“ท่านยาย…. ป่านนี้ท่านป้าคงจะกลายเป็นเทพเซียนที่งดงามอยู่บนสวรรค์ไปแล้วล่ะเจ้าค่ะ ท่านยายอย่าได้นึกตำหนิตนเองเลยนะเจ้าคะ คนทุกคนเกิดมาย่อมมีกรรมเป็นของตนเอง หลานเชื่อว่าท่านป้าเองก็เช่นกัน”
โจวเจินเจินกล่าวออกมาเพื่อให้ฉินฮูหยินได้ปล่อยวาง นางละสิ้นความเคียดแค้นและความเจ็บปวดไว้ในอดีตชาติแล้ว เหตุใดผู้ที่ยังจดจำมิยอมลืมเลือนต้องกลายเป็นคนที่รักนางด้วย
“หลานรัก…เจ้าช่างมีความคิดยิ่งนัก หากท่านป้าของเจ้าได้มองเห็นการที่เจ้าเติบโตมาเป็นเด็กดีเช่นนี้ นางจะต้องมีความสุขเป็นแน่” ฉินฮูหยินเอ่ยพลางยกมือขึ้นมาลูบเรือนผมของหลานสาวคนโตอย่างเอ็นดู
การมาเยือนของสกุลโจวทำให้ผู้เป็นตายายยิ้มแย้มและหัวเราะออกมาได้ โจวเจินเจินรู้สึกสบายใจที่เห็นท่านพ่อท่านแม่ในอดีตชาติของนางได้คลายความเศร้า ที่แม้จะผ่านมาหลายปีแต่ดูท่านทั้งสองกลับยังคงเก็บเรื่องราวที่เคยเกิดขึ้นเอาไว้ในใจราวกับว่าเป็นความผิดของพวกตน จนป
