้องเป็นกังวลเกี่ยวกับเรื่องที่ท่านป่วย ท่านจึงเลือกที่จะสั่งให้บ่าวรับใช้ปิดบังมิให้ท่านหรือผู้ใดในจวนสกุลหวงรับรู้” หวงซินอีเอ่ยออกมาอย่างไม่เกรงกลัวต่ออารมณ์เกรี้ยวโกรธของบิดา
“เจ้าคิดเช่นนั้นหรืออีเอ๋อร์ แล้วเหตุใดท่านย่่าถึงอยากจะปกปิดอาการป่วยของท่านต่อพ่อด้วยล่ะ”
ถึงเขาจะเอ
