รอยแค้นซ่อนรอยรัก

ประมาณเกือบเที่ยงคืน ชายหนุ่มร่างสูงโปร่งเดินโซเซเข้ามาในบริเวณเคาน์เตอร์ประชาสัมพันธ์ของโรงแรมแมนดารินด้วยความมึนเมา เขาชะงักเท้า เงยหน้าขึ้นมองพนักงานประจำเคาน์เตอร์ ชายหนุ่มจ้องมองหญิงสาวหน้าหวาน...ดวงตาคมฉายแววดูแคลน ก่อนที่สมองจะคิดไปถึงหญิงสาวอีกคนที่ปฏิเสธความรักของเขา เขาสบตาคู่สวยนั้นด้วยความเย็นชา ทั้งที่ภายในใจเจ็บปวดอย่างสาหัส ไม่เคยคิดเลยว่า ผู้ชายอย่างเขาจะถูกหญิงสาวที่หมายปองปฏิเสธรักอย่างเลือดเย็น จะว่าไปแล้ว ทั้งฐานะ การศึกษา หน้าที่การงาน เขาก็มีพร้อมไปเสียทุกอย่าง แต่ทำไมหญิงสาวถึงได้กล้าปฏิเสธคำขอแต่งงานจากเขา “คุณคะ ไม่ทราบว่าเปิดห้องไว้หรือยังคะ” เจ้าของเสียงหวานเอ่ยถามขึ้น หลังจากที่เธอเห็นลูกค้าคนสำคัญของโรงแรมยืนจ้องเธอนานจนเกินไปแล้ว พอสบตาคมคู่นั้น หญิงสาวก็ยิ่งไม่พอใจ เมื่อแววตาที่เขาใช้จ้องมองเธอมีแต่ความดูถูกและเหยียดหยาม ไม่น่าเชื่อเลยจริงๆ ว่า ผู้ชายที่ดูเพอร์เฟ็กต์จะทำตัวเสียมารยาทแบบนี้กับเธอ “เพื่อนผมเขาเปิดห้องไว้แล้ว ห้องหกศูนย์เจ็ด” ชายหนุ่มพูดออกมาอย่างไม่พอใจ ก่อนจะยื่นมือไปรับคีย์การ์ดจากมือของหญิงสาว “ขอบคุณ” คนพูดเดินตรงไปยังลิฟต์ด้วยอาการมึนเมาจนแทบจะเดินไม่ไหว ‘แต่คนอย่างเขาน่ะหรือจะเป็นอะไรกับเรื่องแค่นี้...อกหักไม่ตายหรอก แต่มันก็ทำให้เขาเสียความมั่นใจไปเยอะ’ ใบหน้าคมสันดูเศร้าหมอง ไม่มีชีวิตชีวา พยายามพยุงตัวเองเดินออกจากลิฟต์ จากสภาพร่างกายในตอนนี้ ขืนขับรถกลับบ้าน มีหวังเขาคงกลับไม่ถึงบ้านอย่างแน่นอน และที่สำคัญ เขาไม่อยากกลับไปเจอคำถามจากมารดาและน้องสาวตัวแสบ ////////////////// ชายหนุ่มร่างสูงปิดประตูห้อง แล้วเดินตรงไปยังตู้เย็นขนาดจิ๋วที่อยู่ในห้องนอนอย่างทุลักทุเล เขาเปิดตู้เย็นพลางมองเข้าไปด้านในอย่างหัวเสีย เพราะในนั้นไม่มีเบียร์ต่างจากที่เขาคาดคิดไว้  ‘...สงสัยเจ้าเพื่อนตัวดีสั่งให้พนักงานเข้ามาเก็บออกไปอย่างแน่นอน’ “บ้าเอ๊ย” ชายหนุ่มสบถอย่างหัวเสีย พลางปิดตู้เย็นอย่างรุนแรง หันหลังสาวเท้าเดินตรงไปยังหัวเตียง เขาก้มลงยกหูโทรศัพท์ แล้วกดปุ่มต่อไปยังเคาน์เตอร์ด้านล่าง “ผมขอเบียร์สามขวดกับน้ำแข็งด้วยนะ คุณบอกให้พนักงานรีบๆ นะ ผมต้องการด่วน” เอ่ยจบแล้วจึงตัดสาย ก่อนจะล้มตัวลงนอนอย่างอ่อนล้า ตั้งแต่เกิดมา เขาไม่เคยต้องเจ็บปวดแบบนี้เลย นี่เป็นครั้งแรกในชีวิตที่เขาโดนผู้หญิงปฏิเสธความรัก อุตส่าห์เตรียมคำสารภาพรักและคำขอแต่งงานมาเสียดิบดี แต่สุดท้ายก็คว้าน้ำเหลว “แต่งงานกับผมนะพราว” “ไม่ได้หรอกค่ะ เอ่อ...จะให้พราวพูดยังไงดี จริงๆ พราวก็ชอบคุณกฤษนะคะ แต่พราวมีคนที่พราวรักอยู่แล้ว และที่สำคัญตอนนี้พราวก็ยังรักเขาอยู่” “หมายความว่ายังไงครับพราว งั้นที่คุณยอมคบกับผม บอกว่าชอบผม ทั้งหมดมันก็แค่คำโกหกอย่างนั้นหรือครับ” “พราวขอโทษค่ะคุณกฤษ พราวแต่งงานกับคุณกฤษไม่ได้จริงๆ พราวขอโทษ” “โธ่โว้ย”  ชายหนุ่มตะโกนขึ้นมาอย่างหัวเสีย เมื่อนึกถึงคำพูดของผู้หญิงที่เขารักจนหมดหัวใจ สาวสวยอย่างพราวพรรณราย ใครๆ ต่างก็หมายปอง “ผมอยากรู้จริงๆ ว่าผู้ชายที่พราวรัก มันเป็นใคร” ///////////////// ...โปรดติดตามตอนต่อไป...