บทที่ 7
1141 Words
กันต์กวีรู้ว่าคลื่นความสุขสมกำลังเคลื่อนตัวมาใกล้แล้ว จึงสอดฝ่ามือทั้งสองเขาไปฟอนเฟ้นบีบขย้ำทั่วสะโพกผายมน พลางยกสะโพกให้แนบชิดกับเขามากยิ่งขึ้น ขณะโรมรันจวนจ้วงในจังหวะสุดท้ายจนเม็ดพันธุ์อุ่นวาบของเขาแตกพร่าทั่วกลีบดอกไม้หวานฉ่ำส่งให้เขาและขวัญจิราลอยละล่องไปพบกับสรวงสวรรค์พร้อมๆ กัน
กันต์กวีทรุดฮวบซาซบอยู่กับลำคอระหง ฟังเสียงหอบหายใจกระเส่าของกันและกันหลังจากศึกรักเพิ่งผ่านไปหยกๆ พอผ่อนลมหายใจให้เป็นปกติได้แล้ว ชายหนุ่มก็ผงกหน้าขึ้นกดจุมพิตทั่วเรียวปากอิ่มแดงช่ำ ก่อนจะเปล่งวาจาบอกขวัญจิรา ในถ้อยคำที่ไม่เคยพูดกับผู้หญิงคนไหนมาก่อน
“น้ำผึ้ง คุณทำให้ผมมีความสุขมากที่สุด”
กริ๊งๆๆๆ
เสียงโทรศัพท์มือถือที่ดังขึ้นในยามดึกสงัด ปลุกให้กันต์กวีต้องตื่นจากการนอนกอดร่างบางระหงหอมละมุนบนเตียงหนานุ่ม ซึ่งเขาไม่เคยให้หญิงใดย่างกรายเข้ามานอนบนเตียงนี้มาก่อน
มือใหญ่เอื้อมไปหยิบโทรศัพท์มาจากโต๊ะเล็กข้างเตียง พอเห็นเบอร์โทรที่โชว์บนหน้าจอโทรศัพท์ก็พ่นลมออกจากปากด้วยความหงุดหงิดใจ
“ไอ้เมท”
กันต์กวีพึมพำออกมาเบาๆ ไม่อยากรับโทรศัพท์ของเพื่อนเลยให้ตายเถอะ! แต่เมื่อไม่อาจเลี่ยงได้จึงจำต้องกดรับในที่สุด
“ว่ายังไงไอ้เมท โทรมาทำไมดึกดื่น ไม่รู้หรือยังไงวะว่ากำลังรบกวนคนกำลังนอนอยู่”
เมื่อไม่อยากทำในบางสิ่งบางอย่าง กันต์กวีจึงแกล้งทำเป็นลืม และตะคอกต่อว่าเพื่อนรักไปเช่นนั้น แต่โกเมทและเพื่อนๆ อีกห้าคนไม่ลืม และอยากเสียเงินล้านเต็มแก่แล้ว
“เฮ้ย! ไอ้กวี อย่ามาทำเสียงดุใส่กูนะโว๊ย ตอนนี้พวกกูรอมึงอยู่หน้าห้องมาเปิดประตูให้พวกกูเดี๋ยวนี้”
คำพูดของโกเมททำเอากันต์กวีต้องดีดตัวจากที่นอนทันที ส่งผลให้คนที่นอนหลับอยู่บนเตียงต้องขยับกายพลิกตัวนอนหงายปรือตามองแล้วเอ่ยถามด้วยความงุนงง
“เช้าแล้วหรือคะคุณกวี”
“ยัง นอนต่อได้แล้ว”
กันต์กวีตอบเสียงห้วน มั่นใจว่าเพื่อนๆ ของเขาต้องได้ยินเสียงของขวัญจิราอย่างแน่นนอน ชายหนุ่มผุดลุกขึ้นจากเตียงนอน แล้วเดินออกมาคุยโทรศัพท์ตรงระเบียงหน้าห้องนอน
“ไอ้เมท พวกมึงพากันกลับไปได้แล้ว พรุ่งนี้ค่อยเอาเงินมาให้กู”
“ไม่ได้ พวกกูต้องการเห็นว่ายายแว่นถูกมึงเผด็จศึกหรือยัง และอยากเห็นกับตาว่าตอนนี้ยายแว่นนอนอยู่บนเตียงของมึงหรือเปล่า”
โกเมทเอ่ยตอบอย่างเห็นเป็นเรื่องสนุกที่สุด
“เมื่อสักครู่มึงก็ได้ยินเสียงน้ำผึ้ง...เอ่อเสียงยายแว่นแล้วนี่หว่า ยังอยากมาดูอีกทำไมวะ”
กันต์กวีค้านออกมาด้วยความโมโหเพื่อนรัก ที่ต้องการเห็นขวัญจิรานอนเปลือยกายบนเตียงเขาให้จนได้
“ยายแว่นชื่อน้ำผึ้งหรือวะ อุแหม! ชื่อหวานชะมัด ว่าแต่นายกระเดือกยายแว่นลงหรือเปล่าวะ อย่าบอกนะว่าหวานแต่ชื่อ แต่ตัวจริงกระเดือกไม่ลง”
“ใครว่า น้ำผึ้งหวานไปทั้งตัวต่างหากล่ะ” กันต์กวีงึมงำตอบอยู่ในลำคอเบาๆ
“ไอ้กวี! มึงพูดว่าอะไรนะ กูได้ยินไม่ชัด” โกเมทร้องประท้วง ฟังไม่ชัดว่าเพื่อนรักพูดว่าอย่างไรบ้าง
“เออ ไม่มีอะไร พวกมึงกลับบ้านได้แล้ว กูง่วง กูจะนอนต่อ” กันต์กวีไล่เพื่อนรัก แต่โกเมทมีหรือจะยอมทำตามง่ายๆ
“ไม่ได้! พวกกูต้องการเสียเงินหนึ่งล้าน เพื่อแลกกับการเห็นยายแว่นนอนอยู่บนเตียงของมึงในตอนนี้”
“เดี๋ยวกูส่งรูปไปให้ดูเป็นหลักฐาน” กันต์กวีเริ่มพูดกับเพื่อนรักเสียงดังกว่าเดิม
“ไม่ได้!” โกเมทยังยืนยันคำเดิม ก่อนจะเอ่ยพูดต่อ “มึงเคยได้ยินไหมไอ้กวี สิบปากว่าไม่เท่าตาเห็น เพราะฉะนั้นมึงมาเปิดประตูห้องให้พวกกูเดี๋ยวนี้ พวกกูต้องการเห็นกับตา จะได้จ่ายเงินล้านได้สบายใจหน่อย”
“อุวะ! พวกมึงพูดไม่เข้าใจหรือยังไงวะว่าเดี๋ยวกูส่งรูปไปให้ดู” กันต์กวีตะโกนตอบอย่างโมโหจัด พร้อมกับเอ่ยดักคอเพื่อนรักว่า
“พวกมึงห้ามเข้ามาเด็ดขาด ใครเข้ามาในห้องของกู งานนี้กูเตะไม่เลี้ยง”
“อุวะ เกิดอะไรขึ้นกับมึงวะไอ้กวี”
โกเมทเกาหัวแกร็กๆ ด้วยความงุนงง และใช่ว่าจะมีแค่เพียงเขาเท่านั้นที่เกิดอาการแปลกใจกับท่าทีของกันต์กวี บรรดาเพื่อนๆ ทั้งห้าคนที่ได้ฟังเสียงการสนทนาระหว่างเขากับกันต์กวีก็เกิดอาการงุนงงไม่แพ้กัน
“มึงรออยู่หน้าห้องนั่นแหละไอ้เมท อีกห้านาทีกูจะส่งรูปไปให้ดู” กันต์กวีย้ำเสียงเข้มอีกครั้ง พร้อมกับกดวางสายทันที
การสนทนากับเพื่อนรักด้วยน้ำเสียงค่อนข้างดัง และตอนเดินออกไปยังระเบียงนอกห้องนอน กันต์กวีก็ดันลืมปิดประตูกระจก น้ำเสียงที่ตะโกนพูด ตะโกนต่อว่าเพื่อนรักเสียงดังได้ปลุกให้ขวัญจิราตื่นจากการหลับใหล
และได้รับรู้ในบางถ้อยบางคำที่กันต์กวีได้สนทนากับเพื่อนรัก ซึ่งมันทำให้หญิงสาวเริ่มรู้แล้วว่าตนเองกำลังตกเป็นหมากตัวหนึ่งในเกมที่กันต์กวีกับเพื่อนๆ ของเขากำลังเล่นสนุกร่วมกัน
พอชายหนุ่มเดินกลับเข้ามาในห้องนอนอีกครั้ง หญิงสาวก็แกล้งทำเป็นนอนหลับเหมือนเดิม ด้วยอยากรู้ว่ากันต์กวีจะทำอย่างไรกับหมากตัวนี้!
“บ้าชะมัด!”
กันต์กวีสบถลั่น ยกมือเสยผมตัวเองจนยุ่งเหยิงไปหมด เมื่อทอดสายตาเห็นขวัญจิรานอนเปลือยกายคว่ำหน้าอยู่บนเตียงใหญ่ของเขา
“เราจะถ่ายภาพนี้ส่งไปให้ไอ้เมทยังงั้นหรือ”
มือใหญ่เอื้อมไปลูบไล้ตั้งแต่ต้นคอระหงผ่านลาดไหล่เล็ก แผ่นหลังเนียนนุ่มมือจนกระทั่งมาถึงสะโพกผายมนที่เขาชอบฟอนเฟ้นมากเป็นพิเศษ
“ไอ้กวี แกจะถ่ายภาพนี้ส่งให้ไอ้เมทและคนอื่นๆ ไม่ได้”
กันต์กวีตัดสินในได้ในที่สุด จากนั้นก็ดึงผ้าห่มผืนหนามาห่มปกปิดเรือนร่างงามสล้างของขวัญจิราจนถึงลำคอ ก่อนจะถ่ายภาพสองสามภาพเพื่อส่งไปให้เพื่อนๆ
- Writer
