เจ้าของเกียร์...เมียวิศวะ

ความเมาเป็นเหตุ

“อันดา แกกลับเองไหวเหรอ? ให้พวกฉันนั่งแกร็บแท็กซี่ไปส่งมั้ย” มาร์ชเอ่ยถามอันดาด้วยความเป็นห่วง ด้วยสภาพเมา แต่ก็พอมีสติอยู่บ้าง

สภาพของอันดาในตอนนี้เมาได้ที่ แต่ก็พอมีสติอยู่บ้าง และอีกอย่างคอนโดของอันดาอยู่ห่างจากผับไม่ไกลมากนัก และเป็นประจำที่เวลาเธอมาดื่มก็มักจะเรียกแกร็บที่รู้จักให้มารับเป็นประจำ

“ไม่เป็นไร รบกวนพวกแกเปล่า ๆ พวกแกก็กลับแกร๊บแท็กซี่นี่” น้ำเสียงยานคางของอันดาตอบกลับเพื่อนรัก เธอโบกมือลาเพื่อนรักของตัวเอง และหันหน้าเดินออกจากผับให้ช่วงดึกของวัน เพื่อเดินไปขึ้นแกร็บคาร์ที่เธอเรียกให้มารับ

“คนสวยจะกลับแล้วเหรอครับ” ยังไม่ทันที่ร่างบางจะได้ก้าวเดินออกจากผับ ข้อมือเล็กของเธอถูกมือหนาของผู้ชายคนหนึ่งจับเอาไว้เสียก่อน

“ปล่อยมือฉันนะเว้ย!!” ร่างบางของอันดาเริ่มโวยวายขึ้น เธอพยายามสะบัดมือของตัวเองให้หลุดจากการจับของผู้ชายหน้าปลวกตรงหน้าเต็มแรง

“ถ้าอยากให้ปล่อย ดื่มแก้วนี้ก่อนสิครับ” แก้วเหล้าสีอำพันถูกยื่นตรงหน้าอันดา รอยยิ้มหว่านเสน่ห์ที่ไร้เสน่ห์ของผู้ชายคนนี้ ทำให้หญิงสาวแทบอ้วก

“เสร่อ!!”

“ปากแจ๋วจังครับ แต่ผมพูดจริงนะครับ ถ้าคนสวยไม่ดื่ม ผมก็ไม่ปล่อย”

“งั้นเอามา รำคาญ” เพื่อตัดความรำคาญใจ อันดาตอบตกลงยกแก้วเหล้าสีอำพันขึ้นดื่มพรวดเดียวหมด พร้อมกับวางแก้วกระแทกกับโต๊ะอย่างแรงตามอารมณ์หงุดหงิดของเธอ

“เก่งจังครับคนสวย”

“หมดแล้ว รีบปล่อยมือฉัน ถ้านายไม่อยากเจ็บตัว”

“โอเคครับ ปล่อยก็ได้ เพราะตอนนี้ผมยังไม่อยากเจ็บตัว แต่อยากเจ็บ...” ชายแปลกหน้ารีบปล่อยมือของอันดาทันที พร้อมกับชูมือทั้งสองข้างของตัวเองขึ้นตรงหน้าของเธอ

“คิดไปเองเก่งเหลือเกินพ่อคุณ หน้าเหมือนปลาดุกชนสันเขื่อน” เมื่อหลุดจากพันธนาการของผู้ชายหน้าปลวก ร่างบางจึงรีบเดินออกจากตรงนั้นทันที

“เมาใช้ได้!!” เสียงหวานพึมพำกับตัวเองเบา ๆ เธอเดินโซซัดโซเซออกจากผับ โดยไม่รอให้เพื่อนรักพูดหรือถามอะไรต่อ เนื่องจากตอนนี้เธออยากนอนเต็มทีแล้ว

ตุบ!! อันดาพยายามเดินออกจากผับให้เร็วที่สุด แต่ยิ่งเร่งเดินเหมือนทุกอย่างกลับช้าลง เมื่อร่างบางเดินไปชนเข้ากับใครบางคนจนล้มลงกับพื้น

“โอ๊ย!! ชนมาได้ มีตาก็หัดมองด้วย” เสียงเอะอะโวยวายของอันดาดังขึ้น เธอกำลังก้มหน้าสำรวจร่างกายของตัวเองโดยไม่ทันได้เงยหน้าขึ้นมามองบุคคลที่เธอเดินชนเข้าอย่างจัง

“บอกตัวเอง!!” เสียงเข้มปนดุตอบกลับหญิงสาว ตาคมยังคงจ้องมองหญิงสาวที่นั่งสำรวจร่างกายตัวเองอยู่บนพื้น ไม่มีท่าทีจะขอความช่วยเหลือจากเขา

“บอกนายสิยะ!! เวลาเห็นคนเมาเดิน นายควรหลีกทางให้ เข้าใจมั้ย?” อันดายังคงปากแจ๋วสมกับเป็นเธอ หญิงสาวที่ไม่เคยกลัวอะไรมาก่อนในชีวิตนอกจากแม่ของตัวเอง

“หึ!!” ร่างสูงโปร่งยกยิ้มมุมปาก ส่ายศีรษะเบา ๆ พร้อมกับความรู้สึกเอือมระอากับประโยคคำพูดของเธอ

“ช่วยดึงฉันลุกหน่อยสิ!! จะยืนทำหน้าโง่อีกนานมั้ย”

“ก็คิดว่ากำลังนั่งหาเหรียญอยู่”

“หน็อย! กวนตีนเหมือนกันนะ นะ” ยังไม่ทันที่อันดาจะพูดจบ เธอเงยหน้าขึ้นไปหมายจะด่าทอชายหนุ่มที่ชนเธอต่อเป็นอันต้องชะงักในความหล่อเหลาของผู้ชายที่อยู่ตรงหน้า หล่อจนเธอเผลอลืมตัวจ้องมองใบหน้านั้นดั่งคนเหม่อลอย

“เมายากันยุงรึไง” เสียงทุ้มตอกกลับหญิงสาวที่กำลังนั่งทำหน้าเพ้อฝันบนพื้น ไม่แม้แต่จะลุกขึ้นมายืนดี ๆ

“โอ๊ย!! นี่นายสุดหล่อ ถึงแม้ว่านายจะหล่อ แต่นิสัยนายไม่ผ่านเลยสักนิด” เมื่อได้ยินประโยคจิกกัดของชายหนุ่มหน้าตาดี ร่างบางเริ่มได้สติกลับคืนมา ก่อนที่เธอจะโวยวายขึ้นอีกครั้งด้วยหัวใจที่เริ่มกระสับกระส่าย

“.....” ร่างสูงของชายหนุ่มยื่นมือไปช่วยหญิงสาวที่นั่งโวยวายอยู่บนพื้น มาดนางพญาเมื่อตอนกลางวันกลับหายไปในพริบตา เหลือเพียงผู้หญิงขี้เมาคนหนึ่ง

“ทำไมร้อนแบบนี้ นายร้อนมั้ย?” เมื่อมือเล็กสัมผัสมือหนาของชายหนุ่มตรงหน้า ร่างกายของเธอกลับรู้สึกวูบวาบอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน หัวใจดวงน้อยเต้นแรงระส่ำ เม็ดเหงื่อมากมายเริ่มผุดขึ้นกรอบหน้า

“ไม่!!” ฉลามตอบกลับอันดาด้วยน้ำเสียงที่เต็มไปด้วยความเบื่อหน่าย สายตาของเขายังคงสังเกตอาการของหญิงสาวที่เริ่มผิดแปลกไปจากคนเมาธรรมดา

“อื้อ!! ไม่ไหวแล้ว เอาเป็นว่า ฉันขอโทษนายก็แล้วกัน” อันดาพยายามจะเดินออกจากผับ เพื่อเดินทางกลับคอนโดให้เร็วที่สุด แต่กลับถูกมือหนาของฉลามรั้งข้อมือเอาไว้เสียก่อน

“จะไปไหน? มานี่”

“เฮ้ย!! ปล่อยมือแฟนกูเดี๋ยวนี้เลยนะโว้ย” เสียงเข้มของผู้ชายคนหนึ่งดังขึ้นจากด้านหลังของอันดา ผู้ชายคนนี้พยายามเดินเข้ามาประชิดตัวอันดา พลางกล่าวอ้างว่าเธอนั้นเป็นแฟนของเขา

“แฟนมึง?” คิ้วเข้มของฉลามขมวดกันเป็นปม ประโยคคำพูดของผู้ชายคนนี้ ทำให้เขาต้องรีบหลุบตามองหญิงสาวตรงหน้าเพื่อต้องการคำยืนยันจากปากเธอ

“ไม่ใช่!! ฉันไม่เคยมีแฟนหน้าปลวกแบบนาย” อันดาที่พอจะมีสติหลงเหลืออันน้อยนิด รีบเอ่ยปฏิเสธพัลวัน

“ทำไมที่รักพูดแบบนี้ล่ะครับ ผมว่าที่รักเมามากแล้ว เรารีบกลับกันดีกว่า” ผู้ชายคนนี้ยังคงเสแสร้งแกล้งเล่นละครต่อหน้าฉลามอยู่อย่างงั้น จนร่างบางของอันดาเริ่มเอะอะโวยวายขึ้นมาอีกครั้งพร้อมกับสะบัดมือของผู้ชายคนนั้นที่กำลังจะแตะตัวเธอออกไป

“เฮ้ย!! ปล่อยนะ ไอ้หน้าปลวก กล้ามากที่แตะต้องตัวฉัน”

“หายโกรธได้แล้วครับ”

“แสดงไม่เนียนไปเรียนมาใหม่” สายตาของอันดามองดูการละครของผู้ชายตรงหน้าพลางนึกสมเพช ไม่คิดว่าชีวิตนี้จะได้เจอผู้ชายแบบนี้

“แฟน?” หางคิ้วเข้มเลิกขึ้นข้างหนึ่งเป็นเชิงถามหญิงสาว เพื่อให้เธอตอบอีกครั้ง

“ฉันเมาก็จริง แต่ที่ฉันจำได้คือ ฉันไม่เคยมีแฟน!!”

ผลัวะ!! สิ้นเสียงของอันดา หมัดหนัก ๆ ของฉลามกระแทกเข้าไปยังโหนกแก้มของผู้ชายที่กำลังแอบอ้างเป็นแฟนของอันดาจนล้มลงกับพื้น

“มึงเสือกอะไรด้วยวะ?”

“ออกไป!!” ไม่มีประโยคตอบกลับใด ๆ จากฉลาม มีเพียงประโยคคำสั่งที่แฝงไปด้วยน้ำเสียงเย็นยะเยือกไล่ให้ผู้ชายตรงหน้าไปให้พ้นหน้าเขาในตอนนี้

เพียงแค่ผู้ชายคนนั้นเห็นสายตาของฉลามที่เผยให้เห็นความโหดเหี้ยมออกมา ก็ถึงกับรีบวิ่งออกไปจากบริเวณนั้นทันที

“ตัวนายหอมมาก” ร่างบางที่กำลังถูกฤทธิ์ยาบางตัวเล่นงาน เธอกลับรู้สึกเมาขึ้นมากกว่าเดิม สมองและความต้องการบางอย่างที่อยู่ในร่างกายสั่งการให้เธอกระทำในเรื่องที่ไม่สมควร

“ออกไป!!” เสียงเข้มออกคำสั่งใส่หญิงสาวคนนี้ที่กำลังกอดเขาเอาไว้แน่น ใบหน้าสวยซุกเข้าซอกอกของเขาพร้อมกับสูดดมกลิ่นกายเหมือนคนเมากาว

“ลูกกระเดือกนายเซ็กซี่ ขอลองจุ๊บหน่อยนะ” จ๊วบ!! ไร้ซึ่งเสียงอนุญาตจากฉลาม ร่างบางเขย่งเท้าจุ๊บเบา ๆ ที่ลูกกระเดือกขึ้นลงของฉลามท่าทางหลงใหล

ฉลามถึงกับพ่นลมหายใจออกมาเฮือกใหญ่ ตาคมหลุบลงต่ำมองหญิงสาวที่กำลังลวนลามร่างกายที่ไม่เคยมีผู้หญิงคนไหนได้สัมผัสมาก่อนของเขา

ผู้หญิงคนนี้คงเป็นคนแรกที่ได้สัมผัสร่างกายของเขาแบบนี้ รวมไปถึงความใจกล้าของเธอที่ไม่กลัวแม้กระทั่งสายตาและน้ำเสียงเย็นยะเยือกของเขา

“บอกให้ออกไป!! ไม่งั้นจะไม่ทน” ฉลามกัดฟันกรอดเอ่ยเตือนหญิงสาวที่อยู่ตรงหน้าด้วยน้ำเสียงขาดห้วง เพียงแค่มือเล็กลูบเข้าที่แผ่นอกของเขา

“อ๊ะ!!”