“ที่นี่...คืออะไรเหรอคะเฮีย” รถจอดสนิทคนข้าง ๆ ก็เอ่ยถามทันทีพร้อมกับสาดส่องสายตาไปทั่วบริเวณ
“ตามมาสิ”
ทำตามอย่างว่าง่ายเชียวครับไม่ค่อยอยากรู้เลย ระหว่างทางผู้คนทักทายผมเป็นจำนวนมาก ผู้หญิงมากมายกรูกันเข้ามาจนทำให้ผมกับเธอคลาดสายตากัน เพราะผมเดินเร็วมากไม่อยากให้ใครรู้ว่าเธอมากับผม วิธีนี้คงเวิร์คสุด หันไปเห็นอีกทีเธอโดนผู้ชายกลุ่มหนึ่งคว้าแขนไว้ ส่งซิกให้ไอ้สองคนนั้นจัดการทันที แล้วเข้ามารอเธอในห้องทำงาน ไม่รู้คิดผิดหรือเปล่าที่ตัดสินใจทำแบบนี้...
แกร่ก!
“เฮีย!! เดินโคตรไว ไม่วิ่งไปเลยล่ะ” มาถึงก็โวยวายเลยครับ
“มึงนี่เจ้าอารมณ์เหมือนกันเนอะ”
“ไม่โดนไอ้พวกนั้นคาบไปแดกก็ดีแค่ไหนแล้ว” ยังไม่ยอมหยุดโวยวายอีกครับ ไอ้สองตัวนี่ก็ยืนยิ้มเป็นหุ่นขี้ผึ้งเลย
“มึงเก่งไง เอาตัวรอดได้อยู่แล้ว”
เธอเงียบครับ แต่เบี่ยงสายตาไปจ้องไอ้ซีวิคกับบีเอ็มแทน
“พวกพี่หน้าคุ้น ๆ นะคะ” ไม่พูดเปล่าแถมยังจ้อง
