ไม่ใช่แค่น้ำคำที่ทำให้ขวัญจิราเจ็บปวด นาทีต่อมากันต์กวีก็ลากร่างบางไปยังกระจกบานใหญ่ ก่อนจะเค้นเสียงลอดไรฟัน ตอกย้ำให้ขวัญจิราเจ็บปวดครั้งแล้วครั้งเล่า
“คุณดูสารรูปคุณก่อนสิน้ำผึ้ง ตาบวมช้ำ หน้าจืดไม่ต่างจากเด็กบ้านนอก รูปร่างผอมกะหร่อง มีหน้าอกไม่ต่างจากไม้กระดาษ เรียกได้ว่ามีส่วนไหนที่เร้าใจผมเลย แล้วคุณคิดว่าผมอยากนอนกับคุณยังงั้นหรือ แค่ที่ทำไปเมื่อไม่กี่ชั่วโมงที่ผ่านมา ผมก็กล้ำกลืนฝืนทนมากพออยู่แล้ว”
ขวัญจิราร่ำไห้อย่างหนักด้วยความเสียใจ ให้กันต์กวีตบหน้าเธอเสียดีกว่าให้เขาด่าเธอเช่นนี้
“สารเลว! ฉันเกลียดแก”
“ดีแล้วที่คุณเกลียดผม เพราะหากคุณบอกว่ารัก! ผมคงต้องเข้าวัดทำบุญล้างซวยถึงเจ็ดวัดเจ็ดวา”
กันต์กวีเค้นเสียงเยาะ ใบหน้าคมเข้มยิ้มเหยียดคนในอ้อมแขนตลอดเวลา
“เลว! เลวที่สุด”
“ขอบคุณที่ชมนะน้ำผึ้ง” กันต์กวียิ้มเยาะ ไม่รู้สึกรู้สาที่ถูกด่าครั้งแล้วครั้งเล่า
“เท่าไร? คุณเ
