ผี-ซ่อน-ศพ

the 6th hide :: เมย์

H - I - D - E

ผี – ซ่อน – ศพ

รถแท็กซี่สีชมพูสดแล่นออกมาจากโรงเรียนสตรีวิทสารได้ไม่นานนัก เม็ดฝนได้กระหน่ำตกลงมาอย่างบ้าคลั่งราวกับจะมีพายุเข้ามายังไงยังงั้น ระหว่างการเดินทางไปยังมหาวิทยาลัยของเด็กสาวทั้งสอง พิมกลับเอาแต่เงียบไม่พูดไม่จาอะไรตั้งแต่ก้าวออกมาจากโรงเรียน ภาพนั้นยังคงแล่นไปมาอยู่ในหัวของเด็กสาวอย่างชัดเจน

หญิงสาวในชุดนอนสีขาวที่ยาวสยายไปจนถึงขาอ่อนของหล่อน ผมสีดำที่ยาวไปจนถึงก้นสะบัดไปมาตามแรงลมฝนที่กำลังจะโปรยปรายลงมา เธอจำมันได้ดีเลยทีเดียว ดวงตาสีดำข้างหนึ่งที่จ้องมองหญิงสาวท่ามกลางลมฝนนั้น สายตาที่เริ่มมีน้ำใส ๆ ไหลรินออกมาจากดวงตาข้างนั้น เค้าโครงหน้าและดวงตาคู่โตบวกกับริมฝีปากที่ดูน่ารักแบบนั้น เธอจดจำรอยยิ้มนั้นได้ดี

รอยยิ้มที่ปรากฏอยู่บนภาพถ่ายภายในห้องนอนของเธอ

จ๋า ....

เสียงเพลงภายในรถแท็กซี่คันเดิมยังคงเปิดแข่งกับเสียงฝนที่กำลังอาละวาดอยู่ด้านนอก ที่ปัดน้ำฝนโบกไปมาตามวิถีกลไกของเครื่องยนต์ที่ออกแบบมาเพื่อเช็ดรอยน้ำบนกระจก สายตาเหม่อลอยออกไปด้านนอกตัวรถ ไฟจราจรกำลังจะกลายเป็นสีเขียวในอีกไม่ช้า

ความคิดต่าง ๆ เริ่มผุดขึ้นมามากมายในหัวสมองของเด็กสาว ประโยคที่เธอได้ยินซ้ำไปซ้ำมาตั้งแต่ในฝันของเธอ จนมาถึงที่หลุมศพของเพื่อนสนิท วันนี้เธอได้ยินเสียงที่พูดประโยคประหลาดนั้นซ้ำกันถึงสองครั้งภายในวันเดียว หญิงสาวที่ปรากฏอยู่ในความฝันของเธอ ตอนนี้เธอคนนั้นได้มาปรากฏที่หน้าหลุมศพของตัวเองราวกับว่ารอคอยอะไรบางอย่าง รอยยิ้มที่ออกมาจากหล่อนช่างดูเย็นชานัก

อีก 10 ปีพิมต้องมาหาจ๋าใหม่นะ .... เพราะไม่อย่างนั้น จ๋าจะออกไปหาพวกพิมเอง

ประโยคนั้นเริ่มเข้ามาในหัวของเธออีกครั้ง เด็กสาวพยายามสะบัดความคิดบ้า ๆ นั้นออกก่อนที่จะเหลือบไปมองคู่หูที่ติดรถมาด้วยกัน แอร์จากเครื่องยนต์เย็น ๆ บวกกับไอฝนจากด้านนอกทำให้ปอยหลับไปตั้งแต่เมื่อไรไม่รู้ เด็กสาวส่ายหัวเบา ๆ ก่อนที่จะมองออกไปนอกหน้าต่าง ภายในรถยังคงไร้ซึ่งเสียงการพูดคุยระหว่างผู้โดยสารและคนขับ จะมีก็แต่เสียงเพลงที่เปิดดังกระหึ่มอยู่อย่างนั้น

เวลาผ่านไปราวหนึ่งชั่วโมงเศษ แท็กซี่สีชมพูค่อย ๆ จอดเทียบท่ายังป้ายรอรถประจำทางหน้ามหาวิทยาลัยของหญิงสาวทั้งสอง ฝนค่อย ๆ หยุดสนิทลง เด็กสาวคนหนึ่งตื่นขึ้นมาจากภวังค์ของความฝัน เธอรีบควักกระเป๋าสตางค์ออกมาจากกระเป๋าพัลวัน

“ ไม่ต้องหรอก พิมจ่ายให้ละ ” เด็กสาวส่งยิ้มกับกิริยาของเพื่อนตรงหน้า เด็กสาวรีบสาวเท้าลงจากรถด้วยความขวยเขิน รีบเก็บกระเป๋าสตรางค์กลับเข้าที่เดิม

“ เลิกเรียนกี่โมงล่ะ? ” เด็กสาวถามขึ้น ก่อนที่จะมาหยุดที่หน้าตึกของคณะวิทยาการ มือทั้งสองก็ยังคงจัดแต่งการแต่งตัว

“ ประมาณสี่โมงครึ่งน่ะ .... ” หญิงสาวตอบสั้น ๆ ก่อนที่จะหยิบหนังสือเคมีออกมาจากกระเป๋า

“ ปอยเลิกค่ำล่ะ วันนี้พิมกลับไปก่อนเลยก็ได้นะ .... ” ปอยโบกมือลาให้กับหญิงสาวตรงหน้าก่อนที่จะรีบสาวเท้าเข้าไปในตึก กลิ่นน้ำหอมของเด็กในคณะวิทยาการนี้ฟุ้งไปทั่วทั้งตึก สงสัยว่าพวกนี้คงรสนิยมเดียวกับปอยแหง ๆ

เมื่อส่งเพื่อนขึ้นตึกเรียนเป็นที่เรียบร้อยแล้ว เด็กสาวดูนาฬิกาข้อมือก่อนที่จะพบว่าเลยเวลาเรียนของเธอมาเกือบสิบนาทีแล้ว สีหน้าเริ่มตกใจก่อนที่จะรีบวิ่งผ่านตึกวิทยาการจัดการเข้าไปด้านในสุดของมหาวิทยาลัย ระหว่างการเดินที่เร่งรีบนั้นกลับทำให้หญิงสาวเผลอไปชนนักศึกษาคนหนึ่งที่ต่างก็รีบไม่แพ้กัน

“ เอ่อ ... ขอโทษค่ะ ” หญิงสาวรีบขอโทษขอโพยชายหนุ่มตรงหน้าเป็นการใหญ่ กองหนังสือของทั้งคู่หล่นกระจัดกระจายอยู่บนพื้น

“ ผมผิดเองครับ พอดีว่ารีบไปหน่อย ” ชายหนุ่มโยนความผิดให้ตัวเองก่อนที่จะรีบก้มเก็บหนังสือขึ้นมาและส่งให้หญิงสาว ทั้งสองหันมายิ้มให้กันก่อนที่จะรีบสาวเท้าไปยังตึกเรียน ชายหนุ่มผมรากไทรร่างสูงโปร่งนั้นได้แต่ยืนอมยิ้ม เมื่อนึกขึ้นได้ว่าเขาเข้าเรียนสายแล้ว ฝีเท้าของเขาจึงออกวิ่งอีกครั้ง ...

การเรียนการสอนผ่านไปราวสิบห้านาที หญิงสาวรีบวิ่งเข้าไปในห้องก่อนที่จะนั่งบนเก้าอี้ด้านหน้าพอดีกับโต๊ะของอาจารย์

“ ไปไหนมายัยพิม ... ทำไมมาสายนักล่ะ ” เด็กสาวร่างเล็กหันมากระซิบเพื่อนที่เพิ่งเข้ามาในห้อง เด็กสาวยิ้มเจื่อน ๆ ไม่ทันได้ตอบอะไรนอกจากรีบหยิบสมุดออกมาจากกระเป๋า

“ เอ๊ะ! ” หญิงสาวอุทานเสียงดังจนอาจารย์และนักศึกษาภายในห้องต่างเงียบกริบ จ้องมองที่มาของเสียงประหลาดนั้น

“ มีอะไรหรือเปล่า พิมมาฎา? ” อาจารย์ชายวัยใกล้เกษียนขยับแว่นเล็กน้อยเพื่อนรอคำตอบ

“ ไม่มีอะไรค่ะ ” หญิงสาวพูดเบา ๆ ก่อนที่จะอาจารย์จะถอนหายใจและเริ่มบรรยายต่อถึงสารเคมีต่าง ๆ ซึ่งฟังแล้วน่าหลับเป็นที่สุด หญิงสาวปาดเหงื่อก่อนที่จะจ้องมองหนังสือตรงหน้า

หลักการเงินเบื้องต้น .....

“ สงสัยต้องสลับหนังสือกับนายคนนั้นแน่ ๆ เลย ” พิมบ่นอุบอิบคนเดียวก่อนที่จะเริ่มจดรายละเอียดบนกระดานใส่สมุดโน๊ตสีขาว

เวลา 18.00 น.

“ วันนี้พอแค่นี้ก่อนนะ ... แล้วพรุ่งนี้เจอกันใหม่ที่เดิมนะสาว ๆ ” โค๊ชหนุ่มชมรมเชียร์ลีดเดอร์เสียงใสตะโกนออกมาอย่างหนักแน่นก่อนที่จะสั่งเลิกแถว สาว ๆ เชียร์ลีดเดอร์ต่างเดินเข้าล๊อคเกอร์ของตัวเองเพื่อเก็บของและกลับบ้านเช่นเดียวกับเมย์ หญิงสาวคณะการบัญชี

แอ๊ดดดด!

ประตูล๊อคเกอร์เริ่มเปิดออกช้า ๆ หญิงสาวดึงกระเปาหนังสีดำออกมาจากตู้พลันหยิบผ้าเช็ดตัวออกมาเพื่อที่จะเตรียมชำระร่างกาย ผ้าเช็ดตัวสีขาวถูดพาดบ่าอย่างบรรจงก่อนที่จะเดินเข้าไปยังห้องอาบน้ำของชมรม

“ อ้าว! ยังไม่กลับบ้านอีกเหรอ? ” หญิงสาวที่เดินสวนออกมาจากห้องน้ำพูดขึ้นอย่างเป็นมิตร มือหนึ่งจับผ้าเช็ดหน้าเอาไว้

“ ขออาบน้ำก่อนน่ะ วันนี้เมย์เหนอะตัวสุด ๆ ... แล้วโอ๋ยังไม่กลับเหรอ? ” เธอทักทายคู่สนทนาพร้อมกับคลี่ยิ้มหวานออกมา

“ โอ๋ก็จะกลับแล้วล่ะ ... เอาเป็นว่าพรุ่งนี้มาเจอกันที่เดิมนะตอนเรียนเสร็จ ” หญิงสาวผมบ๊อบนัดแนะสถานที่นัดพบก่อนที่จะเดินตรงไปหยิบกระเป๋าของหล่อนและเดินจากไป เธอมองตามเพื่อนออกไปก่อนที่จะสาวเท้าเข้าไปยังห้องอาบน้ำรวมของชมรม

หญิงสาวบางส่วนเดินสวนออกมาจากห้องอาบน้ำ บ้างก็กำลังเก็บของเพื่อออกจากชมรมเนื่องจากเวลานี้เย็นมากแล้ว แต่สำหรับเมย์ หญิงสาวที่ไม่กลัวอะไรกลับไม่คิดเช่นนั้น เวลาจะเย็นย่ำค่ำมืดเพียงใด เธอก็อยู่ที่นี่ได้ตลอด ราวกับว่านี่คือบ้านหลังหนึ่งของหล่อน เมย์เข้าไปในห้องอาบน้ำก่อนที่จะล๊อคประตูกระจกเอาไว้ ไอน้ำจากห้องต่าง ๆ ลอดผ่านประตูออกมาจนฟุ้งไปทั่วทั้งห้อง นี่คือเรื่องปกติที่เธอเจอเวลาอาบน้ำ

เสื้อของชุดเชียร์ลีดเดอร์ประจำมหาวิทยาลัยถูกปลดเปลื้องออกอย่างช้า ๆ จนตอนนี้หญิงสาวมีสภาพเปลือยเปล่าไร้ซึ่งการบดบังของเสื้อผ้า มือข้างหนึ่งหมุนฝักบัวจนมีน้ำไหลออกมาจากตัวของฝักบัว

“ น้ำอุ่น ๆ นี่มันช่างสบายดีจังเลยนะ ” หญิงสาวพึมพำกับตัวเองก่อนที่จะบรรจงชำระร่างกายอย่างช้า ๆ และสบายอารมณ์

หลังจากที่ตัวเริ่มเปียกได้ที่แล้ว มือข้างหนึ่งหยิบสบู่เหลวที่วางอยู่บนชั้นวางของในห้องน้ำขึ้นมาก่อนที่จะชโลมร่างกายจนฟองสบู่นั้นล่องลอยไปทั่วทั้งห้อง เสียงเพลงถูกฮัมขึ้นมาอย่างมีความสุข วันนี้เพื่อน ๆ ในชมรมต่างเดินออกไปจากชมรมนี้จนหมด รวมถึงโค๊ชฝึกด้วย

ภายในชมรมเชียร์ลีดเดอร์นั้นมีเพียงเมย์คนเดียวที่ยังอยู่ในห้องน้ำ เสียงฝักบัวยังคงดังขึ้นต่อเนื่อง เพลงถูกฮัมขึ้นแข่งกับเสียงฝักบัวภายในห้องน้ำ

แต่ทว่า ... กลับมีบางอย่างที่ทำให้เธอหยยุดชะงักเสียงลง

แอ๊ดดดด!!

เสียงเปิดประตูห้องน้ำรวมค่อย ๆ ดังขึ้นช้า ๆ และเงียบเสียงไป ....

ท่ามกลางไอหมอกจากน้ำอุ่นที่เปิดจนฟุ้งกระจายไปทั่วในห้องอาบน้ำรวม ‘บางอย่าง’ กำลังแฝงกายอยู่ภายใต้หมอกขาวนั้น จ้องมองหญิงสาวในห้องอาบน้ำอย่างไม่ละสายตา

บางอย่าง ... ที่รอคอยการแก้แค้นมานานนับสิบปี!!

________________________________________________________________________________________

TO BE CONTINUE

ขอโทษรีดเดอร์ทุกคนด้วยนะคราฟ

พอดีว่างานที่มหาวิทยาลัยยุ่งมากมายแล้วใกล้สอบละด้วยอ่า

ยังไงก็จะพยายามมาลงให้ไวที่สุดนะ

อย่าเพิ่งทิ้งกันไปซะก่อนล่ะ

O_O!