บทที่ 1

1145 Words

บทที่ 1 ปัจจุบัน @AUTOLUKE ออโต้ลุคเป็นทั้งอู่ซ่อมรถและโชว์รูมรถนำเข้าจากต่างประเทศ วันนี้เป็นงานเปิดตัวรถยนต์รุ่นใหม่ล่าสุดจึงทำให้มีลูกค้ามากมายให้ความสนใจจึงเกิดความวุ่นวายขนาดย่อมภายในพื้นที่แห่งนี้ เช่นเดียวกับอู่ที่เหล่าช่างก็ต่างวิ่งวุ่นกับงานตรงหน้าที่ไม่รู้ว่าเมื่อไหร่จะเสร็จสิ้น นอกจากด้านหน้าจะเป็นงานเปิดตัวรถรุ่นใหม่แล้ว มันก็ยังเป็นวันรวมตัวลูกค้าที่ต่างนำรถมาเช็กสภาพและตรวจสอบเป็นจำนวนมาก “เฮ้อ วันนี้คงได้กินข้าวเที่ยงตอนเย็นแน่ๆ” เสียงเข้มของนักศึกษาฝึกงานเอ่ยขึ้นบางบาง หากแต่ยังคงจัดการกับความรับผิดชอบของตัวเองตรงหน้าต่อไม่หยุด คนที่ตรวจเช็กอยู่ใต้ท้องรถจึงสไลซ์ตัวและยื่นหน้าออกมา เธอมองนาฬิกาก็เห็นว่าตอนนี้เวลาล่วงเลยไปจนถึงบ่ายสองกว่าแล้ว พนักงานที่อยู่ในอู่นี้ยังไม่มีใครได้กินข้าวเที่ยงสักคนรวมถึงตัวเธอ “งั้นไปกินข้าวก่อนไปแล้วค่อยมาทำต่อ เดี๋ยวตรงนี้พี่จัดการให้” เพลงพิณเอ่ยบอกเสียงเรียบพลางพยักพเยิดหน้าบอกกับน้องฝึกงาน “ได้เหรอครับพี่เพลง” เด็กหนุ่มตาวาวร้องถามด้วยความดีใจ “อืม ไปเถอะ เหลืออีกแค่นิดเดียวพี่จัดการเอง” หญิงสาวพยักหน้าก่อนจะย่อตัวและจัดการกับภาระงานของตัวเองดังเดิม ก่อนที่เสียงของรุ่นน้องจะเอ่ยขอบคุณด้วยความดีใจจะดังขึ้นตามมา “ขอบคุณครับพี่เพลง! เดี๋ยวผมซื้อกาแฟมาให้นะครับคุณหัวหน้า” เพลงพิณยกยิ้มบาง ๆ ให้กับตัวแหน่งที่รุ่นน้องยกให้ ใช่! เธอได้เลื่อนตำแหน่งเป็นหัวหน้าแผนกแล้วเมื่อหลายเดือนก่อน ส่วนเอ็มอดีตหัวหน้าแผนกคนก่อนได้ลาออกไปแล้วเนื่องจากกำลังเริ่มสร้างครอบครัวและได้งานใหม่ซึ่งเป็นธุรกิจส่วนตัวของครอบครัว หญิงสาวเลิกสนใจอย่างอื่นก่อนจะล้มตัวลงนอนเพื่อทำงานที่คั่งค้างให้แล้วเสร็จ แต่เสียงฝีเท้าที่ดังใกล้เข้ามาพลันทำให้สายตาปรายมองถึงได้เห็นรองเท้าหนังราคาแพงอันคุ้นตาซึ่งรู้ได้ทันทีว่าเจ้าของมันเป็นใคร “ซื้อมาฝาก” เสียงเข้มเอ่ยขึ้นกับคนใต้ท้องรถก่อนที่เขาจะย่อตัวลงและก้มหน้ามองหญิงสาวที่ตอนนี้ยกฐานะให้เป็นทั้งหัวหน้าและเพื่อนของเขา “วางไว้” เสียงเล็กบอกอย่างไม่คิดสนใจ เธอเคยชินกับการที่เจ้าของอย่างลุคซื้อกาแฟและของกินมาให้ทุกวัน “ไม่คิดจะขอบคุณเลยรึไง” “เฮ้อ...” หญิงสาวยอมลุกขึ้นมาและมองหน้าเขาด้วยอย่างไม่พอใจ ก่อนจะกล่าวเสียงประชดหนักแน่น “...ขอบคุณค่ะคุณลุค!” “เบื่ออะ ไปขับรถให้หน่อยดิ” ลุคถอนหายใจออกมายาวเหยียดพลางส่งยื่นกุยแจรถราคาแพงของตัวเองให้กับหญิงสาวตรงหน้า “ฉันก็มีการมีงานทำไหม” เพลงพิณส่ายหน้าระอา นี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่เจ้านายของเธอทำแบบนี้ เรียกได้ว่าแทบทุกวันเลยก็ว่าได้ ลุคมักจะลงมาจากออฟฟิศและมาป่วนการทำงานของเธอแทบทุกวัน และเขาก็มักจะชวนเธอออไปข้างนอกอยู่ตลอดซึ่งเธอนี่แหละที่เป็นคนขับรถให้เจ้านายเรื่องมากอย่างเขา “ก็รีบ ๆ ทำดิ ฉันรอได้” ลุคกอดอกมองอย่างไม่ใส่ใจ เขารู้ถึงความสามารถของพนักงานคนนี้ แล้วก็รู้ดีว่าภาระงานของเธอใกล้จะเสร็จสิ้นแล้วด้วย “...” เพลงพิณไม่ได้ตอบอะไร เธอเลือกที่จะเบนหน้าหันกลับมายังงานของตัวเองดังเดิม “ยัยบ้า! ทำไมชอบเมินฉันนักวะ” เสียงเข้มตะโกนบอกด้วยความหงุดหงิด แต่ไม่นานมันก็กลับมาปกติเหมือนเดิมเพราะรู้ดีว่านี่คือนิสัยของเธอ ไม่รู้ว่าตลอดเวลาที่เธอทำงานที่นี่มาสองปีเขาไปสนิทกับเธอตอนไหน รู้ตัวอีกทีเธอก็เหมือนเป็นเพื่อนคนหนึ่งของเธอไปแล้ว แม้ว่าลุคจะอายุห่างจากเธอสามปี และเธอก็ไม่เคยเรียกเขาว่าพี่เลยสักครั้ง แต่ด้วยนิสัยและความเย่อหยิ่งจึงทำให้ลุคไม่ได้ถือสาอะไร ตอนแรกลุคตั้งใจเข้ามาเพื่อกวนประสาท แต่พอได้พูดคุยจึงทำให้เริ่มสนิทสนมและกลายมาเป็นเพื่อนของเธอโดยไม่รู้ตัว หลายชั่วโมงผ่านไป “เสร็จสักทีโว้ยยย” เสียงร้องดีใจของพนักงานภายในอู่ตะโกนขึ้นเสียงดังกันอย่างพร้อมเพรียงเมื่อานของตัวเองเสร็จสิ้น “กว่าจะเสร็จก็ล่อไปเกือบสองทุ่ม” จริง ๆ แล้วเวลาเข้าทำงานของที่นี่คือแปดโมงถึงห้าโมงเย็นแต่วันนี้มีเคสเยอะเลยทำให้ทุกคนต้องอยู่ช่วยกันจนเสร็จ โดยมีเงินทำงานล่วงเวลาให้กับทุกคนด้วยเช่นกัน “บ่นกันจริง ๆ เลยนะ” เสียงเข้มเอ่ยยืนกอดอกมองพนักงานที่นั่งอยู่บนเก้าอี้ด้วยสภาพที่ทุกคนหมดแรง “อุ้ย ก็นิดหนึ่งครับ” “ฉันอยากเลี้ยงขอบคุณวันนี้ทุกคนเหนื่อยกันมาก เจอกันที่ ZXCLUB ฉันเลี้ยงเต็มที่” “จริงเหรอครับคุณลุค!” “หวานปากกูแล้วโว้ย!” “จริงดิ เต็มที่เลย อยากสั่งไรสั่ง อยากกินไรก็กิน กูเลี้ยงโว้ย!” ลุคพูดเสียงดังยิ่งทำให้เหล่าพนักงานฮือฮาดีใจกันยกใหญ่ “ฉันไม่ไปนะ อยากกลับบ้าน เหนื่อย” เพลงพิณเดินเข้ามาบอกก่อนจะเดินผ่านตัวลุคไป มือเล็กยกขึ้นนวดตามร่างกายของตัวเองเนื่องจากทำงานมาตลอดทั้งวัน แต่ร่างสูงใหญ่ของลุคกลับมาขวางเอาไว้ทั้งยังคว้าหมับจับต้นแขนของเธอและออกแรงดึงให้เดินตามเขาไปอีกด้วย “ไม่ให้กลับ เธอต้องมาขับรถให้ฉันก่อน” “นายนี่มัน...” เสียงเล็กเอ่ยเบา ๆ ด้วยความเหนื่อยใจ หากแต่เธอก็ไม่ได้ขัดข้องอะไรเพราะเหนื่อยล้าเกินกว่าจะทะเลาะกับเขาได้ไหว “ไหนล่ะกุญแจ” มือเล็กยื่นมือไปขอกุญแจ “ขึ้นรถ” ลุคเดินอ้อมไปนั่งยังฟังคนขับ ไม่ไดสนใจกับใบหน้าขมวดมุ่นไม่พอใจของหญิงสาวเลยสักนิด “ไหนบอกให้ขับให้” “เธอขับแย่อะ” “ก็อยากให้ขับทำไม” เสียงเล็กบ่นอุบอิบก่อนจะเดินตามเขาขึ้นไปบนรถ “ก็ขี้เกียจขับเองอะ” “งั้นก็อย่าบ่นดิ” “เธอนี่! ฉันเป็นเจ้านายเธอนะ” “ฉันต้องกลัวไหม?” “เหอะ” ลุคแค่นเสียงและถอนหายใจออกมา คิดแล้วก็เสียเวลาเพราะรู้ดีว่าเขาไม่สามารถเอาชนะผู้หญิงโหดอย่างคนข้าง ๆ ได้เลย!

Free reading for new users

Scan code to download app

App Store Google Play

Facebookexpand_more