“เฮ๊ย! ทำอะไรออกไปนะ!” ฉันที่ยืนรอเขาเปิดประตูให้ถึงกับต้องร้องออกมาเสียงหลงเพราะอีตานี่ก้าวเข้ามาในห้องฉันทันทีที่เปิดประตูเสร็จ “ไม่ พี่ง่วง อิ่มแล้วก็ง่วงมากพี่จะนอนแล้ว” อีตาเควินหันมาบอกฉันแล้วก็ล้มตัวลงนอนที่เตียง นี่มันจะบ้าบอหน้ามึนไปกันใหญ่แล้วนะ! “ใครอนุญาตออกไปเลย!” ฉันยืนเท้าสะเอวมองเขาด้วยความโมโห “พี่อนุญาตตัวเองจ๊ะ” อีตานี่เงยหน้าจากหมอนขึ้นมาตอบฉันพร้อมรอยยิ้มหวาน ๆ สูนคักแล้วเด้ออดไว้เด้อหนมเอ๊ย! (สูนคัก = โกรธมาก / โมโหมาก , อดไว้ = อดทนไว้) “เควิน” ฉันเรียกชื่อเขาเสียงเย็นเพราะกลัวว่าจะเผลอตะโกนออกไปเสียงดังจนคนข้างห้องแตกตื่น “ครับ” เขาขานรับเสียงอู้อี้เพราะกำลังเอาหน้าซุกหมอน “ออกไปเดี๋ยวนี้ ไม่ตลกด้วยนะ” “ก็พี่บอกหนูว่าพี่จะนอนไง พี่ตลกตรงไหน” กรี๊ด! บักปอบ! หน้ามึนคัก (หน้ามึนคัก = หน้ามึนมาก) “...” ฉันยืนเงียบอยู่ตรงนี้แหละ แม่งไม่รู้จะทำยังไงแล้ว เถียงไปด