มิกส์
845 Words
อากาศวันนี้ค่อนข้างจะดีเป็นพิเศษ แดดก็ดูไม่ร้อนมาก ดิสในชุดวอร์มหลังออกกำลังกายเสร็จจึงมายืนมองท้องฟ้าแจ่มใสบนระเบียงพลางกับยิ้ม
‘ประเทศไทยจริงมั้ยเนี่ย? ’
ทุกอย่างออกมาง่ายกว่าที่เขาคิด ไม่นึกเลยว่าเมื่อวานยานเกราะจะยอมตกลง เหลือแค่อีกคน ‘วสันต์’ บอดี้การ์ดคนนั้น
ดิสหันหลังเดินกลับไปอาบน้ำในห้อง ก่อนจะลงไปที่ห้องนั่งเล่นซึ่งวสันต์กำลังจะมา
เขาไม่แต่งตัวให้เป็นทางการนักสำหรับการพบบอดี้การ์ด เพราะว่าถ้าอีกฝ่ายตกลงก็อยากจะเริ่มฝึกทันที เลยเปลี่ยนเป็นชุดวอร์มเซ็ตใหม่เท่านั้น
‘ถ้าไม่เหนียวตัวนะ เราไม่อาบน้ำหรอก….’
ระหว่างที่นั่งชิลรออีกฝ่ายที่ห้องนั่งเล่นนั้น ไม่นานวสันต์ก็มาถึงโดยการนำทางของพ่อบ้าน
อีกฝ่ายเป็นชายสวมสูทดำตัดผมรองทรงต่ำหน้าตาดูทะเล้น
“ยินดีที่ได้รู้จักครับคุณหนู”
บอดี้การ์ดกล่าวพร้อมเดินมาจับมือกับเขา ดิสยื่นไปจับตอบแบบงงๆ ก่อนหมอนั่นจะโน้มตัวนิดๆ พร้อมดึงให้หัวไหล่ทั้งสองชนกับแบบชาวฮิปฮอบ
นั่นทำเขาเลิกคิ้วเล็กน้อย ‘เฟรนด์ลี่กว่าที่คิดแฮะ…’
พ่อบ้านซึ่งมีหน้าที่แค่มาส่ง เดินออกไปเช่นทุกครั้งปล่อยทั้งสองอยู่ตามลำพัง
วสันต์บอดี้การ์ดระดับ AAA ปล่อยมือดิสก่อนจะถอยออกมากล่าว “หลังจากวันนี้ผมจะดูแลคุณหนูจนกว่าจะหมดสัญญา กรุณาให้ความร่วมมือด้วยนะครับ”
ดิสพยักหน้ารับคำ “คะ ครับ”
การคุยกับวสันต์ให้อารมณ์คนละอย่างกับยานเกราะเลย มันไม่ดูจริงจังจนกดดันขนาดนั้น เลยให้ฟีลเหมือนกับเพื่อนซะมากกว่า
ดิสประหม่าน้อยลงจากท่าทางเฟรนด์ลี่ของอีกฝ่าย “คุณวสันต์ครับ”
บอดี้การ์ดปัดมือไปมา “ชื่อเล่น ผมชื่อว่า ‘มิกส์’ ครับ ไม่ต้องเป็นทางการขนาดนั้นก็ได้”
ดิสพยักหน้า “เอ่อ… คือคุณมิกส์ช่วยสอนทักษะการต่อสู้ให้ผมหน่อยได้มั้ยครับ…”
เขาเข้าประเด็นทันที
วสันต์หรือมิกส์เลิกคิ้วเมื่อได้ยินแบบนั้น แต่ก็แปรเปลี่ยนมาหัวเราะเบาๆ แทน “คุณดิสเป็นชอบล้อเล่นสินะครับ”
มิกส์ค่อยๆ หุบหัวเราะ เมื่อเห็นท่าทางจริงจังและแววตามุ่งมั่นของดิส เขารู้ได้ทันทีว่าอีกฝ่ายไม่ได้ล้อเล่น “เอาจริงดิ…”
“หือ…? คุณไม่จำเป็นต้องลำบากขนาดนั้นเลยครับ มีผมอยู่คุ้มครองทั้งคน คุณไม่ต้องเหนื่อยเรียนเองหรอก”
พอดิสได้ฟังแบบนั้นก็ยกมือขึ้นปัดไปมา “คือไม่ใช่แบบนั้นครับ ผมมีเหตุผลที่ต้องขอร้องให้คุณทำแบบนี้ แค่เดือนเดียวถ้าคุณช่วยสอนผม ผมจะมีค่าจ้างให้แน่นอนครับ”
“ตกลงครับ”
มิกส์ตอบตกลงทันที ทำให้ดิสนิ่งอึ้งไปแปปนึงด้วยความตกตะลึง
“งะ ง่ายอย่างงี้เลยเหรอครับ? ”
มิกส์พยักหน้า “ใช่ครับ ง่ายแบบนี้แหละ ถึงจะรู้สึกแปลกๆ และสงสัยว่าถ้าอยากเรียนต่อสู้ทำไมไม่ไปค่ายมวย แต่ในเมื่อมีค่าจ้างผมก็พร้อมสอนครับ ช่วงนี้ค่อนข้างร้อนเงิน”
ดิสยิ้มเล็กน้อยเมื่อได้ยินแบบนั้น เขาไม่คิดว่ามันจะง่ายแบบนี้ มิกส์ดูตรงไปตรงมากว่าที่คิด
มิกส์ที่เห็นดิสยิ้มแบบนั้นจึงพูดขัดขึ้นมา “แต่ขอบอกไว้ก่อนนะ ผมไม่เคยสอนเรื่องแบบนี้ให้ใคร ถ้าผมฝึกหนักไปหรือไม่ได้ผลอย่างที่หวังอย่ามาทวงเงินคืนนะ ผมไม่ให้”
ดิสตอบตกลงทันที มิกส์จึงกล่าวต่อ “ว่าแต่คุณจะเรียนไปทำไมอ่ะ รวยระดับพ่อแม่คุณจ้างให้ผมหรือคนเก่งกว่ามาดูแลทั้งชีวิตยังได้”
ดิสแสดงท่าทางอ้ำอึ้งเล็กน้อย “คือผมจะไปเป็นพรานทมิฬ ผมเลยอยากมีวิชาไว้ป้องกันตัวน่ะครับ…”
‘เราคงบอกเขาได้มากสุดแค่นี้ ที่เหลือเราต้องเก็บเป็นความลับไว้ก่อนเพื่อความปลอดภัย’
มิกส์ขมวดคิ้วเมื่อได้ยินคำตอบอีกฝ่าย “คุณแน่ใจนะ พรานทมิฬไม่ใช่อะไรที่ไปเป็นเพื่อเล่นสนุกได้นะ? ”
เขาตกใจเล็กน้อยเมื่อเห็นท่าทางที่ดูจริงจังของอีกฝ่าย ดิสติดภาพความเฟรนด์ลี่ที่ดูเป็นกันเอง พอได้เห็นมุมจริงแบบนี้ก็รู้สึกกดดันไม่แตกต่างจากยานเกราะเลย
“ผะ ผมจริงจังเรื่องนี้นะครับ”
เมื่อบอดี้การ์ดได้ยินแบบนั้นก็ถอนหายใจ “โอเครครับ ผมจะไม่ก้าวก่ายเรื่องการตัดสินใจของคุณ”
“แต่ผมบอกคุณไว้อย่าง พรานทมิฬเป็นอาชีพที่เสี่ยงตายที่สุดในบรรดาทุกอาชีพ ถ้าคุณอยากจะให้สอนการต่อสู้เพื่อไปเอาชีวิตรอดในนั้น คุณต้องจ่ายหนักและเตรียมพบการฝึกนรกได้เลย”
ดิสเมื่อได้ยินแบบนั้นก็กลืนน้ำลายลงคอดังอึกด้วยความกดดัน “ดะ ได้ครับ”
To be continued →
- Writer
