Secret love Episode-๑๒

1537 Words

ย้อนไปวันเกิดเหตุ ฉันกำลังจะกลับบ้านค่ะระหว่างที่กำลังจะเดินออกไปหานักรบมีผู้หญิงคนหนึ่งเดินชนฉัน เธอคนนั้นถามว่าฉันชื่ออะไรแค่นั้นแล้วเธอก็เดินจากไปเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น เลิกสนใจเธอก่อนจะรีบสาวเท้ายาว ๆ ไปหาน้องที่จอดรถรออยู่ วันนั้นนักรบเป็นคนขับค่ะ นางให้เหตุผลว่าดึกมากแล้วฉันทำงานหนัก ด้วยความเหนื่อยล้าฉันจึงยอมรับข้อเสนอของน้องอย่างโดยดี หลังออกจากผับได้ไม่นานจู่ ๆ ก็มีรถคันหนึ่งขับปาดหน้าอย่างกระชั้นชิดทำให้รถเสียหลักพุ่งข้ามเลน ทกอย่างมันเกิดขึ้นเร็วมาก ฉันบาดเจ็บเล็กน้อยแต่นักรบถูกอัดติดอยู่กับซากรถอาการสาหัส ตอนนี้ก็ผ่านมาเกือบเดือนแล้วคุณหมอบอกว่าปลอดภัย แต่ทำไมนะถึงยังไม่ยอมฟื้นสักทีบอกตามตรงว่าฉันกลัวมากกลัวที่จะเสียน้องไป... กลัวที่จะอยู่คนเดียว มันมืดแปดด้านไปหมดมันเคว้งคว้างมองไปทางไหนก็ไม่เห็นใครเคียงข้างกาย ชีวิตฉันเหลือแค่นักรบคนเดียวเท่านั้น เหมือนคนจิตตกไปเลยก็ว่าได้ค่ะ ในทุก ๆ วันจะมีคนมาส่งอาหารให้ฉันตลอดพร้อมกุหลาบหนึ่งดอก บางวันก็มีคนมายืนเฝ้าหน้าห้องราวกับว่าเป็นบอดี้การ์ดส่วนตัวของฉันมันเกิดความสงสัยนะคะ แต่ก็ไม่มีกระจิตกระใจมาคิดเรื่องอื่นหรอกนอกจากคนที่นอนป่วยอยู่ตรงหน้า บริเวณรอบร่างกายรายล้อมไปด้วยเครื่องมือแพทย์สายระโยงระยางเต็มไปหมดเห็นแล้วสงสารคงเจ็บปวดหน้าดู ร้องไห้จนผล็อยหลับไปแต่ตื่นมาก็ต้องตกใจกว่าที่จู่ ๆ มาอยู่บนที่นอนกับเฮียซะงั้น มันหน้าแปลกตรงที่ฉันกลับรู้สึกอบอุ่น รู้สึกปลอดภัยเวลาที่อยู่ใกล้เขา เฮียคนห่ามที่ฉันเคยเห็นตอนนี้กลายเป็นผู้ชายอบอุ่นอย่างไม่น่าเชื่อ “จ้องขนาดนี้จับกูทำผัวเลยก็ได้นะ” เพล้ง! ฉันขอคืนคำพูดก่อนหน้านี้ค่ะ “เหอะ! หลงตัวเอง” “อีกหน่อยมึงก็ต้องหลงกู” “ปล่อยได้แล้วหนูอยากอาบน้ำ” เขาไม่ตอบแต่ก็ยอมปล่อยกอดนะคะ ก่อนจะหยิบมือถือโทรหาใครบางคน “นี่ห้องของเฮียเหรอพาหนูมานอนทับที่ใครหรือเปล่า” ฉันพูดออกไปตามความคิด อีเฮียมันจะไม่มีใครจริง ๆ เหรอไม่น่าเชื่อ (โป๊ก!) “มึงนั่นแหละคนแรกที่กูนอนด้วย นอนกอดกูทั้งคืนแล้วอย่าลืมรับผิดชอบด้วยล่ะกูเสียหาย” พูดออกมาได้หน้าตายมาก “เฮีย...หนูหิว” “มีแต่ไข่กูกินไหม?” “โวะ! จริงจังนะเนี่ยหนูไม่คุยด้วยแล้ว” “ฮ่า ๆ” เดินผิวปากเข้าห้องน้ำอย่างอารมณ์ดี ไหน ๆ ก็มีโอกาสแล้วขอเสียมารยาทสำรวจห้องเขาหน่อยก็แล้วกัน มีหนึ่งห้องนอนหนึ่งห้องครัวค่ะแต่ใหญ่และกว้างมากมีห้องนั่งเล่นตรงกลางด้วย สะอาดมากแต่เสียอย่างเดียวสีอึมครึมไปหมด มองไปทางไหนมีแต่สีดำ ไม่สบายตาเอาซะเลยขนาดที่นอนยังเป็นสีดำเลยค่ะ ดำไปหมดเลยทีเดียว . ผลัก! “อ๊ะ! เฮียหนูตกใจหมด” หันหลังกลับมา หน้าสวย ๆ ของฉันกระทบเข้ากับแผงอกไอ้เฮียเต็ม ๆ อื้อหอม “เดินหาเมียกูหรือไง” ดูปากเขาสิคะ “ถ้าหนูบอกว่าใช่ล่ะ” “อีหนูโง่! มึงต้องส่องกระจกครับถึงจะเจอเมียกู” “...” ยิ้มค่ะ ไอ้เฮียมันยิ้มอีกแล้ว ใจอีผิงจะละลาย หมับ! “มองหน้าแบบนี้...คิดอะไรกับกูป่ะเนี่ย” ตึกตัก ตึกตัก ตาย ๆ ทำไมใจเต้นแรงแบบนี้นะ “ปะ เปล่าสักหน่อย เฮียมั่วแล้ว” “เหรอครับน้องขนมผิงคนสวย” เขาว่าก่อนจะโน้มใบหน้าเข้ามาหาฉันจนริมฝีปากเราเกือบจะแนบชิดติดกัน ก๊อก ก๊อก ก๊อก เสียงเคาะประตูทำให้ฉันหลุดจากภวังค์ทันที “รอตรงนี้ ห้ามออกมานะ” “ค่ะ” ขานรับอย่างเข้าใจไม่นานเฮียก็เดินกลับมาพร้อมกับถุงใบหนึ่ง “นี่ของมึงไปอาบน้ำได้แล้ว” ฉันรับมาเปิดดูมันคือเสื้อผ้าค่ะ มีครบเลยยันชั้นใน แถมยังรู้ไซส์ฉันอีกต่างหาก “เฮียรู้ได้ไงว่าหนูใส่...” “กูจับนมมึงเมื่อคืนไง กูเลยรู้” “อะ ไอ้เฮีย ไอ้บ้า หึ้ย!” รีบวิ่งเข้าห้องน้ำให้ไวนี่ฉันใช้ชีวิตอยู่กับคนโรคจิตหรือเปล่าเนี่ย “ฮ่า ๆ” เสียงหัวเราะโคตรสะใจเลยเหอะ ใช้เวลาอาบน้ำแต่งตัวแค่ไม่นานเปิดประตูออกมาไม่เห็นคนโรคจิตแล้วค่ะ เขาจะทิ้งฉันไว้แบบนี้ไม่ได้นะ มองไปรอบบริเวณก่อนจะเห็นแผ่นหลังของใครบางคนอยู่ริมระเบียง เขาใส่สูทผูกไทด์ กำลังคุยโทรศัพท์อยู่ สีหน้าเคร่งเครียดเชียวล่ะ เฮียเบสในลุคนี้ดูสุขุมและหน้ากลัวแปลก ๆ ไม่นานก็วางสายและเดินมาทางฉัน “...” “กูมีธุระด่วน มึงกลับเองได้ใช่ไหม?” “ค่ะ หนูจะไปหาน้องที่โรงพยาบาล” “กลับบ้านแล้วแต่งตัวไปเรียนซะ ไม่ต้องห่วงเรื่องนักรบกูจัดการให้หมดแล้วจะไม่มีใครมาทำอะไรมึงกับน้องได้อีก เข้าใจที่กูพูดไหม?” เขาเอ่ยด้วยท่าทางจริงจังจนฉันรู้สึกว่ามันมีอะไรบางอย่าง... “เพื่ออะไรคะ ตกลงเฮียต้องการอะไรกันแน่” ดูเหมือนตอนนี้เขาจะเป็นคนกำหนดชีวิตฉันเลยค่ะ “เพื่อมึงไงผิง ตอนนี้มึงเป็นผู้หญิงของกู เป็นเด็กดี อย่าดื้อเข้าใจไหม?” แววตาเขามันจริงใจมากฉันสัมผัสได้แต่ก็ไม่รู้ว่าทำไมต้องเป็นฉัน “หนูทำตัวไม่ถูก หนู...” “อยู่เฉย ๆ ก็พออย่าหาเรื่องให้ตัวเองเจ็บตัวอยู่ข้าง ๆ กูแบบนี้ไปตลอดเข้าใจไหม?” “จะพยายามเรียนรู้ให้เป็นแล้วกันนะคะ” ฉันตอบออกไปตามความคิด เฮียเบสคงไม่ได้โกหกแต่รู้สึกว่าเขายังบอกไม่หมดมากกว่า “สิ่งที่ตาเห็นอาจจะไม่ได้เป็นอย่างที่ใจคิดก็ได้ กูเชื่อว่ามึงเก่งพอทุกอย่างมันมีเหตุผลของมัน ขอเวลากูหน่อยนะ” เขาว่าก่อนจะดึงฉันไปกอดแน่นมาก ไม่รู้เพราะอะไรเหมือนกันทำให้ฉันกอดตอบเขา... กอดกันอยู่นานมากเหมือนต่างคนต่างชาร์จพลังให้กันเลยก็ว่าได้ “กูต้องไปแล้วนี่ของมึงกูให้ห้ามปฏิเสธเด็ดขาด! ใช้ชีวิตตามปกติ ให้กูผิดปกติคนเดียวก็พอ” “เฮ้อ! ขอเฮียคนอบอุ่นแบบเมื่อกี้หน่อยค่า” ฉันตะโกนเสียงดังใส่คนตรงหน้าอย่างไม่จริงจังมากนัก “มันวิ่งไปโน่นแล้ว มึงนี่จริง ๆ เลยไปได้แล้วอย่าลืมที่กูสั่งล่ะ” ออกคำสั่งแถมยังหอมแก้มฉันอีกด้วย ใจฉันเต้นไม่เป็นจังหวะแล้วคราวนี้ “ฮะ เฮียก็เหมือนกัน หนูไปก่อนนะมีอะไรโทรมานะคะ” “อืม ขับรถดี ๆ ล่ะ” ก้าวเท้าออกจากห้องด้วยความรู้สึกที่หลากหลาย ฉันกำลังหวั่นไหวหรือเปล่านะ? สิ่งที่เฮียให้มาก็คือคีย์การ์ด บัตรกดเงินสดสีทองหนึ่งใบและก็กุญแจรถหรู ลงมาถึงลานจอดรถกวาดสายตามองไปรอบบริเวณเพื่อมองหาเจ้าของกุญแจอันนี้ ไม่ได้ถามเฮียด้วยสิว่าคันไหน กดรีโมทดูแล้วกันไฟกระพริบคันไหนก็คันนั้นแหละ แต่ทว่าสายตากลับไปสะดุดเข้ากับบีเอ็มสีดำป้ายแดงคันหนึ่งซึ่งมีกุหลาบวางไว้ด้านหน้าหนึ่งช่อ ลองใช้รีโมทกดดูปรากฏว่าใช่จริง ๆ ด้วยค่ะ เปิดประตูหยิบดอกไม้เข้าไปด้านใน มีกลิ่นน้ำหอมจาง ๆ คละคลุ้งเต็มไปหมดฉันจำได้ว่ามันคือกลิ่นของเฮียเบส เบาะข้างคนขับมีเงินสดวางอยู่จำนวนหนึ่งมีกระดาษโน้ตด้วยนะคะ ดูตัวอย่าง ' รักนิรันดร์ ความรักที่มั่นคงตลอดไป ' “เฮียต้องการจะสื่ออะไรกันแน่” หยั่งเชิงดูหน่อยแล้วกัน ขับรถออกมาจอดแอบแถวซอยเล็ก ๆ อยากรู้ว่าเฮียเบสจะทำอะไร ยิ่งรู้จักเขามากเท่าไหร่ยิ่งรู้สึกว่าเขาลึกลับมากเท่านั้น ฉันต้องรู้ให้ได้ทีเขายังรู้ทุกความเคลื่อนไหวของฉันได้เลย รอไม่นานก็มีบิ๊กไบค์คันหนึ่งผ่านหน้าฉันไปด้วยความเร็วสูง เห็นแค่แวบเดียวก็จำได้แล้วว่าเป็นใคร กำลังจะขับรถตามไปแต่เสียงโทรศัพท์ขัดจังหวะขึ้นมาซะก่อน ปลายสายคือมิลินค่ะ “ว่าไงมึง” (มึงรีบมา นักรบฟื้นแล้ว) “กูจะไปเดี๋ยวนี้ขอบใจมาก” วางสายแล้วรีบมุ่งหน้าไปโรงพยาบาลทันที เรื่องของเฮียเอาไว้ก่อนแล้วกันถ้าเขาอยากให้ฉันรู้เดี๋ยวเขาคงมีวิธีของเขาเองแหละ

Free reading for new users

Scan code to download app

App Store Google Play

Facebookexpand_more