เลขาสุดที่ร้าย

หุ่นแซ่บ

เรียวขาขาวก้าวพ้นขอบประตูเข้ามาในห้องทำงานของอีวาน เรือนร่างสะโอดสะองเดินตรงเข้ามาหยุดอยู่ตรงโต๊ะทำงานของประธานหนุ่ม เขาจึงละสายตาจากงานตรงหน้า และแหงนขึ้นมามองใบหน้าสวยคมของแอลล์

อีวานจ้องมองเรือนร่างสมส่วน ลำคอยาวระหงรับกับใบหน้าสวยคมค่อนไปทางตะวันตก จมูกเล็กโด่งรั้นเข้ารูป เรียวปากอวบอิ่มสีพีช ดวงตาประกายน่าเสน่หา

แอลล์สวมชุดเดรสรัดรูปที่ตอนนี้ปราศจากเสื้อสูทสวมทับ เผยทรวดทรงองค์เอวชัดเจน หน้าอกอวบใหญ่ภายใต้เนื้อผ้าเรียบ เอวเล็กเว้าโค้งก้นงอนงาม เรียวขาสวยราวนางแบบ รวมๆ แล้วสวยตั้งแต่ศีรษะจรดปลายเท้า

"บอสมีงานอะไรจะให้แอลล์ทำคะ?" หญิงสาวสูดลมหายใจเข้าเต็มปอดก่อนจะถามออกไป เธอพยายามควบคุมอารมณ์ประหม่าเพื่อความแนบเนียน เพื่อทำเหมือนกับว่าไม่รู้จักเขามาก่อน

แอลล์เอ่ยถามด้วยน้ำเสียงมั่นอกมั่นใจ สีหน้าเปลี่ยนจากความหวาดระแวงเป็นความกล้าหาญ เธอกล้าสบสายตากับเขาในวินาที แต่นั่นกลับทำให้หัวใจดวงน้อยๆ ยิ่งเต้นแรงขึ้น

"นั่งลงก่อนสิ ผมมีเรื่องจะถามคุณหลายเรื่อง" อีวานผายมือไปยังเก้าอี้ตรงหน้าเลขาสาว

แอลล์ยืนนิ่งครู่หนึ่ง เธอไม่อยากนั่งเพราะไม่อยากตอบคำถาม แต่จะทำอย่างไรได้ ในเมื่อตนก็เป็นเพียงลูกน้องที่เพิ่งจะมาทำงานวันนี้เป็นวันแรก

"ค่ะ" หญิงสาวจำใจเลื่อนเก้าอี้ออกเล็กน้อย จากนั้นจึงหย่อนก้นงอนนั่งลงตรงข้ามประธานหนุ่ม

"ผมไม่ได้จะให้คุณทำงานอะไรหรอก เพราะคุณเพิ่งมาทำงานวันนี้เป็นวันแรก แต่เรื่องที่ผมจะถาม มันเป็นเรื่องส่วนตัว" อีวานเกริ่นบอก สายตาไม่ยอมละจากใบหน้าสวยคม ยิ่งมองยิ่งหลงใหล แอลล์ช่างเป็นผู้หญิงที่เต็มเปี่ยมไปด้วยเสน่ห์แม้ปราศจากรอยยิ้มบนใบหน้า

"เอ่อ...ไม่แน่ใจนะคะว่าจะตอบได้ทุกเรื่องหรือเปล่า" เพราะเขาอยากถามเรื่องส่วนตัว หญิงสาวจึงกล้าพูดออกไปเช่นนั้น

"ก็ไม่ใช่คำถามยากอะไรนักหรอก ผมแค่อยากจะถามย้ำอีกครั้ง ว่าเมื่อวันก่อนคุณได้ไปเที่ยวที่ภูเก็ตหรือเปล่า?" อีวานจ้องมองลึกเข้าไปในดวงตาประกายคู่สวย เขาคาดหวังว่าหญิงสาวจะตอบว่าเคยไป คาดหวังว่าเธอจะเป็นผู้หญิงที่ตนมีสัมพันธ์ลึกซึ้งด้วยคืนนั้น

"แอลล์ไม่ได้ไปภูเก็ตจริงๆ ค่ะ ไม่รู้ว่ามีเรื่องอะไรสำคัญหรือเปล่า บอสถึงได้พยายามถามเรื่องนี้กับแอลล์" เธอหยั่งเชิงถาม แม้เขาจะบอกก่อนหน้านี้แล้ว ว่ารู้สึกชื่นชอบผู้หญิงที่พบเมื่อคืนก่อน

"อืม...ถ้าไม่เคยไปจริงๆ ก็ไม่เป็นไร ผมแค่มีเรื่องสำคัญมากที่จะคุยกับผู้หญิงที่ผมเจอเมื่อคืนก่อน แต่ถ้าไม่ใช่คุณก็แล้วไป" หญิงสาวขมวดคิ้วเมื่อเขาพูดเรื่องสำคัญที่ว่า หรืออาจจะเป็นเรื่องกระเป๋าเงินที่ชายหนุ่มฝากไว้ในกระเป๋าสะพาย

แต่แอลล์ลองเปิดดูแล้ว กระเป๋าเงินของอีวานมีเพียงบัตรเครดิตและเงินสดไม่กี่บาท ป่านนี้เขาคงอายัดบัตรเรียบร้อยแล้ว ไม่น่าจะมีเหตุผลอะไรให้เสียดายกระเป๋าเงินนั้น

"แล้วบอสจำผู้หญิงคนนั้นไม่ได้เหรอคะ?"

"กำลังพยายามนึกอยู่ แต่คิดว่าใกล้จะนึกออกแล้วแหละว่าหน้าตาเป็นแบบไหน" แอลล์หัวใจเต้นตึกตัก เธอหวาดระแวง หากอยู่ๆ ชายหนุ่มเกิดจำได้ขึ้นมา มีหวังตนได้หางานใหม่เป็นแน่

หญิงสาวพยายามข่มอารมณ์ความตื่นตระหนก จึงก้มหน้าเพื่อหลบสายตาของคนตรงหน้า แต่กลับเหลือบไปเห็นสร้อยข้อมือเส้นนั้น มันเป็นสร้อยข้อมือมือที่ตนทำหล่นในโรงแรมคืนที่อยู่กับเขานั่นเอง

แอลล์ทำตาโตเล็กน้อย สายตายังคงจับจ้องอยู่ที่สร้อยข้อมือเส้นนั้น อีวานจึงสังเกตเห็นว่าหญิงสาวไม่ยอมละสายตาจากของที่ตนเก็บมาได้

"มองสร้อยข้อมือเส้นนี้ทำไม เคยเห็นมาก่อนเหรอ?" เขาถามเสียงจริงจัง แอลล์จึงละสายตาจากข้อสร้อยข้อมือเส้นนั้นและแหงนหน้าขึ้นมองประธานหนุ่ม

"เอ่อ...เปล่า ไม่เคยเห็นค่ะ แค่มันแปลกแล้วก็สวยดี"

"แล้วทำไมต้องจ้องขนาดนั้น มองอย่างกับว่าคุณเป็นเจ้าของอย่างนั้นแหละ" อีวานจ้องมองหญิงสาวด้วยแววตาจับผิด

"ต้องมองสิคะ ก็สร้อยข้อมือนั้นมัน...มันมีอักษรชื่อของแอลล์อยู่" ชายหนุ่มแค่นหัวเราะ เพราะนั่นคือเหตุผลที่เขาคาดหวังว่าเธอจะเป็นคนเดียวกันกับผู้หญิงในโรงแรมคืนนั้น

"บังเอิญจังเลยนะ สร้อยข้อมือเส้นนี้เป็นของผู้หญิงคนที่ผมนอนด้วยคืนนั้น เขาทำมันหล่นไว้บนเตียง บังเอิญเป็นชื่อเดียวกันกับชื่อคุณด้วย แต่คุณยืนยันแล้วว่าคุณไม่ได้อยู่ที่ภูเก็ต ก็แปลว่าคุณไม่ใช่ผู้หญิงที่ผมนอนด้วยเมื่อคืนก่อน" อีวานหยิบสร้อยข้อมือเส้นนั้นขึ้นมา และวางมันลงตรงหน้าแอลล์เพื่อให้เธอได้ดูเต็มๆ ตา

"แอลล์ไม่ได้อยู่ที่ภูเก็ตค่ะ อาจจะแค่คนชื่อเหมือนกันก็ได้ ชื่อนี้ไม่ได้มีแค่แอลล์คนเดียวนี่คะ" ถึงอย่างไรก็จะไม่มีวันยอมรับความจริง จะไม่มีทางให้อีวานรู้ว่าตนคือผู้หญิงในคืนนั้นอย่างแน่นอน

แต่ตอนนี้แอลล์กำลังวางแผนในใจ ว่าจะเอาสร้อยข้อมือของตนกลับคืนมาได้อย่างไร ขณะที่อีวานหยิบเอาสร้อยข้อมือกลับไป แต่ดันเก็บมันไว้ในกระเป๋าเสื้อสูทของตนเอง

'ไม่นะ ทำไมไม่เอาวางไว้ที่เดิมเล่า' หญิงสาวตัดพ้อในใจ เพราะหากเขาเอาวางไว้ที่เดิม มันก็คงจะง่ายในการเอาของของตนกลับมา แม้วิธีการมันจะไม่ต่างจากขโมยก็ตาม

"ไม่ใช่คุณก็แล้วไป เอาเป็นว่าขอโทษที่ถามเรื่องนี้ตั้งสองรอบก็แล้วกัน"

"ไม่เป็นไรค่ะ แต่หวังว่าบอสคงจะชัดเจนในเรื่องนี้แล้วนะคะ ว่าผู้หญิงที่บอสเจอคืนนั้นที่ภูเก็ตไม่ใช่แอลล์อย่างแน่นอน" อีวานไม่ตอบ เขาผิดหวังอีกครั้งแต่ก็ยอมรับ และยังคงจ้องมองใบหน้าสวยคมอยู่เช่นนั้น

"แล้วเรื่องแอนดรูว์ล่ะ ผมรับคุณเข้ามาทำงานก็เพราะเป็นคำขอของแอนดรูว์ เขาบอกว่ารู้จักกับคุณมานานแล้ว เป็นเพื่อนของน้องสาวเขาอีกทีหนึ่ง คงจะสนิทกับแอนดรูว์มากสินะ?"

ชายหนุ่มเพียงหาเรื่องชวนคุย เพราะกำลังพยายามนึกถึงใบหน้าของผู้หญิงที่ตนนอนด้วยคืนนั้นอยู่ เขาไม่สามารถหยุดคิดถึงเซ็กซ์แสนวิเศษคืนนั้นได้เลย

"ก็ไม่สนิทมากหรอกค่ะ แต่ว่าน้องสาวของคุณแอนดรูว์เป็นเพื่อนสนิทของแอลล์"

"แต่แอนดรูว์มันบอกว่าสนิทกับคุณ ตกลงว่าแอนดรูว์มันจีบคุณใช่หรือเปล่า?" อีวานพูดเหมือนรู้ เพราะความจริงแล้วแอนดรูว์พยายามขายขนมจีบตนมานาน แต่เขาก็ไม่ได้จริงจังอะไร อีกอย่างแอลล์ก็ไม่ได้ชื่นชอบชายหนุ่มแบบคู่รักด้วย

"ไม่ได้จีบหรอกค่ะ เราเป็นเพื่อนกลุ่มเดียวกัน ไปไหนมาไหนด้วยกันเวลาไปเที่ยวหรือว่าไปดื่มแบบนี้ค่ะ"

"งั้นคราวหน้าผมก็ไปดื่มกับกลุ่มเพื่อนของคุณได้สิ เพราะว่าผมเป็นเพื่อนแอนดรูว์ เอาเป็นว่าคราวหน้าเวลาไปดื่มก็ชวนผมไปด้วยนะ" อีวานพูดทีเล่นทีจริง แอลล์ไม่รู้ว่าชายหนุ่มจริงจังแค่ไหน เพราะใบหน้าของเขายังคงเรียบเฉย

"ได้สิคะ ไว้คราวหน้าจะชวนนะคะ" แอลล์รับปากแบบขอไปที เพราะคิดว่าประธานหนุ่มคงไม่ได้จริงจังอะไร คนระดับผู้บริหารคงไม่มีทางออกไปเที่ยวสังสรรค์กับเลขาเช่นตน

ทันใดนั้น เสียงเคาะประตูห้องทำงานของอีวานก็ดังขึ้น ตามด้วยบานประตูที่ถูกเปิดออก

"อีวาน ที่รักขา..." เสียงเจื้อยแจ้วดังขึ้น มีผู้หญิงคนหนึ่งเดินนวยนาดบนรองเท้าส้นสูงตรงเข้ามา หล่อนเดินอ้อมไปหาอีวานพลันจ้องมองมายังแอลล์ รอยยิ้มเชือดเฉือนแววตาเอาเรื่อง แน่นอนว่าประธานหนุ่มไม่เห็นสีหน้าของหล่อน แต่แอลล์กลับเห็นชัดเจนทุกอย่าง