Secret love Episode-๐๘

1618 Words

สามวันเต็ม ๆ ค่ะที่ฉันนอนซมเป็นผีตายซาก หมดแรงจริง ๆ สาบานว่าฉันจะไม่หักโหมแบบนี้อีก ทั้งขาดเรียน ทั้งขาดงาน อยากจะบ้าตาย!! แต่มีเรื่องแปลก ๆ เกิดขึ้นค่ะ ระหว่างวันฉันต้องอยู่บ้านคนเดียวเพราะนักรบไปเรียนกว่าจะกลับก็มืดค่ำ บางวันดึกมากเลยก็มี เพราะมันทำงานพิเศษเป็นเด็กซ่อมรถร้านพ่อของเพื่อนอีกทีไง เรื่องของมันช่างเถอะวนกลับมาเรื่องของฉันดีกว่าค่ะ พอน้องออกไปเรียนแล้วช่วงสายจะมีคนมากดกริ่งหน้าบ้านพอฉันออกไปก็ไม่เห็นใครสักคน เจอแต่ถุงของกินแขวนไว้หน้าประตูและที่สำคัญเป็นของโปรดฉันทั้งนั้นเลยค่ะ มีทั้งขนมและนมเยอะแยะไปหมด เป็นแบบนี้ตลอดสามวันและวันนี้ฉันต้องรู้ให้ได้ว่าเขาเป็นใคร? ฉันแอบดูอยู่หลังม่านโชคดีที่บริเวณนี้เป็นกระจกทึบ คนข้างนอกมองไม่เห็นฉันหรอก ฉันอยู่ตรงนี้นานมากปกติเวลานี้เขาจะต้องมาแล้วนะคะ แต่นี่ไม่มีวี่แววว่าใครจะมาเลยสักคนหรือเขาจะรู้ว่าฉันหายป่วยแล้ว? คิดได้แบบนั้นก้ถอดใจกำลังจะหันหลังกลับแต่ทว่า จู่ ๆ ก็มีผู้ชายสองคนใส่หมวก ปิดแมสเดินมาหยุดตรงหน้าบ้านฉัน เขาแต่งตัวดูดีมีภูมิฐานรูปร่างสูงโปร่ง ออร่ามาเต็มหล่อทะลุแมสมาเลย คนหนึ่งถือของกินอีกคนหนึ่งถือกล่องอะไรสักอย่างแต่วันนี้มีดอกไม้ด้วยนะคะ ดอกกุหลาบสีดำหนึ่งช่อ ไม่นานเสียงกริ่งก็ดังขึ้นจากนั้นเขาสองคนก็เดินหายไป อีผิงรีบวิ่งให้ไวเลยค่ะ แต่ก็ไม่ทันอยู่ดีไปทางไหนแล้วก็ไม่รู้ช่างเถอะ หยิบของที่เขาแขวนไว้ให้มาดูเปิดกล่องออกมาถึงกับเบิกตากว้างทันที ในนี้มีเสื้อผ้าค่ะ รองเท้าผ้าใบสีขาวหนึ่งคู่ เสื้อครอปสีดำและกางเกงยีนสีดำขาด ๆ เท่ ๆ อีกหนึ่งตัว เนี่ย! เขารู้อีกต่างหากว่าฉันชอบแต่งตัวสไตล์นี้ นอกจากนั้นยังมีเงินสดอีกตามเคยค่ะสายเปย์ที่แท้ทรู ให้ตายเหอะใครช่างกล้าเล่นตลกอะไรกับชีวิตฉัน ที่ช่อดอกไม้มีการ์ดใบเล็กด้วยนะคะ “ฉันจ้างเธอให้ใส่ชุดนี้ไปทำงาน อย่าลืมใส่นาฬิกาด้วยล่ะ” เห็นแบบนี้แล้วมันยิ่งทำให้งงไปอีก “ใครวะ?” พึมพำกับตัวเองก่อนจะเก็บของเข้ามาในบ้าน เมนูวันนี้คือเค้กช็อกโกแลต ข้าวผัดต้มยำทะเล สปาเก็ตตี้ขี้เมา ราดหน้าหมี่กรอบ ปูม้านึ่งมะนาว อื้อหือ... น้ำลายแตกของชอบฉันทั้งนั้นเลยค่ะ ไม่รอช้าอีนี่ซัดกระจาย อิ่มจนพุงกางเลยทีเดียว ครืด...ครืด... ปลายสายคือโมเดลค่ะ “ว่าไงมึง” (โอ้โห!! สวรรค์ของกูกว่าจะติดต่อมึงได้) “โทษที กูเพิ่งฟื้นไข้อ่ะ” (พวกกูไปหามึงเห็นปิดบ้านเงียบรถก็ไม่อยู่) “นักรบเอาไปใช้อะ อย่าโกรธคนสวยเลยนะ คิกคิก” (สวยตายแหละอีเตี้ย! ฮ่า ๆ) “สัส! คืนนี้ไปร้านกันดิกูเลี้ยงเอง” (โอเค รู้เรื่อง) คุยกันต่ออีกนิดหน่อยก็วางสายค่ะ จากนั้นก็อาบน้ำแต่งตัวใหม่ ถ้าฉันใส่ชุดนี้เขาคนนั้นจะปรากฏตัวให้ฉันเห็นไหมนะ? นี่เป็นคำถามที่ฉันถามกับตัวเองในกระจก เอาวะ! ไม่มีอะไรเสียหายนี่ เขาก็บอกชัดเจนว่าจ้างฉันใส่ แต่งหน้าอ่อน ๆ ปล่อยผมยาวสยายไปถึงกลางหลังแต่ปากต้องแดงนะคะไม่งั้นไม่มีแรงร้องเพลง หยิบชุดที่เขาซื้อให้มาใส่ลุคนี้ฉันแซบมากบอกเลย เอวเป็นเอว ตูดเป็นตูด เรื่องนมไม่ต้องพูดถึงแม่ให้มาเยอะอยู่แล้ว วันนี้ต้องโบกแท็กซี่ไปเองเพราะนักรบเอารถฉันไปเรียน จะให้ฉันเอามอไซม์มันแว้นมาทำงานน่ะเหรอบอกเลยไม่มีทาง มาถึงผับตั้งแต่หัววัน เพราะมันยังไม่ถึงเวลาเปิด “กูตาฝาดไหมวะ วันนี้มึงมาเร็ว” อีกีวี่เอ่ยถามเมื่อเห็นหน้าฉัน “ไม่เห็นหลายวันเป็นไร ไม่สบายเหรอ” มินนี่ถามขึ้นมาอีกคน “เออดิ แย่เลยว่ะ” “เพลา ๆ ลงบ้างนะ” “โธ่วี่ กูยังไม่ได้ทำอะไรเลย” “มึงไม่มาหนุ่ม ๆ ถามหาตรึมจ้ะ!!” “คนมันสวยช่วยไม่ได้” ตอบอย่างมั่นใจพลางสะบัดผมใส่มันเบา ๆ “ย่ะ! อีแรด” “ฮ่า ๆ เดี๋ยวกูไปดูความเรียบร้อยก่อน” “เออ” ปลีกตัวออกมาว่าจะไปหาผู้จัดการร้านสุดสวยสักหน่อย แต่ระหว่างทางเดินมันต้องผ่านห้องที่ไอ้เฮียทำงานไง แอบเสียมารยาทนิดหน่อย มันเป็นห้องกระจก ชะโงกหน้าไปดูไม่เจอใครสักคน แต่กระป๋องเบียร์ ขวดเหล้าอะไรนี่เกลื่อนพื้นไปหมด บางทีเฮียก็สกปรกไปนะเห็นแล้วขัดหูขัดตาจริง ๆ คว้าทั้งไม้กวาดไม้ถูจัดการทำความสะอาดให้เกลี้ยงไม่รู้แหละฉันต้องได้ค่าจ้างเพิ่ม “เฮ้อ!! แบบนี้ค่อยเหมือนห้องของคนขึ้นมาหน่อย” บ่นพึมพำพลางปาดเหงื่อตัวเองไปมา (โป๊ก!) “กูไม่เหมือนคนตรงไหนไม่ทราบ?” “เฮีย!! เจ็บนะโว้ยเขกมาได้” รูปหัวตัวเองปอย ๆ ไม่รู้ว่ามาตั้งแต่เมื่อไหร่ “ใครใช้ให้มึงแอบด่ากูล่ะ” “หนูเปล่าสักหน่อยถ้าแอบเฮียต้องไม่ได้ยินนะคะ” “ย้อนเก่ง” “ก็มันรกจริงนี่ แลกกับค่าตั๋วหนังวันก่อนถือว่าหายกันแล้วนะ” ฉันว่าพลางยิ้มโชว์ฟันสวยไปที แต่ไอ้เฮียมันไม่ตอบค่ะจ้องหน้าฉันตั้งแต่หัวจรดเท้าแล้วอมยิ้มอยู่คนเดียว ขอบอกเวลามันยิ้มทีใจละลายมากแม่อีผิงแทบพุ่งเข้าใส่ หยอก ๆ “เป็นเด็กกูไหม? กูส่งเสียเลี้ยงดูมึงเอง” “...” “กูพูดจริงนะผิง” “เฮีย! หนูบอกว่าหนูไม่ขายไงผู้ชายอย่างเฮียเจอโคตรบ่อยเลยรู้ป่ะเห็นผู้หญิงเป็นของเล่นเหมือนกันหมด” “กูบอกตอนไหนว่ามึงขายตัว?” “อ้าว...เป็นเด็กเสี่ยนี่เขาไม่ต้องนอนอ้าขาให้เอาหรอกเหรอ” ฉันเริ่มหัวเสียแล้วบอกตรง ๆ อีเฮียแม่งจะเอาให้ได้เลย และไม่ใช่แค่เขานะที่พยายามโน้มน้าวฉันแบบนี้ “ยกเว้นมึง...” เผลอสบตากันนิ่ง ๆ แววตาเขาอ่านยากมาก ฉันไม่รู้จริง ๆ ว่าเขาต้องการจะสื่ออะไร “หลงเสน่ห์ หนูหรือไง” “เปล่า ... หลงนมมึงต่างหาก” เขาว่าพลางจ้องหน้าอกฉันตาไม่กระพริบเลย ไอ้เฮียไอ้หื่น!! “กรี๊ด... ไอ้เฮีย!! ไอ้โรคจิต!! ไม่คุยด้วยละโวะ!” แหกปากโวยวายยกใหญ่ก่อนจะหันหลังก้าวเท้าเดินออกจากห้องแต่ก็ถูกรั้งไว้อีก หมับ! เฮียเบสคว้าเอวฉันไว้จนตัวฉันชนเข้ากับแผงอกของเขาเต็มแรงกลิ่นน้ำหอมจาง ๆ ฟุ้งกระจายไปทั่วบริเวณห้อง “กูพูดจริงนะ” สีหน้าแววตาเขาดูจริงจังมาก “อันไหนล่ะคะที่ว่าจริง” ฉันจ้องหน้าเขากลับไปบ้าง เฮียเบสรั้งเอวฉันไว้ในอ้อมกอด มองใกล้ ๆ เขาเป็นผู้ชายที่มีเสน่ห์มากเลย “หัวใจมึงเต้นแรงดีเนอะ” ตึกตัก ตึกตัก ... “...” อีผิงใบ้รับประทานค่ะ ไม่เคยอยู่ในสถานการณ์แบบนี้ “นะหนู...อุ๊ป!” เสียงของฉันขาดหายไปพร้อมกับจูบที่ไม่เคยคุ้น รสจูบที่เฮียมอบให้มันหวานมากแต่ฮือ... จูบแรกของฉันเลยนะ เฮียเบสถอนจูบออกแล้วมองหน้าฉันนิ่ง ๆ “ถือว่ากูจองมึงแล้วนะ” ปลายนิ้วปัดปอยผมให้ฉันอย่างอ่อนโยน เจอช็อตนี้ไปอีผิงยอมสยบค่ะ “ฮะ เฮียต้องการอะไรกันแน่” “ต้องการมึงไง เป็นคนของกูนะ สัญญาจะไม่ทำอะไรจนกว่าจะพร้อม” “พร้อมอะไรเหรอคะ หนูไม่เข้าใจ” “ไม่เข้าใจน่ะดีแล้ว รู้แค่ว่ามึงเป็นผู้หญิงของกูก็พอ” “หนูเป็นแค่พนักงาน คนอื่น ๆ จะมองไม่ดีได้นะคะ” “รู้แค่มึงกับกูก็พอแล้วคนอื่นก็ช่างหัวมันสิ!” “...” คนในความลับสินะ ฉันมองเขาด้วยความรู้สึกที่หลากหลายไม่รู้สิมันอธิบายไม่ถูก “หนูไม่เป็นเมียน้อยใครหรอกนะวันดีคืนดีเมียเฮียโผล่มาหักคอหนูทำไง” คิดได้อย่างนั้นฉันจึงรีบค้านขึ้นทันที “กูไม่เคยมีเมียครับ แต่อีกเดี๋ยวไม่แน่... ไปทำงานได้แล้ว ก่อนที่กูจะจับมึงย...คาห้องโง่ ๆ นี่” “อะ ไอ้เฮีย ไอ้บ้า ไอ้โรคจิต!!” หึ้ย! อีเฮียคนห่ามมันกลับมาแล้วค่ะ เมื่อกี้ยังดูอ่อนโยนอยู่เลย ฉันคงตาฝาดไปแน่ ๆ รีบจ้ำเท้าออกมาให้ไวอีเฮียมันยิ่งผีเข้าผีออกอยู่ด้วย เกิดมันจับฉันย...ขึ้นมาจะทำไง ตาย ๆ มีผัวไม่ทันตั้งตัวแน่นอน อีผิงเอ้ยทำไมถึงมีแต่เรื่องประหลาด ๆ เกิดขึ้นกับฉันนะ ไหนจะเรื่องนาฬิกา ชุดนี่ก็อีก ไอ้เฮียโรคจิตอีก โอ๊ย! ประสาทจะเสีย คืนนี้ต้องรู้ให้ได้ว่าคนคนนั้นเป็นใคร รู้จักขนมผิงน้อยไปซะแล้ว

Free reading for new users

Scan code to download app

App Store Google Play

Facebookexpand_more