น้อยใจ

1030 Words
ตอนที่3 น้อยใจ คลิปชายสองคนใช้กำลังกันหน้าผับชื่อดังกำลังเป็นไวรัล ณ ขณะนี้ ถึงลลิลไม่บอกแม่เขาก็คงรู้ได้ในไม่ช้า “ลี่เซฟไว้แล้วด้วยเผื่อคลิปปลิว” “ไอ้ลี่ ฉันไม่กลัวแกหรอกไม่ต้องมาขู่ กลับไปได้แล้ว” “มันไล่แล้วก็กลับเถอะครับน้องลี่ เดี๋ยวพี่อิทธิ์จะไปส่งน้องเอง” “มึงอย่าแม้แต่จะคิด!” เจ้าของใบหน้าบวมปูดหันมาว่าให้อิทธิกร ก่อนจะเบนสายตาเลยไปที่เพื่อนอีกคนหนึ่งที่แม้จะนั่งเงียบแต่สายตามันหลอกเขาที่คบมันเป็นเพื่อนมานานไม่ได้ “ไอ้เหี้ยคริส” “อะไรของมึง แบบนี้ไม่ใช่สเปกกูหรอก” คนถูกพาดพิงหน้าเสียอย่างเห็นได้ชัด ถึงเธอจะไม่ใช่สเปก ‘แต่มันมีคำพูดที่ถนอมใจคนฟังมากกว่านี้นะ’ “ไอ้เหี้ยคริสมึงพูดอะไรเนี่ยดูสิน้องเขาหน้าเสียเลย” “กลับไปได้แล้วลิลลี่ฉันเหนื่อยกับแกว่ะ” “พี่นนท์เหนื่อยกับลี่มากเลยเหรอ” หญิงสาวที่เพิ่งเสียความมั่นใจอย่างติดลบแถมยังเจอคำพูดของพี่ชายที่พาลทำให้น้อยใจอีก เธอเดินไปหยิบกระเป๋าบนโซฟาที่อยู่ระหว่างกลางของเพื่อนพี่ชายทั้งสองคน แต่กระเป๋าเธอดันอยู่ใกล้คริสมากกว่าทำให้ต้องหันหน้าไปทางเขา และตอนนี้เองคริสจึงเป็นคนเดียวที่เห็นว่าเธอน้ำตาคลอ ‘แค่นี้ร้องไห้?’ “เดี๋ยวไอ้ลี่ แกจะกลับยังไง” “...” “ลิลลี่!” “ไม่ต้องมายุ่ง” เธอตะคอกใส่พี่ชายโดยที่ไม่หันกลับมามองใครในห้องอีกเลย ปึง!!! “มึงว่าน้องแรงไปปะ?” อิทธิกรถามขึ้นทั้งที่ไม่ได้เห็นแววตาเศร้าของลลิลด้วยซ้ำ “พวกมึงไม่ต้องสนใจน้องกูหรอกเดี๋ยวกูจัดการเองได้” พรึ่บ “ไอ้คริส! มึงนั่งลงเลย” “กูจะกลับห้อง” “อีกสิบนาทีมึงค่อยกลับ” “อะไรของมึง คิดว่ากูจะตามลิลลี่ไปหรือไง” “เออ” “ประสาท” คริสทิ้งตัวนั่งลงที่เดิมอย่างไม่สบอารมณ์ คนอย่างเขาเคยเดินตามผู้หญิงที่ไหนมันเอาอะไรมาคิดว่าเขาจะตามน้องมัน 10นาทีต่อมา “กูกับไอ้คริสไปได้ยัง” “จะไปตายไหนก็ไป” “ไม่ใช่กูกับไอ้อิทธิ์หรอก น่าจะเป็นมึงมากกว่า” คริสพูดจบก็หยัดตัวลุกขึ้นเต็มความสูงและมุ่งหน้าเดินออกจากห้องของเพื่อนอย่างนนท์นภัทร จู่ ๆ แววตาของลลิลก็ทำให้เขาหงุดหงิดขึ้นมาอย่างบอกไม่ถูก “มึงก็ระแวงไม่เข้าเรื่อง” “มึงอีกตัว ดี ๆ กันทั้งนั้น” “กูรู้น่าว่าน้องลี่เป็นของต้องห้าม ไม่เอาเข้ามาในวงจรอัปปรีย์ของเราหรอก” “ดีแล้วที่มึงคิดแบบนั้น” เจ้าของห้องพูดกับอิทธิกรเสียงนิ่งก่อนจะเดินกระเพลกมานั่งแทนที่คริสที่เพิ่งลุกไป “มึงก็เคยเห็นผู้หญิงที่เราเคยเขี่ยทิ้งว่าเป็นยังไง เป็นคนอื่นมันอาจจะสนุกแต่ถ้าเป็นน้องกู...” “เออ กูกับไอ้คริสเข้าใจอยู่แล้ว กูกับมันแค่เอ็นดูลิลลี่ที่เป็นน้องสาวมึงแค่นั้นเอง” นนท์นภัทรหันมาหรี่ตามองเพื่อนจอมกระล่อนที่นั่งข้าง ๆ ด้วยแววตาเหมือนจะซาบซึ้งก่อนจะพูดบางคำออกมา “กูไม่เชื่อมึงหรอก” ..... ลลิลร้องไห้แต่ไม่ถึงขั้นสะอึกสะอื้นตลอดทางที่กลับจากคอนโดของพี่ชาย โชคดีที่เพื่อนของเธออาสามาเป็นเพื่อนเธอเลยไม่ต้องขับรถกลับทั้งน้ำตา “พี่นนท์เขาคงห่วงลี่นั่นแหละ อย่าคิดมากเลยนะ” “เขาบอกว่าเขาเหนื่อยกับเรา” คนที่ทำหน้าที่ขับรถเหลือบมองเพื่อนที่ใช้กระดาษทิชชูเช็ดน้ำตาเหมือนเด็ก ก่อนจะผ่อนลมหายใจออกมาเพื่อรวบรวมความกล้าปลอบโยนเธอ “ถ้าเราเป็นพี่ชายลี่เราก็คงหวงเหมือนกัน” “หวงเรารู้ แต่ทำไมถึงกับต้องไล่กันด้วย แว่นก็รู้ว่าเรารีบมาที่นี่เพราะเป็นห่วงเขาขนาดไหน” “แวะกินอะไรก่อนมั้ย หรือจะกลับห้องเลย” “แวะร้านผัดไทนะ” ชายหนุ่มเพื่อนของลลิลยกยิ้ม ขนาดเสียใจร้องไห้อยู่เธอยังไม่ลืมว่าเขากำลังจะขับรถผ่านร้านผัดไทของโปรด “คนเยอะนะลี่ จะได้กินมั้ยล่ะ” “ไม่มีใครจำเราได้หรอกมั้ง” “ทำไมถึงคิดว่าจะไม่มีใครจำได้ ลี่ปิดทั้งหน้าทั้งตัวเรายังจำได้เลยว่าเป็นลี่” “ก็แว่นอยู่กับเราทุกวันนี่” ลลิลยังคงดึงดันที่จะเข้าไปนั่งในร้านผัดไทยเจ้าดังให้ได้ เธอก้มหน้าเดินไปนั่งโต๊ะด้านในสุดเพื่อเลี่ยงสายตาคนที่อาจจะจำเธอได้จนในที่สุดเธอก็ทำสำเร็จโดยไม่มีใครสังเกต “น้ำไม่เย็นเหมือนเดิมมั้ย” “จ้ะ ขอบใจนะ” กวินเดินไปหยิบน้ำเปล่าสองขวดที่ไม่ได้ถูกแช่เย็นตามที่หญิงสาวต้องการแต่เมื่อเขาหันกลับมาเพื่อนของเขาก็ถูกรุมล้อมขอถ่ายรูปเสียแล้ว “น้องลิลลี่เจ้ขอถ่ายรูปด้วยได้มั้ยคะ” “ได้เลยค่ะ ถ่ายได้ทุกคนเลยนะคะ” กวินถอยไปนั่งรอโต๊ะที่ว่างอยู่จนกระทั่งผัดไทสองจานมาวางตรงหน้าเขาก็ยังนั่งกอดอกมองไปที่เพื่อนคนสวยว่าหยุดกิจกรรมพบปะเอฟซีหรือยัง ‘ใกล้แล้วล่ะ’ เวลาล่วงเลยไปกว่าสิบนาทีกว่าคนสุดท้ายจะได้รูปที่เขาพอใจ กวินจึงยกจานผัดไทที่เย็นชืดมาวางลงตรงหน้าเธอ “โห แว่นน่าจะกินก่อนมันเย็นหมดแล้วน่ะ” “ลี่กินได้มั้ยล่ะ เราจะได้สั่งให้ใหม่” “ได้ ๆ เราหิวจนรอไม่ไหวแล้วล่ะ” ลลิลรีบดึงจานผัดไทเข้าหาตัวด้วยมือที่เริ่มสั่นเทาเพราะความหิว ตื่นเช้ามาก็แจ้นไปรอพี่ชายที่ห้องของเขาแต่ก็ถูกไล่ตะเพิดออกมา จนเกือบจะเที่ยงแล้วเธอเพิ่งได้แตะอาหาร
Free reading for new users
Scan code to download app
Facebookexpand_more
  • author-avatar
    Writer
  • chap_listContents
  • likeADD