เลขาสุดที่ร้าย

ขึ้นห้องเลขา

อีวานตั้งหน้าตั้งตาขับรถตั้งแต่ออกจากร้านอาหาร เขาไม่พูดอะไรแม้แต่คำเดียวและยังเอาแต่ทำสีหน้าบึ้งตึง แอลล์รู้สึกอึดอัดและทำตัวไม่ถูก แต่เธอก็เลือกที่จะเงียบเพราะไม่รู้ว่าควรจะพูดอะไร

จนกระทั่งอีวานขับรถเข้ามาจอดหน้าคอนโดที่แอลล์บอกไว้ตั้งแต่ก่อนหน้านี้ เขายังคงเงียบ หญิงสาวหันไปมองใบหน้าคมคาย จึงไม่กล้าแม้แต่จะหายใจเสียงดัง

"ขอบคุณนะคะที่มาส่ง พรุ่งนี้เจอกันที่ทำงานนะคะ" แอลล์พูดเสียงแผ่วเบา มือเรียวเอื้อมไปเปิดประตูรถ แต่กลับถูกอีวานรั้งข้อมือเล็กอีกข้างไว้เสียก่อน

"คะ?"

"ขอเข้าห้องน้ำหน่อย" คำขอสั้นๆ ทว่าน้ำเสียงบ่งบอกถึงความดุดัน แอลล์ไม่อยากให้ชายหนุ่มขึ้นไปบนห้องของตน แต่ก็จำใจพยักหน้ารับคำเพราะไม่อยากทำให้เขาหงุดหงิด

"งั้นก็เชิญค่ะ" อีวานยอมปล่อยข้อมือเล็กแล้วเปิดประตูลงจากรถ แอลล์ไม่ได้รอให้ชายหนุ่มเดินมาเปิดประตูรถให้ เธอรีบเปิดประตูลงจากรถและเดินอ้อมไปหาเขา

"นำหน้าไปสิ"

"คุณเป็นอะไรคะ ทำไมดูอารมณ์ไม่ดีเลย?" หญิงสาวถามเสียงเบา เกรงว่าจะพูดอะไรผิดใจจนอีวานอารมณ์หงุดหงิดไปมากกว่านี้

"เรียกคุณเหรอ ไม่เรียกบอสแล้วเหรอ?" ใบหน้าคมคายก้มลงมองคนตรงหน้า เพราะศีรษะของแอลล์อยู่ระดับหัวไหล่ของชายหนุ่มเท่านั้นเมื่อยืนอยู่ใกล้กัน

"ก็ตอนนี้นอกเวลางาน เรียกคุณนั่นแหละดีแล้ว ตกลงเป็นอะไรคะ ทำไมถึงได้หน้าบึ้งขนาดนี้"

"ก็ปวดท้องอยากเข้าห้องน้ำไง รีบพาขึ้นห้องซะที" เขาว่าให้ แอลล์จึงรีบหมุนตัวเดินตรงเข้าไปภายในคอนโด และพาชายหนุ่มขึ้นลิฟต์ไปยังห้องพักของตน

อีวานเดินเข้ามาภายในห้องคอนโดของแอลล์ เขากวาดสายตามองไปรอบๆ จึงเห็นการตกแต่งภายในห้องสะอาดสะอ้าน สวยและน่ารักเหมาะสมกับเจ้าของห้อง จากนั้นจึงหันกลับมามองหญิงสาว

"น่าอยู่ดีนี่ ห้องกว้างดี เช่าเดือนละเท่าไหร่?" เขาอยากรู้ เพราะคิดว่าราคาเช่าต่อเดือนคงอยู่หลักสองสามหมื่น ซึ่งไม่สมดุลกับเงินเดือนที่หญิงสาวได้รับเลย

"ไม่ได้เช่าหรอกค่ะ เป็นคอนโดของคุณพ่อ เป็นสมบัติชิ้นเดียวที่ท่านทิ้งไว้ให้ก่อนที่ท่านจะเสีย" แอลล์มีแววตาเศร้าหมองลงเมื่อพูดถึงบิดา ท่านเสียก่อนที่เธอจะเรียนจบเมื่อสองปีที่แล้ว

ส่วนแอลล์และน้องสาวเลือกที่จะไม่ย้ายตามมารดาซึ่งเป็นชาวอังกฤษกลับไปอยู่ที่บ้านเกิด เพราะตอนนั้นทั้งสองเข้าเรียนในมหาวิทยาลัยแล้ว จึงมีโอกาสพบเจอกันปีละครั้งสองครั้งเท่านั้น

"ผมเสียใจเรื่องพ่อคุณด้วย" อีวานพูดน้ำเสียงอ่อนโยนลง เขาจ้องมองใบหน้าสวยคมด้วยท่าทางครุ่นคิด อยู่ๆ ก็รู้สึกคุ้นหน้าคุ้นตาคนตรงหน้าขึ้นมาอีกครั้ง

"ค่ะ แล้วไหนคุณบอกว่าจะเข้าห้องน้ำคะ?" แอลล์เพิ่งนึกขึ้นมาได้ อีวานไม่มีทีท่าอะไร เพราะความจริงเขาไม่ได้อยากเข้าห้องน้ำ แค่อยากขึ้นห้องมาดูความเป็นอยู่ของเลขาสาวก็เท่านั้น

"ไหนล่ะห้องน้ำ?" เขาถาม เธอจึงเดินไปเปิดประตูห้องนอน และชี้มือตรงไปยังประตูห้องน้ำซึ่งอยู่ภายในนั้น อีวานเดินเข้าไป และกวาดสายตามองเตียงนอนที่ถูกจัดระเบียบไว้เรียบร้อย

อีวานใช้เวลาไม่ถึงสองนาทีก็เดินออกมาจากห้องน้ำ เขามองออกไปยังระเบียงห้อง จึงเห็นเสื้อผ้าของหญิงสาวตากอยู่ เป็นชุดที่มีสีสันลวดลายเหมาะสำหรับไปเที่ยวทะเล มีชุดว่ายน้ำ รวมถึงชุดชั้นในที่ดึงดูดชายหนุ่มเป็นอย่างมาก

คืนนั้นในโรงแรม อีวานจำหน้าแอลล์ไม่ได้ แต่พอจะจำชุดชั้นในของเธอได้ เรือนร่างงามสวมบราเซียสีแดง กางเกงชั้นในสีแดงปักลายดอกลิลี เขาขโมยคิ้วแปลกใจ หรือว่าชุดชั้นในลายนี้เป็นแบรนด์ยอดนิยมจึงบังเอิญเหมือนกัน หรือว่าตนคิดมากเกินไปเรื่องผู้หญิงในคืนนั้น

ร่างสูงในชุดสูทหล่อเหลาเดินมาหาแอลล์ซึ่งนั่งรออยู่บนโซฟา หญิงสาวยังคงรู้สึกประหม่าเมื่ออยู่ใกล้อีวาน เธอคงไม่เป็นอันทำอะไรจนกว่าเขาจะกลับไป

"เรื่องที่เราคุยกันตอนเที่ยง ผมหมายความอย่างที่ผมพูดจริงๆ มันไม่มีอะไรเสียหาย ผมอยากให้คุณลองคิด แล้วก็พิจารณาเรื่องนี้ดู" อีวานพูดพลางทิ้งตัวนั่งลงบนโซฟาซึ่งอยู่ตรงข้ามกับแอลล์ ตอนนี้หญิงสาวอารมณ์เย็นลงแล้ว จึงไม่โวยวายเช่นตอนที่อยู่ในร้านอาหาร อีกอย่างก็ไม่ได้ปฏิเสธเสียทีเดียว

"เพราะมันง่ายแล้วก็สะดวกสบายเหรอคะ ถึงได้เป็นเลขาที่คุณอยากพาขึ้นเตียง?" แอลล์เปิดใจถาม เพราะหากตนจะตัดสินใจยอมเป็นผู้หญิงชั่วครั้งชั่วคราวของเขา ก็จำเป็นต้องรู้เหตุผลที่แท้จริง

"เปล่า ต่อให้เป็นคนใกล้ชิดแต่ถ้าผมไม่ได้รู้สึกชื่นชอบหรือว่าพอใจผมคงไม่มีทางพาขึ้นเตียง"

"พูดแบบนี้แปลว่าคุณชอบแอลล์เหรอคะ?"

"ก็เพิ่งบอกไป"

"หรือว่าคุณเอาแต่คิดถึงผู้หญิงในคืนนั้น คุณคิดว่าแอลล์อาจจะแทนที่ผู้หญิงคนนั้นได้งั้นเหรอคะ?" อีวานเงียบไป

แต่ในความรู้สึกในใจของเขากลับเอาแต่บ่งบอกว่าผู้หญิงในคืนนั้นกับแอลล์เหมือนเป็นคนคนเดียวกัน แต่มันก็เป็นเพียงแค่ความคิดฟุ้งซ่านไร้เหตุผล คงเพราะตนเอาแต่ปรารถนาเธอคนนั้นที่ไม่รู้ด้วยซ้ำว่าจะไปตามหาที่ไหน

"เราเลิกพูดถึงผู้หญิงคนนั้นเถอะ เอาเป็นว่าตอนนี้ผมยื่นข้อเสนอนี้ให้คุณคนเดียว แล้วผมก็หวังว่าคุณจะตกลง" แอลล์ครุ่นคิด เพราะในหัวใจยังสับสน แม้จะเคยมีสัมพันธ์ลึกซึ้งกันมาก่อนแล้ว แต่เรื่องนี้ก็จำเป็นต้องพิจารณาเป็นอย่างดี เพราะตอนนี้เธออยู่ในฐานะเลขาของเขา

"แอลล์ขอเวลาคิดสักวันสองวันนะคะ เดี๋ยวจะบอกตอนไปทำงาน" เธอตอบเสียงเบา

"ส่วนเรื่องเอดิสัน หวังว่าคงไม่ได้คุยอะไรกันมากไปกว่าเรื่องงาน" เพราะเรื่องนี้คือสาเหตุที่อีวานเอาแต่ทำหน้าบึ้ง เขาไม่พอใจ เขาหงุดหงิดไม่ชอบใจ แอลล์จ้องมองใบหน้าคมคาย ที่ยังคงไว้ท่าทีไม่ยอมแม้แต่จะคลายความบูดบึ้ง

"แอลล์เดินไปส่งคุณที่หน้าประตูดีกว่านะคะ" เธอเปลี่ยนเรื่อง เพราะจำได้ว่าชายหนุ่มขอขึ้นมาบนห้องเพื่อเข้าห้องน้ำเท่านั้น ตอนนี้คงไม่มีเรื่องอะไรให้พูดคุยกันมากนัก

"ไล่ผมเหรอ?" เขาเลิกคิ้วถาม

"เปล่าค่ะ แต่ตอนนี้เป็นเวลาหลังเลิกงาน เป็นเวลาส่วนตัว แอลล์มีธุระส่วนตัวอย่างที่ต้องทำ เชิญคุณกลับไปพักผ่อนดีกว่านะคะ" พูดแล้วร่างเล็กจึงลุกขึ้นยืน

"ก็ได้ งั้นพรุ่งนี้เจอกันที่ทำงาน และหวังว่าพรุ่งนี้คุณจะมีคำตอบที่ดีให้กับผม แล้วผมจะดูแลคุณอย่างดี" อีวานพูดจบแล้วจึงเดินนำหน้าแอลล์ตรงไปยังประตู เธอจึงเดินตามออกไปส่งแขกตามมารยาท พร้อมกับหัวใจและหัวสมองที่กำลังทะเลาะกัน ไม่รู้ว่าควรจะให้คำตอบกับเขาอย่างไรดี...