“เฮ๊ย! ทำอะไรออกไปนะ!” ฉันที่ยืนรอเขาเปิดประตูให้ถึงกับต้องร้องออกมาเสียงหลงเพราะอีตานี่ก้าวเข้ามาในห้องฉันทันทีที่เปิดประตูเสร็จ
“ไม่ พี่ง่วง อิ่มแล้วก็ง่วงมากพี่จะนอนแล้ว” อีตาเควินหันมาบอกฉันแล้วก็ล้มตัวลงนอนที่เตียง นี่มันจะบ้าบอหน้ามึนไปกันใหญ่แล้วนะ!
“ใครอนุญาตออกไปเลย!” ฉันยืนเท้าสะเอวมองเขาด้วยความโมโห
“พี่อนุญาตตัวเองจ๊ะ” อีตานี่เงยหน้าจากหมอนขึ้นมาตอบฉันพร้อมรอยยิ้มหวาน ๆ สูนคักแล้วเด้ออดไว้เด้อหนมเอ๊ย! (สูนคัก = โกรธมาก / โมโหมาก , อดไว้ = อดทนไว้)
“เควิน” ฉันเรียกชื่อเขาเสียงเย็นเพราะกลัวว่าจะเผลอตะโกนออกไปเสียงดังจนคนข้างห้องแตกตื่น
“ครับ” เขาขานรับเสียงอู้อี้เพราะกำลังเอาหน้าซุกหมอน
“ออกไปเดี๋ยวนี้ ไม่ตลกด้วยนะ”
“ก็พี่บอกหนูว่าพี่จะนอนไง พี่ตลกตรงไหน” กรี๊ด! บักปอบ! หน้ามึนคัก (หน้ามึนคัก = หน้ามึนมาก)
“...”
ฉันยืนเงียบอยู่ตรงนี้แหละ แม่งไม่รู้จะทำยังไงแล้ว เถียงไปด
