กฤษดาเดินกลับมายังห้องของหญิงสาวอีกครั้งพร้อมกับกระเป๋าใบเล็ก ชายหนุ่มเปิดประตูเข้าไปอย่างถือวิสาสะเช่นเดิม เพราะเขารู้ดีว่า หญิงสาวคงไม่ได้ขยับเขยื้อนไปไหนอย่างแน่นอน และก็เป็นจริงอย่างที่เขาคิด หญิงสาวยังนั่งอยู่ที่เดิม
“อ้าว นี่เสื้อผ้าของเธอ ฉันไปมาจากห้องให้แล้ว” ก่อนจะยื่นเสื้อตัวหนึ่งของเขาให้หญิงสาว
กรธิดาลุกขึ้นมอง ก่อนจะถามด้วยความไม่พอใจ “คุณมีสิทธิ์อะไรเข้าไปยุ่งกับข้าวของในห้องของฉัน”
“สิทธิ์ในความเป็นสามีไง กรธิดา ไปใส่เสื้อผ้าได้แล้ว อย่าเรื่องมาก” กฤษดาเอ่ยขึ้นก่อนจะหันหลังแล้วเดินไปปิดประตูห้องอย่างเบามือ แล้วก็หันกลับมามองเจ้าของร่างบอบบางที่ยืนมองเขาด้วยสายตาอาฆาต
“ฉันไม่ได้เป็นอะไรกับคุณ และก็ไม่มีวันเป็นด้วย”
“แน่ใจเหรอกรธิดา เธออยากให้ฉันทวนความจำไหม แล้วจะได้รู้ว่าเราสองคนเป็นอะไรกัน” น้ำเสียงห้าวปนดุเริ่มหงุดหงิดกับนิสัยไม่ยอมลงของอีกฝ่าย
“ไม่ต้อง” ใบหน้าหวาน
