เดินทาง
1095 Words
( ต่อไปนี้จะเรียกเหมยว่าเหมยฮวาแล้วนะคะ)
เหมยฮวากับมู่เจินเดินเข้ามาในเรือนหลักเพื่อตามท่านอาเฉินตงออกไปคุยกับกลุ่มคนที่อยู่หน้าประตูจวน
"ท่านอา ท่านอาเฉินตงอยู่รึไม่เจ้าคะ " เหมยฮวาเรียกอยู่หลายรอบก็ไม่มีใครตอบ ภายในเรือนเงียบสนิทไร้ซึ่งสิ่งมีชีวิต
"ท่านอาขอรับท่านอยู่หรือไม่ มีคนมาหาท่านที่หน้าจวนขอรับ" มู่เจินช่วยพี่สาวเรียกอีกแรง
" อาเจินพี่ว่ามันแปลกๆนะ เราเดินเข้าไปดูข้างในกันดีกว่า " เมื่อเรียกหลายครั้งแล้วไม่มีใครตอบเหมยฮวาเลยชวนน้องชายเข้าไปดูในห้อง
" ขอรับท่านพี่ "
สองคนพี่น้องเปิดประตูเข้าไปห้องนอนใหญ่ภายในเรือนหลักแต่ด้านในมีเพียงแค่ห้องเปล่า ข้าวของที่ใช้ราคาแพงที่ใช้ตกแต่งหายไปหมด เหลือเพียงโต๊ะ ตู้ เตียงที่เอาไปไม่ได้
" อาเจินพี่ว่าท่านอากับผู้หญิงพวกนั้นคงหนีไปแล้วละ เสื้อผ้าในตู้ก็ไม่เหลือสักตัว " เหมยฮวาที่เดินไปเปิดตู้ดูก็เห็นว่าไม่มีเสื้อผ้าสักชิ้นเลยหันมาบอกน้องชาย
" งั้นเราไปบอกท่านย่ากันดีกว่าขอรับ " พูดจบสองคนพี่น้องก็พากันเดินออกไปทางประตูหน้าจวนที่มีท่านย่าเฉินรออยู่
" เป็นยังไงบ้างเขายอมมาหรือไม่ " ท่านย่าเฉินที่เห็นหลานๆเดินออกมาก็รีบถาม
"ท่านอาหนีไปแล้วเจ้าค่ะท่านย่า ภายในเรือนไม่มีใครเลยเสื้อผ้าก็หายไปหมดเจ้าค่ะ " เหมยฮวามีสีหน้าเป็นกังวลเฉินตงหนีไปแบบนี้เท่ากับปล่อยปัญหาทุกอย่างให้มาตกที่ท่านย่าเฉินกับพวกเธอ ลำพังตัวเธอเองยังพอสู้ได้แต่ท่านย่าแก่ชราแล้วอีกทั้งมู่เจินก็ยังเด็กอยู่
" งั้นเรารีบเข้าไปข้างในก่อนเถอะ เดี๋ยวพวกคนที่หน้าจวนกลับไปย่าจะรีบไปโรงหมอเพื่อขอความช่วยเหลือ " ท่านย่าเฉินเห็นสถานการณ์ไม่ค่อยดีเลยชวนหลานๆเข้าไปหลบที่ห้อง
" เจ้าค่ะ//ขอรับ " ทั้งสามคนเข้าไปหลบอยู่ในห้องสักพัก พอเสียงคนที่หน้าจวนเงียบลงย่าเฉินก็เตรียมตัวออกไปที่โรงหมอ
" หลานทั้งสองเก็บชุดใส่ห่อผ้าไว้เลยนะ เดี๋ยวย่ามา "
"เจ้าค่ะ//ขอรับท่านย่า " ท่านย่าเฉินพอออกจากจวนก็รีบมุ่งหน้าไปที่โรงหมอทันที ส่วนเหมยฮวาก็พาน้องชายเริ่มเก็บของใส่ห่อผ้า
" ท่านหมอฮุยอยู่รึไม่เจ้าคะ " ท่านย่าเฉินที่ไปถึงโรงหมอแต่มองหาท่านหมอฮุยไม่เห็นเลยเอ่ยถามกับคนดูแลที่นั่น
" ท่านหมอฮุยกำลังตรวจรับตัวยาอยู่ที่ประตูด้านข้างขอรับ " ชายวัยกลางคนตอบท่านย่าเฉินด้วยท่าทีสุภาพ
" ขอบคุณนะพ่อหนุ่ม " ท่านย่าเฉินกล่าวขอบคุณกลับก่อนจะเดินไปตรงประตูด้านข้างที่มีรถม้าขนของจอดอยู่
" ฮูหยินเฉิน คุณหนูเฉินดีขึ้นแล้วรึขอรับ " หมอฮุยที่เห็นฮูหยินเฉินก็แปลกใจนิดหน่อย
" ดีขึ้นแล้วท่านหมอ แต่มีเรื่องที่ทำให้ข้าต้องรีบมาหาท่านเร็วกว่าเดิม " ท่านย่าเฉินเล่าเรื่องที่มีคนไปทวงหนี้และเรื่องที่ลูกชายคนเล็กหนีไปแล้วให้หมอฮุยฟัง
" ถ้าเป็นแบบนั้นฮูหยินต้องรีบออกจากที่นั่นแล้วละขอรับ หรือว่าฮูหยินจะไปพร้อมรถขนยารอบนี้เลยหรือไม่ขอรับ อีก 2 ชั่วยามขบวนก็จะออกเดินทางแล้ว เดี๋ยวข้าจะจัดรถม้ากับคนคุ้มกันไว้ให้" ท่านหมอฮุยเสนอทางเลือกให้ท่านย่าเฉินรีบตักสินใจ
" ตกลงเจ้าค่ะท่านหมอ เดี๋ยวข้าจะกลับไปพาหลานๆมาขึ้นรถม้าที่นี่นะเจ้าคะ บุญคุณของท่านข้าจะไม่มีวันลืม " ท่านย่าเฉินกำลังจะก้มคำนับแต่ท่านหมอฮุยห้ามไว้ก่อน
" อย่าทำแบบนั้นขอรับฮูหยินเฉิน ข้าช่วยท่านเท่านี้ยังน้อยไปหากไม่ได้นายท่านเฉินช่วยไว้ในตอนนั้นข้าคงตายไปนานแล้ว " ท่านหมอฮุยยังคงระลึกถึงบุญคุณของนายท่านเฉินตลอดเวลา
" ข้าขอตัวก่อนนะเจ้าคะ แล้วข้าจะรีบพาหลานๆมา " ท่านย่าเฉินพูดจบก็รีบเดินไปตามหลานๆที่บ้านอย่างรวดเร็ว
" ท่านย่า ท่านกลับมาแล้ว " มู่เจินที่เห็นย่าเดินเข้ามาก็รีบทักด้วยแววตามีความหวัง
" อาเหมย อาเจิน หลายเก็บของเสร็จรึยัง " ท่านย่าเฉินเห็นหลานออกมารอที่หน้าห้องก็เอ่ยถามด้วยท่าทางเร่งรีบ
" เสร็จแล้วเจ้าค่ะท่านย่า / เสร็จแล้วขอรับท่านย่า " ทั้งสองตอบท่านย่าเฉินพร้อมกับมองไปที่สิ่งของที่จะเอาไปด้วย
" ถ้าเสร็จแล้วเราไปกันเถอะ ท่านหมอฮุยจัดรถม้าให้เราไปพร้อมกับขบวนขนส่งยาอีกไม่นานก็จะออกเดินทางแล้ว" ท่านย่าเฉินบอกหลานเสร็จก็รีบเดินมาช่วยหลานๆถือห่อผ้า นางไม่ลืมที่จะเดินไปเอามีดพร้าหลายเล่มที่อยู่ในจวนมาห่อด้วยผ้าให้มิดชิดแล้วเอาติดตัวไปด้วย
" เจ้าค่ะ ท่านย่ากับอาเจินถืออันเบาๆเถอะเจ้าค่ะ ห่อนี้มันหนักเดี๋ยวหลานถือเอง " เหมยฮวารีบถือเอาห่อผ้าที่มี ถ้วย จาน ช้อน ตะเกียบ หม้อดินใบนึง และข้าวสารเครื่องปรุงที่เหลืออยู่ในครัวเพียงนิดเดียวอย่างทะนุถนอม
ท่านย่าเฉินมองดูจวนหลังใหญ่เป็นครั้งสุดท้าย จริงอยู่ที่มีความทรงจำดีๆมากมายในจวนหลังนี้แต่หากยังดึงดันอยู่ต่อแล้วหลานๆต้องเป็นอันตราย นางก็ไม่รอช้าที่จะก้าวขาเดินออกไป
ทั้งสามคนย่าหลานพากันเดินถือห่อผ้าเดินมุ่งหน้าไปทางโรงหมอ ระหว่างทางก็มีชาวบ้านหันมามองอยู่บ้าง แต่ก็เพียงแค่มองไม่ได้คิดจะช่วยเหลืออะไร
ยิ่งตอนนี้เรื่องที่จวนสกุลเฉินถูกเจ้าหนี้ตามไปทวงหนี้ถึงหน้าจวนกลายเป็นที่โจษจันเล่าขานกันไปทั่วด้วยแล้วยิ่งไม่มีผู้ใดอยากเข้าใกล้พวกเขาเลย
- Writer
