ตื่นจากโคม่าพร้อมระบบพัฒนาร่างกายไม่มีสิ้นสุด

ชนบท

ดิสเดินออกมาจากดันเจี้ยนในขณะที่มันค่อยๆ ถล่มทลายและหายไป

[แต้มสะสม 300 แต้ม]

คำถามมากมายภายในใจไม่สามารถพูดออกมาได้ ระหว่างที่ดิสกำลังจะยิงคำถาม พอจะเฉลยคำตอบทุกอย่างปอบชรานั่นกลับหัวระเบิดตายต่อหน้าต่อตา

มันเป็นฝีมือใคร?

แต่ข้อมูลจะที่ได้มันก็มากพอที่จะรู้ได้ว่า ทำไมพวกมอนเตอร์ถึงพูดกันแต่เรื่องการประหาร

พวกมันเป็นเหล่านักโทษที่จะได้เป็นอิสระก็ต่อเมื่อถูกฆ่าโดยคนที่คิดว่าคู่ควร แต่ถึงอย่างนั้นดิสก็เหลืออีกหลายคำถามที่ค้างคา

ถ้าอยากตายทำไมต้องสู้ขัดขืนและที่สำคัญ มันบอกว่าทั้งหมดนี่เป็นแค่การละเล่นของอะไรสักอย่าง

สิ่งนั้นคืออะไรกันแน่ การต่อสู้และการสูญเสียทั้งหมดคือเกมส์สำหรับสิ่งที่อยู่เบื้องหลังการกำเนิดดันเจี้ยนงั้นเหรอ?

มันคงจะทรงพลังมากถึงทำอะไรแบบนี้ได้

ดิสกำหมัดแน่นขณะเงยหน้ามองขึ้นบนท้องฟ้า ‘เราเข้าใกล้เรื่องที่ไม่ควรยุ่งรึเปล่านะ? ’

ดิสถอนหายใจก่อนจะควักบุหรี่ขึ้นมาจุดสูบ ถ้าเขายังสืบหาคำตอบเรื่องนี้อยู่ หัวของเขาจะระเบิดแบบนั้นมั้ย เหมือนกับที่ปอบชราโดน

‘มันอันตรายเกินไป… เราคงต้องหยุดแค่นี้ก่อนแล้วล่ะ’

ดิสเริ่มบินขึ้นเหนือพื้นดิน จนกว่าเขาจะแกร่งขึ้น เขาจะไม่แตะต้องเรื่องนี้

ดิสบินข้ามแม่น้ำกลับมาอีกฝั่ง แล้วร่อนตัวลงข้างๆ รถ เจนที่เห็นแบบนั้น รีบเดินตรงเข้ามาหา

“คุณปิดดันเจี้ยนเสร็จแล้วเหรอคะ?”

ดิสพยักหน้าก่อนจะโยนบุหรี่ในมือลงที่พื้นแล้วเหยียบดับ “จัดการเสร็จแล้วครับ”

หญิงสาวแสดงท่าทีอึ้งๆ เล็กน้อย “คะ คุณเก่งจังเลยค่ะ….”

ถึงเธอจะรู้อยู่แล้วว่าดิสเป็นคลาส S แต่เธอก็ยังอึ้งอยู่ดี

ดิสยิ้มให้หญิงสาวอย่างเป็นมิตร เขาจะไม่เล่าเรื่องที่เกิดขึ้นในดันเจี้ยนให้เธอฟังหรอก และดูเหมือนหญิงสาวก็ไม่ได้อยากจะซักไซร้อะไรด้วย

“เรากำลังจะกลับแล้วเหรอคะ?”

ดิสปลดล็อครถก่อนจะเปิดประตู เขาพึ่งจะรู้ตัวว่าตนนั้นล็อครถไว้ปล่อยให้หญิงสาวต้องยืนตากแดดรอข้างนอก

ด้วยความเคยชินเขาจึงลืมตัว แต่ดูเหมือนเธอจะไม่ได้ถือสาหรือแสดงความไม่พอใจอะไรออกมาเลย

ดิสยกมือขึ้นเกาศีรษะพร้อมกับหัวเราะแห้ง ‘รู้สึกผิดชะมัด’

“คุณอยากเที่ยวต่อมั้ยล่ะครับ ไหนๆ ก็มาต่างจังหวัดทั้งที”

‘อย่างน้อยก็ต้องพาไปเที่ยวเพื่อไถ่โทษหน่อย….’

หญิงสาวหน้าแดงเมื่อได้ยินแบบนั้น พร้อมกับความคิดที่เตลิดไปไกล ‘อะ.. อะไรเนี่ย… หัวหน้าชวนเราเดทเหรอ? ’

“ค่ะ… คะ?”

เมื่อดิสเห็นท่าทีเงอะงะแบบนั้นของหญิงสาวจึงกล่าวต่อ “แบบไปเที่ยวสถานที่ท่องเที่ยวไรงี้ ไหนๆ เราก็ทำงานเสร็จเร็ว มาผ่อนคลายกันหน่อยดีกว่า ถือว่าพักผ่อน”

หญิงสาวเบือนหน้าหนีอย่างเขินอาย ไม่ได้ปฏิเสธอะไรต่อคำเชิญชวนของชายหนุ่ม “งั้นก็ได้ค่ะ….”

ดิสยิ้ม เขารู้สึกโล่งอกนิดหน่อยที่จะได้ไถ่โทษต่อหญิงสาว จริงๆ เขาก็อยากจะพักผ่อนอยู่แล้วล่ะ ช่วงนี้มีเรื่องปวดหัวเยอะจริงๆ รวมถึงในดันเจี้ยนวันนี้ด้วย

พอตกลงกันเสร็จทั้งคู่ก็ขึ้นรถไปด้วยกัน หลังจากนั้นก็ขับออกไปจากริมแม่น้ำนี้

ระหว่างขับรถ ดิสก็อดไม่ได้จริงๆ ที่จะชวนคุยถึงเรื่อก่อนหน้า เขาจึงเปิดประเด็นพูดขึ้นมาก่อน

“ผมขอโทษจริงๆ นะครับ ที่ล็อครถไว้ แบบว่ามันเคยชินน่ะ”

หญิงสาวเบือนหน้าหนีด้วยความเขินอาย เธอไม่ได้สนใจต่อเรื่องนี้เลยด้วยซ้ำ

“มะ ไม่เป็นไรค่ะ ฉันก็ลืมทักท้วงเองด้วยแหละ ไม่ต้องคิดมากหรอกค่ะหัวหน้า”

ดิสถอนหายใจ ‘เจ้แก.. ดูเป็นคนดีจังวะ’

“ขอบคุณครับ”

ดิสว่าพร้อมกับยิ้มให้อีกฝ่าย

พอรถขับมาจนถึงที่เขตหมู่บ้าน ดิสก็จอดรถที่หน้าร้านอาหารข้างทางร้านนึง

“เราแวะกินข้าวกันก่อนดีกว่าครับ จะได้ไม่หิวระหว่างขับรถ”

พอได้ยินดิสว่าแบบนั้นหญิงสาวก็ไม่ได้ปฏิเสธอะไร ที่จริงเธอก็หิวอยู่แล้วด้วย

ทั้งคู่เดินลงจากรถพร้อมกัน ร้านอาหารนี่นั้นเป็นร้านอาหารข้างทางธรรมดาทั่วไปลูกค้าก็ไม่ได้มีมากนัก

ทั้งสองเดินไปนั่งโต๊ะๆ หนึ่งที่มุมร้าน ก่อนจะสั่งอาหารกับเด็กผู้ชายที่มาจดเมนู

“ข้าวมันไก่ครับ” ดิสว่าก่อนจะหันไปทางหญิงสาวที่นั่งตรงข้าม “คุณเจนจะกินอะไรดีครับ?”

หญิงสาวนิ่งคิดอยู่ครู่หนึ่ง “กระเพราหมูกรอบพิเศษก็ได้ค่ะ ขอแบบไม่เผ็ดนะคะ”

เมื่อเด็กที่มารับเมนูได้ยินแบบนั้นก็พยักหน้าอย่างเข้าใจ แล้วก็เดินจากไป

ดิสหยิบมือถือมาดูไปเรื่อยรอออาหาร ระหว่างที่เจนนั้นนั่งแข็งทื่อทำอะไรไม่ถูก

ชายหนุ่มปิดหน้าจอโทรศัพท์ ก่อนจะวางมันลงที่โต๊ะ แล้วหันมองไปยังนอกร้าน

ชนบทแบบนี้ก็ดูสงบดีสำหรับเขา ช่วงเวลาที่ผ่านมาตั้งแต่ตื่นจากโคม่า มีแต่อะไรไม่รู้เต็มไปหมดเกิดขึ้นจนหน้าปวดหัว

ดิสมองเด็กน้อยเปื้อนโคลนมอมแมมถือแหและข้องใส่ปลา เดินไปมาอยู่รอบรถเขา เด็กพวกนั้นดูจะชอบรถซูเปอร์คาร์ของเขามาก

‘พึ่งไปจับปลากันมาสินะเด็กพวกนี้….’

ไม่นานนักก็มีเด็กแว้นกลุ่มหนึ่งเบิ้ลรถท่อดังแสบหูขี่ผ่าน นั่นทำให้ดิสถึงกับถอนหายใจอ่อน

‘โอเครไม่สงบละ….’

ซึ่งขณะที่เขากำลังหันมาหยิบมือถือ รถตู้หลายคันก็ขับมาจอดล้อมร้านไว้ ลูกค้าหลายคนดูตกใจเลยรีบจ่ายเงินแล้วพากันเดินหนี

ดิสและเจนมองสิ่งที่เกิดขึ้นอย่างไม่เข้าใจ ‘เกิดอะไรขึ้นอีกเนี่ย จะให้อยู่อย่างสงบสักวันไม่ได้หรือไง…’

To be continued →