ละอองใจ

ตอนที่ 8/1

เลิกงานแล้วรัญนรารีบต่อรถไปยังไนต์คลับที่ได้นัดกับผู้จัดการไว้ คลับแห่งนี้ค่อนข้างใหญ่พอสมควร ลูกค้าที่มาใช้บริการมีตั้งแต่คนทั่วไป ไปจนถึงดาราและไฮโซ และในค่ำคืนนี้ภายในคลับยังคงคึกคักไปด้วยผู้คนที่มาเที่ยวดื่ม ชวนให้คิดถึงบรรยากาศที่เคยทำงานที่นี่ สถานที่แห่งนี้ให้ทั้งประสบการณ์และมิตรภาพโดยเฉพาะผู้จัดการซึ่งเป็นสาวประเภทสองที่ตอนนี้เดินตรวจงานอยู่ในขณะนี้

“พี่เบียร์สวัสดีค่ะ” รัญนรายกมือไหว้คนที่กำลังสั่งงานกับพนักงาน ท่าทางจริงจังของเขาเวลาสั่งงานกับพนักงานทำให้รัญนราอดยิ้มไม่ได้ ไม่บ่อยนักที่จะเห็นเขาทำหน้าเข้มแบบนี้ เพราะปกติพี่เบียร์จะใจดีกับลูกน้องมาก

“สวัสดีจ๊ะน้องเมย์ หายไปนานเลยพี่นึกว่าจะไม่กลับมาอีกแล้ว”

“กลับมาสิคะ” รัญนรากล่าวพลางคลี่ยิ้มน้อยๆ

“ที่กลับมารอบนี้แสดงว่าเดือดร้อนเรื่องเงินใช่ไหม?” อีกฝ่ายเอ่ยถามอย่างรู้ทัน รัญนราก็พยักหน้าหงึกอย่างยอมรับ เพราะเธอกับผู้จัดการค่อนข้างสนิทกันและคุยกันได้ทุกเรื่องอยู่แล้ว เมื่อก่อนจำได้ว่ามีหลายครั้งที่พี่เบียร์เคยช่วยเธอไว้เมื่อเจอลูกค้าที่รุกหนัก

“พี่เบียร์เก่งจังเลยค่ะ น่าจะไปเปิดสำนักทรงนะคะ” รัญนราหยอกแล้วหัวเราะคิก ก่อนจะถูกฝ่ามือใหญ่ของรุ่นพี่สาวยีหัวเบาๆ

“มีอะไรบอกพี่ได้นะ” รุ่นพี่คนสนิทบอกเธอด้วยน้ำเสียงใจดีจนเธออดที่จะโผเข้ามาสวมกอดผู้จัดการด้วยความซาบซึ้งไม่ได้ พี่เบียร์มักจะใจดีกับลูกน้องทุกคนเสมอ เห็นอกเห็นใจผู้อื่น เป็นความโชคดีของเธอที่ได้เข้ามาทำงานที่นี่ทำให้ได้รู้จักกับเขา

“แค่พี่เบียร์รับเมย์เข้าทำงานอีกครั้ง ถือว่าช่วยเมย์ไว้มากแล้วค่ะ ขอบคุณพี่เบียร์มากนะคะ”

“จ๊ะ ไปทำงานเถอะ”

“ค่ะ” เธอรับคำแล้วผละออกไปเปลี่ยนชุด จากนั้นออกไปเสิร์ฟเครื่องดื่มให้กับแขกคนสำคัญ ที่กำลังโบกมือเรียกเธออยู่ในขณะนี้

“มีอะไรให้ช่วยคะเสี่ย” ร่างเล็กในชุดเดรสสีดำเอ่ยถาม ภายหลังจากเดินมาถึงโต๊ะวีไอพีที่มีลูกค้าชายวัยกลางคนนั่งรวมอยู่สองถึงสามคน

“หนูเมย์หายไปนานเลย เสี่ยคิดถึงหนูจะแย่ ไม่มีใครชงเหล้าอร่อยเท่าหนูสักคนเลย” เสี่ยกำจรเอ่ยอย่างหยอกเอิน สายตาที่มองสาวน้อยในชุดเดรสรัดรูปฉายชัดความพึงพอใจ

รัญนราไม่ได้สนใจต่อสายตากรุ้มกริ่มของอีกฝ่าย เพราะเธอรู้จักมักจี่กับเขาอยู่แล้ว โชคดีของเธอคือชายวัยกลางคนกลุ่มนี้ไม่เคยลวนลามเธอเลย พวกเขากลับให้เกียรติเธอและยังให้ทิปหนักอีกด้วย จากนั้นลงมือจัดการชงเหล้าให้อย่างคล่องแคล่ว

“เมย์จะชงสุดความสามารถ ให้อร่อยหาใครใดเทียบเลยค่ะ แต่เสี่ยต้องให้ทิปเมย์หนักๆ หน่อยนะคะ” น้ำเสียงฉอเลาะและออดอ้อนที่เอื้อนเอ่ย เรียกเสียงหัวเราะชอบใจของเสี่ยกำจรได้ดีนัก

“ได้สิ แต่จะดีกว่านี้ถ้าหนู มาเป็นเด็กเสี่ย”

“ได้ไงคะ เมย์เคยบอกแล้วนี่คะว่าเมย์แค่ชง อย่างอื่นเมย์ไม่ทำค่ะ” เธอวางแก้วที่ผสมเรียบร้อยแล้วยื่นให้เสี่ย ก่อนจะผสมแก้วใหม่ให้เพื่อนๆ เขา พร้อมพูดคุยหยอกล้อเพื่อให้ลูกค้ารู้สึกสนุก

เสี่ยกำจรหัวเราะลั่นอย่างยอมแพ้ เพราะนี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่เขาหว่านล้อมสาวเสิร์ฟคนนี้ แต่คำตอบที่ได้กลับมาก็อย่างที่ได้ยิน เขาแมนพอถ้าผู้หญิงไม่เต็มใจเขาก็จะไม่บังคับ

“แต่ถ้าหนูเมย์เปลี่ยนใจ อย่าลืมโทรหาเสี่ยนะ” ยังมิวายจะเย้าหยอกอย่างอารมณ์ดี ซึ่งรัญนราก็หัวเราะคิกอย่างไม่ถือสาก่อนยิ้มหวานเอาใจให้อีกฝ่าย “ค่ะเสี่ย” เธอพยักหน้าก่อนจะเลี่ยงเดินออกไปเพื่อไปบริการโต๊ะอื่นต่อ แต่เมื่อเดินผ่านหน้าเคาน์เตอร์จู่ๆ ก็ถูกไหว้วานจากรุ่นพี่ที่รู้จักกันดีให้ไปช่วยดูแลแขกที่อยู่ชั้นบนของคลับ

“น้องเมย์ช่วยพี่หน่อยนะ?” รุ่นพี่สาวรูปร่างอ้อนแอ้นเข้ามากระซิบ พร้อมกับยื่นถาดให้เธอ รัญนรารับมาอย่างงงๆ พร้อมเอ่ยถาม

“มีอะไรคะ?”

“ช่วยไปดูแลลูกค้าที่ห้องวีไอพี 208 ชั้นบนให้หน่อยสิ พอดีพี่มีธุระด่วน” รุ่นพี่สาวบอกก่อนจะผละออกไปโดยไม่สนใจว่าเธอเต็มใจหรือไม่ รัญนรามองคนที่เดินจากไปแล้วไม่ได้เอ่ยคำใด เพราะเธอเจอเหตุการณ์แบบนี้บ่อยๆ อยู่แล้ว อาจเป็นเพราะเธอไม่เกี่ยงงาน เวลาใครต้องการความช่วยเหลือ ทุกคนมักจะมาหาเธอเสมอ

ร่างแบบบางในชุดเดรสสีดำกระโปรงสั้น ก้าวขึ้นบันไดเพื่อขึ้นไปยังชั้นสองรู้สึกตื่นเต้นเล็กน้อย ปกติเธอไม่เคยได้ขึ้นมาเสิร์ฟชั้นนี้หรอก ชั้นนี้ส่วนใหญ่จะเป็นลูกค้าวีไอพีกลุ่มนักธุรกิจมาคุยงานกัน และพี่เบียร์จะส่งเฉพาะพนักงานเสิร์ฟที่ค่อนข้างชำนาญและเอาใจลูกค้าเก่งเท่านั้น

ในที่สุดรัญนราก็มายืนอยู่ที่หน้าห้อง 208 ตามที่เพื่อนรุ่นพี่บอก ซึ่งตอนนี้บริเวณหน้าห้องมีการ์ดยืนเฝ้าหน้าประตูอยู่สองคน แต่ละคนตัวใหญ่บึกบึน หน้าตาเคร่งดุ รัญนราจึงคลี่ยิ้มให้ชายร่างใหญ่ทั้งสองพร้อมกับขออนุญาตเข้าไปบริการแขกในห้อง

“ดิฉันเป็นพนักงานบริการค่ะ” เธอกล่าว ขณะที่ชายในชุดสูทมองเธออย่างพินิจ ก่อนจะเปิดประตูให้เธอเข้าไป รัญนราถึงกับเป่าปากด้วยความโล่งอก เมื่อกี้ยอมรับว่าอึดอัดไม่น้อย นี่แขกพวกนี้คุยธุระลับเฉพาะหรือไงถึงต้องมีบอดี้การ์ดเฝ้าอยู่หน้าห้องด้วย

ทว่าเธอยิ่งรู้สึกตกใจหลายเท่าตัวเมื่อเห็นคนที่นั่งอยู่ในห้อง ร่างเล็กถึงกับยืนแข็งทื่อไปชั่วอึดใจ มองชายในชุดสูทสามถึงสี่คนกำลังนั่งคุยกันในท่าสบาย ซึ่งทุกคนล้วนแต่เป็นคนที่เธอรู้จัก เพิ่งรู้สึกโล่งใจได้ไม่ถึงวิกลับอึดอัดยิ่งกว่าข้างนอกเป็นพันเท่า

*************