ตื่นจากโคม่าพร้อมระบบพัฒนาร่างกายไม่มีสิ้นสุด

สิ้นเดือน

เดือนถัดมา….

สายตาของชายหนุ่มจับจ้องไปยังกระจกบานใหญ่หลังห้องตัวเอง ดิสจัดเนคไทชุดนักศึกษาให้เป็นระเบียบเรียบร้อย

เขาเริ่มจะคุ้นชินกับโลกยุคปัจจุบันมากขึ้นแล้ว แถมตลอดเวลาจนมาถึงสิ้นเดือนยังไม่มีเหตุร้ายอะไรเกิดขึ้นอีกเลยด้วย

พญาครุฑยังคงไม่โผล่มาให้เขาพบอีกเป็นครั้งที่สอง จะให้สรุปง่ายๆ เลยก็คือ ไม่มีเรื่องน่าปวดหัวอะไรเกิดขึ้นเลยจนถึงตอนนี้

ดิสหรี่ตามองภาพสะท้อนตัวเองในกระจก

‘เราในชุดนักศึกษาก็หล่อเหมือนกันแฮะ’

วันนี้คือวันแรกที่เขาจะเริ่มเข้าไปเรียนที่มหาวิทยาลัย ‘DFGK’ ซึ่งเต็มไปด้วยเหล่าลูกคนรวย

ดิสถอนหายใจเล็กน้อย

‘มหาลัยในยุคดันเจี้ยนจะเป็นยังไงนะ’

ว่าแล้วเขาก็อดไม่ได้ที่จะเปิดหน้าต่างระบบขึ้นมาดู

ชื่อ : ดิส

พลังโจมตี : + 100

ความเร็ว : + 40

ความทนทาน : + 40

ความอัจฉริยะ : + 50

เขาหรี่ตามองมันพลางกับยกมือขึ้นกอดอก

‘ตอนนี้มีแต้มที่สามารถอัปได้กี่แต้มนะ’

[แต้มสะสม 70 แต้ม]

นี่คือแต้มสะสมที่เขาเหลือก่อนสิ้นเดือน ดิสมองมันอย่างครุ่นคิดว่าควรสะสมไว้ก่อนหรือใช้ในการอัพตอนนี้ดี?

เหมือนว่าดิสจะไม่จำเป็นต้องคิดมากขนาดนั้น เขาควรสะสมมันไว้ก่อน เพื่อที่จะเพิ่มสมรรถภาพของตนให้ก้าวกระโดดในทีเดียว

แต่เมื่อเห็นระบบเด้งข้อความบางอย่างขึ้นมาก็ถึงกับเลิกคิ้วสูง

[แจ้งเตือน!]

ดิสจิ้มเข้าไปทันทีด้วยความสงสัย

[ยกเลิกเควสออกกำลังกาย]

[ทางระบบกำลังอัพเดตเพื่อจะเพิ่มเควสใหม่ที่เหมาะสมกับคุณเข้ามาแทนที่]

พอได้อ่านแล้วดิสก็เข้าใจ ตอนนี้สถานะของเขาอัปเดตไปไกลมากแล้วถ้าเทียบกับตอนแรก ไม่แปลกถ้าเควสจะอัพเดตเพื่อให้ตามทันระดับของเขา

ดิสยิ้มมุมปากเล็กน้อย ‘เควสประจำวันใหม่จะเป็นยังไงนะ? ’

เขาค่อนข้างสนใจ เพราะเควสใหม่อัปเดตเพื่อให้ตามเขาทัน นั่นแปลว่าค่าตอบแทนก็จะมากขึ้นไปด้วย อาจจะไม่จำเป็นที่จะต้องมาคอยเก็บวันละ 10 แต้มอีกแล้ว มันจะส่งผลดีเป็นอย่างมากต่อการเพิ่มระดับของเขา

‘จะรอดูแล้วกัน ว่าเควสใหม่จะเป็นยังไง’

พอสรุปความคิดได้เขาก็ละสายตาจากหน้าต่างระบบ แล้วเอื้อมมือไปคว้ากระเป๋าบนโต๊ะข้างหัวเตียง เพราะต้องไปมหาวิทยาลัยแล้ว

รถลีมูซีนสีขาวขับไปตามท้องถนน ดิสมองลอดกระจกดูวิวทิวทัศน์ขณะเอนกายนั่งที่เบาะหลัง

สิ่งที่เขาเห็นคือตั้งแต่มีดันเจี้ยน เมืองกรุงก็ดูเป็นธรรมชาติมากขึ้น ถ้ำขนาดใหญ่ที่โผล่มามีองค์ประกอบหลักเป็นดิน และมันมีเยอะแทรกอยู่ตามตึกร้างบ้านช่อง ต้นไม้ใบหญ้านานาพรรณจึงพากันเจริญเติบโตบนพื้นผิวดินนั้นด้วยความอุดมสมบูรณ์

ดิสละสายตาจากกระจกแล้วหันมองมิกส์ที่นั่งข้างเขา แน่นอนว่าอีกฝ่ายยังใส่เฝือกแขนอยู่

“ผมโอนเงินทั้งค่าจ้าง แล้วก็ค่าสอนไปหมดแล้วนะ วันนี้คงเป็นวันสุดท้ายแล้วล่ะที่เราจะได้เป็นเจ้านายและบอดี้การ์ดกัน”

ดิสกล่าวกับบอดี้การ์ดของตนด้วยรอยยิ้มเป็นมิตร

เมื่อมิกส์ได้ยินแบบนั้นก็ถอนหายใจออกมา ก่อนตอบกลับอีกฝ่ายไปด้วยน้ำเสียงหยอกล้อ

“พูดอย่างกะผมจะตาย ถ้ากลัวจะคิดถึงก็ต่อสัญญาจ้างสิครับ”

เมื่อว่าจบทั้งสองคนก็หัวเราะพร้อมกัน

มิกส์หยุดหัวเราะก่อนจะหันไปมองดิส “แต่ก่อนจะหมดสัญญาจ้าง ผมมีบททดสอบนะ วันนี้หลังเลิกเรียน”

เมื่อดิสได้ยินแบบนั้นก็เลิกคิ้วมอง “หือ… สอบผ่านถือว่าจบหลักสูตรสินะครับ”

มิกส์เพียงแค่พยักหน้ายิ้มๆ เป็นคำตอบเท่านั้น

เมื่อเห็นแบบนั้นดิสก็กล่าวยิ้มๆ “จะรอดูเลยครับ ว่าเป็นการทดสอบแบบไหน”

เมื่อดิสว่าจบก็หยิบมือถือขึ้นมา ที่ยังเหลืออีกอย่างเดียวก็แค่โอนค่าจ้างเข้ามูลนิธิของยานเกราะ

พอโอนเสร็จเขาก็ส่งข้อความไปให้อีกฝ่ายเพื่อยืนยันว่าตนจ่ายค่าจ้างแล้ว ซึ่งขณะนั้นดิสก็เหลือบไปเห็นข้อความเก่าของราชาวดี เขานิ่งไปเล็กน้อย หลังจากวันที่ตึกถล่มเธอก็ไม่ได้ทักเขามาอีกเลย

เขารู้สึกผิดเล็กน้อยต่อราชาวดี ความจริงเธอไม่ได้ผิดอะไรขนาดที่ต้องขาดการติดต่อไปแบบนี้ ราชาวดีเพียงแค่ต้องการช่วยเขาเท่านั้น

ดิสถอยหายใจเล็กน้อย เขารู้สึกว่าตนนั้นทำเกินกว่าเหตุไปหน่อย แต่ว่าตนก็ไม่กล้าจะทักอีกฝ่ายไปเช่นกัน

ดิสเก็บมือถือใส่กระเป๋าตอนนี้รถขับใกล้ไปถึงมหาวิทยาลัยของเขาแล้ว

เขาค่อนข้างจะเป็นกังวลเล็กน้อย นี่คือการเข้าสังคมใหญ่ครั้งแรกของเขาในรอบ 5 ปี แต่เขาก็ใจเย็นลงได้อย่างไม่ยากนัก ตลอดเวลาที่ผ่านมาเขาฝึกเพื่อรับมือกับมอนเตอร์ ถ้ารับมือกับมนุษย์ไม่ได้ก็ให้มันรู้ไป

To be continued →