บทนำ

1751 Words

บทนำ ย้อนไปเมื่อสองปีก่อน... ‘สวัสดีค่ะ ดิฉันชื่อ นางสาว เพลงพิณ รัตนโชติ อายุ 22 ปี จบจากสถาบัน A ค่ะ’ ‘จะสมัครตำแหน่งอะไรล่ะ’ ‘แผนกช่างซ่อมค่ะ’ เธอตอบกลับแม้ว่าเธอจะเป็นคนไม่ค่อยชอบพูดมีหางเสียงเท่าไหร่แต่การมาสมัครงานอย่างไรแล้วเธอก็ต้องทำตัวให้เหมาะสมมากที่สุด ใช่! เธอกำลังมาสมัครงานที่โชว์รูมรถแห่งหนึ่งซึ่งมีอู่ซ่อมรถอยู่ด้านใน มันเป็นสถานที่ที่คนรักรถต้องไม่พลาดเพราะครบวงจรและเชี่ยวชาญในเรื่องรถยนต์เป็นอันดับหนึ่งของประเทศ ‘เด็กจบใหม่...อืม...เกรดดี ผ่านการฝึกงานจากบริษัทดังๆ มาด้วย...’ ผู้จัดการซึ่งเป็นหนึ่งในผู้สัมภาษณ์อ่านประวัติของเธอพลางเอ่ยออกมาอย่างนึกแปลกใจ ผู้หญิงมาสมัครเป็นช่างซ่อมรถ...น้อยคนมากที่จะชอบและเลือกเดินเส้นทางนี้ ‘...ตกลง พี่รับเราเข้าทำงาน’ เมื่อสิ้นคำตอบหญิงสาวก็ยกยิ้มที่มุมปากด้วยความดีใจ เธอดีใจมากที่ได้ทำงานที่นี่ แต่ด้วยความที่เธอเป็นคนชอบเก็บอาการ ท่าทางดีใจของเธอจึงดูไม่ค่อยออกเท่าไหร่นัก ‘ขอบคุณค่ะ’ ‘นี่สัญญาและข้อตกลงระหว่างการทำงาน อ่านให้ละเอียดนะ แล้วก็เซ็นด้านล่างได้เลย’ หญิงสาวรับสัญญาว่าจ้างมาอ่าน ไม่นานเธอก็จรดปายปากกาตวัดเซ็นชื่อตัวเองกำกับ ซึ่งก็เป็นอันว่าเธอได้เป็นพนักงานของที่นี่เป็นที่เรียบร้อย ‘แล้ว...เริ่มงานวันไหนคะ’ ‘งั้นมาเริ่มงานวันจันทร์หน้าแล้วกัน เรามีชุดยูนิฟอร์มให้ไว้ วันเริ่มทำงานพี่จะเอามาให้แล้วกันนะ’ ‘ค่ะ ขอบคุณค่ะ’ ‘นี่เบอร์ติดต่อพี่ พี่ชื่อน้ำเป็นผู้จัดการของที่นี่’ คนตรงหน้ากล่าวด้วยท่าทีเป็นมิตรและยื่นนามบัตรส่งให้เธอ ‘ค่ะ ฉันขอตัวก่อนนะคะขอบคุณมากค่ะ’ เธอเอ่ยก่อนจะเดินออกไปนิ่งๆ ระหว่างทางที่เธอกำลังเดินไปที่ป้ายรถเมล์เธอหยิบโทรศัพท์ขึ้นมากดโทรหาน้องสาวที่แวะมาเที่ยวหาเธอในช่วงปิดเทอม ‘สัมภาษณ์เสร็จแล้ว’ (เป็นยังไงบ้างพี่เพลง ผ่านมั้ย!) ‘ผ่าน’ (กรี๊ดดดด ในที่สุด!!! ดีใจด้วนะคะพี่เพลง พี่สาวของแพรเก่งที่สุดเล้ย!) ‘แล้วอยู่ไหน’ (อยู่ห้องพี่เพลงเหมือนเดิมค่ะ เย็นนี้ไปฉลองกันไหมคะ แม่เพิ่งโอนเงินให้เลย เดี๋ยวแพรเลี้ยงพี่เพลงเอง) ‘เด็กอย่าแพรน่ะเก็บเงินไว้เถอะ แค่นี้แหละพี่จะรีบกลับ’ หญิงสาวเอ่ยพลางยกยิ้มที่มุมปาก นึกเอ็นดูกับคำพูดน้องสาวอยู่ไม่น้อย แต่ไม่นานก็กดวางสายก่อนจะรีบเดินออกจากบริษัทไปยังป้ายรอรถสาธารณะเพื่อกลับที่พักทันที วันทำงานวันแรก หญิงสาวในชุดยูนิฟอร์มยืนข้างผู้จัดการที่กำลังแนะนำเธอให้รู้จักกับเพื่อนร่วมงานคนอื่นๆ ที่เป็นผู้ชายทั้งหมด ‘นี่พนักงานใหม่ ชื่อเพลง อยู่แผนกซ่อม’ ‘โห สวยแบบนี้จะทำงานไหวเหรอพี่น้ำ’ ‘นั่นสิๆ’ ‘ระดับฉันรับเข้ามาทำงานก็ต้องไม่ธรรมดาอยู่แล้วย่ะ!’ ‘ยังไงช่วยแนะนำด้วยนะคะ’ หญิงสาวเอ่ยเรียบๆ แม้ว่าจะไม่ค่อยอยากแนะนำตัวเท่าไหร่ก็ตาม แต่วันนี้เป็นวันเริ่มงานวันแรก เธอไม่อยากทำตัวหยิ่งและสร้างศัตรูให้ใครเหม็นหน้าทั้งนั้น ‘แยกย้ายกันไปทำงานได้แล้วไป’ ผู้จัดการบอกทำให้ทุกคนต่างแยกย้ายไปทำงานตามแผนกต่างๆ ‘ตามฉันมานี่ แผนกซ่อมอยู่ด้านนี้...’ เสียงชายคนหนึ่งเอ่ยขึ้นและเดินนำไปที่แผนกทำให้เธอเดินตามไปเงียบๆ ‘...นี่คือแผนกซ่อม ทางซ้ายแผนกพ่นสี ทางขวาด้านภายใน และตรงสุดทางคือออฟฟิศ’ ระหว่างที่เดินตาม คนอีกฝ่ายก็แนะนำสถานที่ไปพลาง ๆ หญิงสาวมองรอบ ๆ อย่างนึกสนใจ นี่เป็นการทำงานวันแรกของเธอ อีกทั้งสถานที่ทำงานก็นับว่าเป็นที่ที่ใครต่อใครก็อยากทำงานด้วยทั้งนั้น ที่นี่เป็นโชว์รูมนำเข้ารถที่ใหญ่ที่สุดในประเทศ มีชื่อเสียง และโด่งดังติดท็อปอันดับต้น ๆ ของเอเชีย ‘นายชื่ออะไร’ เธอเอ่ยถามคนตรงหน้า ‘ฉันชื่อเอ็ม เป็นหัวหน้าแผนกซ่อม’ ‘ฉันต้องเรียกพี่มั้ย?’ คิ้วเรียกเลิกขึ้นถาม พานทำให้อีกฝ่ายถึงกับหลุดหัวเราะออกมากับการกระทำของเธอ ‘หึ ไม่ต้องก็ได้’ ‘งั้นเรียกพี่เอ็มแล้วกัน’ เพลงพิณไหวไหล่ เธอให้คำตอบกับตัวเองและเขาเสร็จสรรพ ถึงจะมีนิสัยไม่ชอบยุ่งกับใครแต่เธอก็ไม่ได้ขาดมารยาทหรือไม่รู้วิธีการเข้าสังคม แล้วอีกอย่างเขาก็ขึ้นชื่อว่าเป็นหัวหน้า เธอต้องให้ความเคารพเนื่องจากต้องทำงานร่วมกันไปอีกนาน ‘ไปทำงานได้ละไอ้น้องเพลง เดี๋ยวพี่เอ็มคนนี้จะสอนงานให้’ ชายหนุ่มส่ายหัวเบา ๆ จากนั้นก็เดินเข้ามาตบไหล่หญิงสาวป้าบใหญ่ก่อนจะเดินนำไปยังแผนกหน้าที่ของตัวเองทันที เอี๊ยด! ทว่ารถยนต์คันหนึ่งขับเข้ามาจอดกะทันหันพร้อมกับเสียงเบรกที่ดังสนั่นทำให้หญิงสาวหันไปมองอย่างไม่พอใจ ผิดกันกับคนข้างกายที่ยกยิ้มขึ้นมาราวกับชินชากับมันไปแล้ว ‘เห้ยไอ้เอ็มจัดการให้หน่อย ซีลรั่ว เปลี่ยนน้ำมันเครื่องให้ด้วย’ คนในรถเปิดประตูและเดินออกมาพร้อมกับการก้าวดุ่ม ๆ มายังเอ็ม ‘ได้ครับคุณลุค ผมจัดการให้เลยครับ’ เพลงพิณขมวดคิ้วมอง สายตาบ่งบอกถึงความแปลกใจและไม่พอใจ จนกระทั่งคนอีกฝ่ายหันสายตามายังเธอเขาถึงได้ถามขึ้นมา ‘แล้วนั่น...ใคร’ ‘เพลงค่ะ เป็นพนักงานใหม่ครับเพิ่งมาทำงานวันนี้วันแรก’ หญิงสาวหันมองคนข้างกายและเอ่ยถามกลับกดเสียงให้เบาที่สุด รู้สึกไม่ชอบใจเลยสักนิด แต่ดูท่าว่าแล้วว่าเขาน่าจะเป็นลูกค้าวีไอพีถึงได้สั่งการให้หัวหน้าของเธอตรวจสอบสภาพรถโดยไม่ต้องจองคิวล่วงหน้าแบบนี้ ‘ใคร’ ‘คุณลุค เป็นเจ้าของที่นี่’ ‘พนักงานใหม่? งั้นตามฉันขึ้นไปที่ห้องทำงานหน่อย’ เสียงเข้มบอกนิ่ง ๆ จากนั้นก็เดินนำไปยังชั้นบนที่ใคร ๆ ก็ต่างเรียกว่าออฟฟิศ ‘ทำไมฉันต้องไป’ เธอหันมาถามเอ็ม ไม่เข้าใจว่าทำไมต้องไปที่ห้องทำงานเขาด้วยทั้งที่ไม่ใช่หน้าที่ของเขาที่ต้องทำความรู้จักกับพนักงานใหม่ ‘เขาก็คงอยากรู้จักพนักงานใหม่แหละมั้ง ไม่ต้องกลัวว่าคุณลุคจะทำอะไรเราหรอก อย่างเราคงไปซัดเขาตาย’ พูดจบก็หัวเราะเสียงดังที่ทำเอาหญิงสาวรีบถลึงตาดุ ๆ ใส่ 'พี่เอ็ม!' 'ไปได้แล้ว อย่าให้เจ้านายรอนาน มันไม่ดี' เธอเดินขึ้นไปด้านบนสุดของตึกตรงไปที่ห้องทำงานส่วนตัวของเขาและหยุดอยู่หน้าห้องสักครู่ ก๊อก ก๊อก ก๊อก เธอเคาะประตูไปตามมารยาทก่อนที่เสียงเข้มจะเอ่ยตอบรับอนุญาต ‘ฉันแค่อยากสัมภาษณ์อะไรนิดหน่อย เห็นพี่น้ำบอกว่าเป็นผู้หญิงฉันเลยแปลกใจ’ ‘แปลกใจอะไร ผู้หญิงก็ซ่อมรถได้’ ‘ก็ยังไม่ได้ว่าอะไร เห็นว่าได้เกียรตินิยมนี่ แถมยังเคยฝึกงานกับบริษัทดังอีกด้วย’ ‘...’ เธอนิ่งไม่ตอบอะไร ‘ที่เรียกมาก็ไม่ได้มีอะไรหรอก แค่อยากรู้จักพนักงานใหม่แค่นั้น’ ‘ตอนนี้ก็รู้จักแล้วนี่ งั้นฉันขอตัว...’ เธอเอ่ยตัดบทก่อนจะเงียบไป ‘...นะคะ’ เกือบลืมหางเสียง พอคิดว่าคนตรงหน้าเป็นเจ้านายก็ต้องทำตัวให้เหมาะสมมากที่สุดถึงแม้ว่าเมื่อครู่นี้จะพูดเสียงแข็งและเสียมารยาทกับเขาไปหลายรอบแล้วก็ตาม ‘เชิญ’ เมื่อเห็นแบบนั้นร่างบางก็เดินออกจากห้องไปด้วยใบหน้านิ่งเรียบที่ยากจะคาดเดา ‘เป็นไง คุณลุคว่าไงมั่ง’ เสียงเอ็มเอ่ยขึ้นหลังจากเห็นเพลงเดินออกจากมาออฟฟิศ ‘...’ เธอไม่ตอบแต่เดินเลี่ยงเขาไปด้านในแผนก ‘เธอนี่มัน...’ ‘คันนี้เป็นอะไร’ เธอสนใจกับรถที่จะต้องซ่อมข้างหน้าเพราะไม่อยากเสียเวลากับเรื่องไร้สาระ ‘โช้กอัปเสื่อม อะนี่ประวัติ’ เขาบอกและยื่นแฟ้มประวัติของรถคันนั้นมาให้เธอ หญิงสาวรับมาอ่านรายละเอียดก่อนจะหยิบอุปกรณ์เพื่อเช็กสภาพโช้กตามอาการ โดยมีสายตาของหัวหน้าแผนกเฝ้ามองเธออยู่ไม่ห่าง ซึ่งแน่นอนว่าเขาเองก็อยากจะรู้ว่าเธอนั้นเก่งสมคำที่ผู้จัดการได้บอกไว้หรือไม่ หรือที่จริงแล้วเป็นเพียงแค่คำพูดหลอกลวง... ไม่นานเธอใช้เวลาในการเปลี่ยนอุปกรณ์และซ่อมเพียงไม่กี่ชั่วโมงก็สำเร็จ เธอตรวจเช็กหลังจากที่ได้เปลี่ยนอุปกรณ์ครบแล้วเรียบร้อยลงบนแฟ้มเอกสารของรถเพื่อดูว่ายังขาดเหลืออะไรอีกบ้าง ‘เสร็จ’ เธอยื่นแฟ้มเอกสารให้เอ็มไป เอ็มลุกขึ้นตรวจเช็กรถที่เธอจัดการซ่อมมันจนเสร็จ เพราะการที่หัวหน้าแผนกอย่างเขาจะเซ็นส่งมอบรถให้กับแผนกอื่นหลังการซ่อมแล้วนั้นเขาต้องตรวจเช็กอย่างละเอียดถี่ถ้วนมากที่สุด หากเกิดผิดพลาดตัวเขาเองนี่แหละที่ต้องรับผิดชอบ ‘อืมโอเค...’ เอ็มพยักหน้าบอก รู้สึกเหนือความคาดหมายอยู่เหมือนกัน เขาพยายามเก็บงำอาการตกตะลึงของตัวเอง แต่มันก็ไม่สามารถเล็ดลอดสายตาของเพลงพิณไปได้ ‘...อะส่งไปแผนกพ่นสีต่อ’ เอ็มยื่นแฟ้มเอกสารส่งให้หลังจากที่เซ็นรับรองแล้ว หญิงสาวหยัดยิ้มก่อนจะหัวเราะออกมา จากนั้นก็กล่าวคำยียวนและเลิกคิ้วกวน ๆ ใส ‘เป็นไง อึ้งเลยอะดิ’ นี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่พบเจอ หลายต่อหลายคนมักจะมีคำสบประมาท บ้างก็ไม่เชื่อว่าผู้หญิงอย่างเธอจะทำงานแบบนี้ได้ หญิงสาวไม่เคยคิดสนใจ เธอให้ความสำคัญกับหน้าที่ของตัวเองเท่านั้น และเชื่อมั่นในความสามารถตัวเองว่าเธอก็เก่งกาจและไม่ได้เป็นสองรองใครเลย ซึ่งหลังจากที่ใครต่อใครเห็นฝีมือของเธอก็ต่างชื่นชมเธอทั้งนั้น และรวมถึงครั้งนี้...

Free reading for new users

Scan code to download app

App Store Google Play

Facebookexpand_more