Secret love Episode-๐๕
1232 Words
หลายวันผ่านไป
(ครับนาย)
“เรื่องนั้นไปถึงไหนแล้ว”
(ดูนายสนใจเธอจังเลยนะครับ ฮ่า ๆ)
“ไอ้นี่!”
(เธออาศัยอยู่กับน้องชายตามลำพัง พ่อแม่เสียหมดแล้ว ไม่มีญาติพี่น้องที่ไหน ทำงานไปด้วยส่งตัวเองและน้องชายเรียนไปด้วย เป็นพนักงานของเรามาสองปีแล้วครับ)
“ขอบใจ รู้ใช่ไหมหน้าที่ของนายคืออะไร?”
(ครับนาย สบายใจได้)
ผมกดโทรหาใครคนหนึ่งที่คอยทำงานให้อยู่ห่าง ๆ ของแบบนี้มันต้องมีชั้นเชิงกันหน่อย ก็รู้ ๆ กันอยู่ชีวิตผมเหมือนแขวนอยู่บนเส้นด้ายจะตายตอนไหนยังไม่รู้เลย ไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกันว่าทำไมต้องสนใจเธอ แต่เรื่องนี้ช่างมันก่อนเถอะ มีอีกเรื่องสำคัญกว่า ...
ก๊อก ก๊อก ก๊อก
“เรียบร้อยแล้วครับนาย”
“พามันไปไว้ที่โกดัง”
“ครับ”
ไม่มีอะไรมาก ก็แค่ให้คนไปจับตัวน้องสาวมันมาเท่านั้นเอง ครอบครัวใคร ใครก็รัก เว้นแต่ว่ามันจะไม่มีค่าพอให้มันเสี่ยงชีวิตมาช่วยแค่นั้นเอง ทุกคนย่อมมีความเห็นแก่ตัวกันทั้งนั้นแหละ จริงไหม?
“ฮึก! พวกแกเป็นใครจับฉันมาทำไม”
“ไปถามพี่มึงดูสิ หรือถามพ่อมึงดูก็ได้”
“พวกเราไปทำอะไรให้งั้นเหรอ”
“แหม... ถามโง่ ๆ เหมือนนางเอกละครเลยเนอะ มึงแหกตาดูซะ กูฉิบหายเพราะพ่อเหี้ย ๆ กับพี่เลว ๆ ของมึงเท่าไหร่ ทำตัวเป็นหมาลอบกัดไปวัน ๆ ดีแต่มุดหัวอยู่แต่ในรูปล่อยให้ลูกน้องรับหน้าแทน ทำกับกูยังไงกูจะคืนให้เป็นร้อยเท่าพันเท่าเลย”
“ตะ แต่ฉันไม่รู้เรื่อง ฮึก! ปล่อยฉันไปเถอะนะ ฮือ.. ฉันกลัวแล้ว”
อธิบายไม่ถูกเหมือนกันว่าควรรู้สึกยังไงกับประโยคนี้ แม่ผมก็ไม่รู้เรื่องอะไรพวกมันยังทำกันได้ เสียงร้องไห้อ้อนวอนไม่มีผลกับพวกมันเลยสักนิด แล้วทำไมผมจะต้องเห็นใจพวกมันด้วยล่ะ
“สาวน้อย ฉันไม่ฆ่าเธอหรอกไม่ต้องกลัว เรามาหาอะไรสนุก ๆ ทำกันดีกว่านะ” แค่นหัวเราะออกมาเบา ๆ เมื่อนึกถึงเรื่องที่กำลังจะเกิดขึ้นในอีกไม่กี่นาทีข้างหน้านี้
“พวกมึงว่าเธอสวยไหม?” หันไปถามลูกน้องนับสิบคนที่รายล้อมอยู่บริเวณนี้
“สวยครับ”
“งั้น ... กูยกให้พวกมึงแล้วกัน รางวัลสำหรับงานนี้”
“จะทำอะไร อะ อึก! ปล่อยฉันเถอะนะ อย่าทำอะไรฉันเลย” เธอร้องไห้อ้อนวอนพร้อมกับยกมือไหว้อย่างน่าเวทนา น้ำตาของเธอมันไม่มีผลอะไรเลยสักนิด แทนที่จะนึกสงสารแต่เปล่าเลย ไฟในอกกลับปะทุขึ้นมาเสียดื้อ ๆ ความรู้สึกมากมายถาโถมเข้ามาไม่หยุดไม่หย่อน
“เอาสิ! กูยกให้พวกมึง อย่าลืมส่งงานไปให้พวกมันดูล่ะ” สิ้นสุดคำพูดของผม ชายฉกรรจ์นับสิบก็พุ่งไปหาเธอทันที
เสียงกรีดร้องโหยหวนดังขึ้นเป็นระยะ ๆ ก่อนจะเปลี่ยนเป็นเสียงครางอันเร่าร้อนดังต่อเนื่อง ... สงสัยเธอคงชอบมั้งครับ
หยิบมือถือขึ้นมาแล้วถ่ายวิดีโอกดส่งไปให้ไอ้ฟีนิกส์ชื่นชมผลงานของน้องรักมันที่ตอนนี้กำลังทำหน้าที่เป็นฝ่ายคุมเกมส์ขย่มขึ้นลงอย่างเอาแต่ใจ
“นายครับมันมาแล้ว”
“เร็วกว่าที่คิดไว้เยอะนี่” แสดงว่าแม่สาวน้อยนั่นคงไม่ใช่แค่น้องสาวแล้วสินะ หึ! ความลับมันไม่มีในโลกหรอก เธอคงเป็นจุดอ่อนของมัน
“ไอ้เหี้ยเบสเมียกูอยู่ไหน” สีหน้าของมันตอนนี้พร้อมจะฆ่าผมได้ทุกเมื่อ
“เมียมึง? คนไหนล่ะกูเข้าใจว่าเป็นน้องสาวซะอีก”
“อย่ามาเล่นลิ้นกับกู”
“แย่จัง สงสัยกูเข้าใจผิดไปหน่อยอะ ถ้าเมียที่มึงว่าคือยัยเด็กนั่นต้องขอโทษทีนะที่ตอนนี้ไม่ได้มีมึงเป็นผัวแค่คนเดียวแล้ว” พลางเหยียดยิ้มออกมาอย่างสะใจ ก่อนจะถีบบานประตูห้องให้เปิดออกเผยให้เห็นร่างผู้หญิงคนหนึ่งนอนอยู่บนเตียง ดูจากสภาพแล้วเธอคงมีความสุขไม่น้อยมีซากถุงยางอนามัยใช้แล้วเกลื่อนพื้นพวกนั้นเป็นพยานได้ ตามลำตัวมีแต่รอยดูดรอยกัดเต็มไปหมด ไหนจะน้ำกามสีขุ่นที่เปรอะเปื้อนทั่วใบหน้าไปยันช่วงล่างของเธออีกคงสุขสมหน้าดู
“ไอ้เหี้ย!! กูจะฆ่ามึง” มันโมโหจนตัวสั่นทำทีพุ่งตัวมาหาแต่โดนลูกน้องผมจับตัวไว้ซะก่อน
“มึงใจเด็ดดีนี่ถึงขนาดกล้ามาคนเดียว รู้สึกยังไงเหรอเวลาเห็นคนที่มึงรักต้องทรมาน เจ็บเหรอ? แค่นี้มันยังน้อยไป ไม่เท่ากับสิ่งที่พวกมึงทำไว้กับกูหรอก ไม่ได้ครึ่งเลยด้วยซ้ำ”
“พูดเหี้ยอะไรของมึง ถ้าเรื่องเผาโกดังใช่! ฝีมือกูเองแหละ”
“ผู้หญิงคนนี้คงมีค่ามากสินะมึงถึงยอมรับสารภาพวิธีสกปรก ๆ ออกมาน่ะ”
“มึงมันไม่มีหัวใจจะไปรู้เหี้ยอะไร” ไอ้ฟีนิกส์มันพูดขึ้นก่อนจะสะบัดตัวให้หลุดพ้นจากการจับกุมแล้วหันหน้าไปมองสภาพของเมียรักอย่างเวทนา
“หัวใจของกูมันตายไปแล้วต่างหากล่ะ ตายไปหลายปีที่แล้วละเพราะพ่อชั่ว ๆ ของมึงไง!!”
“พ่อกูทำไม?”
“มึงไปถามไอ้แก่นั่นเอาเอง สักวันหนึ่งคงได้เจอกันอีก ฝากไปบอกมันด้วย เมื่อไหร่ก็ได้กูพร้อมเสมอ” ผมรู้ว่ามันโกรธมากแค่ไหน แต่สถานการณ์ตอนนี้ไม่เอื้ออำนวยพอที่มันจะจัดการผมได้ มันจ้องหน้าผมเขม็งก่อนที่จะก้าวเท้ายาว ๆ ไปที่เมียของมันแล้วช้อนร่างของเธอเดินผ่านออกไป “เจ็บให้เหมือนที่กูเจ็บ ให้หัวใจแตกเป็นเสี่ยง ๆ ค่อย ๆ สลายตายไปช้า ๆ ให้เหมือนที่พ่อมึงสร้างตราบาปไว้ในใจกู” มันยังไม่จบง่าย ๆ หรอก เกมส์มันเพิ่งเริ่มต่างหากนี่คือเหตุผลหนึ่งที่ทำให้ผมไม่อยากมีความรัก ไม่อยากให้ความสำคัญกับใคร ตัวคนเดียวแบบนี้ดีที่สุดแล้ว ไม่ต้องระแวงว่าใครจะลอบกัดเราทางอ้อมอีก
“ทำไมนายถึงปล่อยมันไปง่าย ๆ ล่ะครับ” ซีวิคเอ่ย
“อยากได้ปลาใหญ่ก็ต้องใช้เหยื่อล่อหน่อยสิ งมเข็มในมหาสมุทรมันไม่ใช่เรื่องง่าย ๆ ต้องกระตุ้นหน่อย พวกมึงเตรียมตัวกันไว้ให้ดีก็พอยังไงซะมันก็ต้องกลับมาเอาคืนแน่”
“แล้วคุณผิง...”
“กูไม่ได้เป็นอะไรกับเธอนี่ มึงถามทำไม?”
“เหรอครับ คนที่ไม่ได้เป็นอะไรกันนี่เขาต้องส่งคนตามดูแลหรือเปล่าวะไอ้บี” ประโยคหลังไอ้ซีวิคมันหันไปพูดกับคู่หูมันครับ
“ก็ตอนนี้ไม่ได้เป็นไง แค่สนใจเฉย ๆ มึงก็พูดไปไอ้ซี” ไอ้บีเอ็มมันว่าพลางปรายตามองผมเล็กน้อย ไอ้พวกนี้กวนประสาทไม่ต่างจากยัยนั่นเลยจริง ๆ ว่าแล้วคืนนี้เข้าไปดูความเรียบร้อยสักหน่อยดีกว่า
- Writer
